Emotional rollercoaster

Mijn laatste verhaal dateert alweer van afgelopen dinsdag, toen we stand-by moesten staan om noodhulp in Moria te kunnen verrichten. Soort-van-compleet-paraat, zijn we toch even gaan uitrusten op het strand. Vervolgens hebben Anneke en ik snel risotto gemaakt, was er een general meeting met updates van de nieuw evacuatie en werd er gegeten. Omdat er niemand anders geregistreerd was, mocht/moest ik na het eten met Helen en Joke mee naar de movienight in Kara Tepe. Deze wordt enkele keren per week gehouden in een super mooi theater. De kinderen gedragen zich niet bepaald voorbeeldig, maar het is een film lang vol te houden. Een deel van de kinderen lijkt hier echt heel fout te hechten; ze hangen aan je, knuffelen en kussen. Zo kreeg ik een lekkere smakkerd op m’n mond van een kleine dreumes. Volgens Joke is het nu alleen nog wachten wanneer de diarree komt… Anyways, wat ik wilde zeggen, is dat deze kinderen helemaal geen verlegenheid naar vreemden volwassenen kennen. Ze vinden het heel normaal om bij jan en alleman om de nek te hangen. Ik hoop maar dat hier nooit misbruik van gemaakt gaat worden.
Tijdens de movienight is besloten dat we geen nachtdienst zouden doen, dus zijn we met de hele groep een drankje gaan doen in een mooie rooftop bar in Mytillini.

De volgende ochtend heb ik eerst maar eens goed uitgeslapen. Vervolgens zijn Odette en ik samen naar de termen in Kalloni geweest. Hier heb ik nog meer geslapen en hebben we een fijne massage gehad. We waren beide compleet relaxed, tot er een appje kwam waarin we gewaarschuwd werden voor gijzeling. Achteraf bleek dit een algemeen bericht/risico gezien de huidige spanningen in Moria, maar voor ons kwam die laatste info te laat, we waren alweer in de stress…
’s Middags ben ik een koffer met kleren gaan afleveren in Kara Tepe. Rick heeft voor me gesleept, want het koffer was een bietje zwaar.. Aangezien ze hier momenteel niet voldoende kleding hebben om alle nieuwe mensen van kleding te voorzien, waren ze erg blij met mijn hele jeugd in een koffer. Inmiddels had ik wel knallende hoofdpijn, wat niet zo goed uitkwam met de nachtdienst in het vooruitzicht. Zoals zo vaak, loste ook dit probleem zichzelf op en vertrokken Anik, Sophia, Stephanie en ik redelijk fit naar de nachtdienst. We hadden een goede start; Anik en Sophia zagen patiënten in de cabines en ik werkte al zoveel mogelijk weg buiten de cabine. Op een bepaald moment werd het steeds rumoerig in het kamp, vanuit beneden opkomend werd er gereld. De jongens/mannen op level 3 begonnen te rennen en er werd gevochten. Helaas kregen we onze beschermheren van de politie niet te pakken. Omdat er nog patiënten binnen waren (waaronder een spoedgeval) hebben we eerst de cabine dichtgetrokken en ons ingesloten. Bij het uitblijven van nadere orders besloten we alsnog te evacueren. Veilig op de T-junction (ons evacuatiepunt), is Hetty gekomen en besloot ze de dienst verder te stoppen voor vannacht.

Donderdag zijn Odette, Anneke en ik ’s morgens koffie gaan drinken in de stad. Met Odette heb ik daarna nog een rondje gewandeld en bij terugkomst mocht ik me alweer opmaken voor de volgende shift. Ook nu kwamen uiteraard indrukwekkende verhalen voorbij. Het lijkt bijna een nieuwe vorm van ‘gewoon,’ al word ik er gelukkig niet ongevoelig voor…
Na de shift hebben we gezellig zitten kletsen op het terras van de Mansion. Het Dunglish (Nederlands-Engels) nam hierbij mooie vormen aan. Zo gaat Simons electric fly-mepper me nog lang bijblijven.

Vrijdag begonnen we de middag met een medical meeting, gevolgd door teamlunch en een evacuatietraining. BRF in Nederland heeft dezer dagen besloten dat we voorlopig geen nachtdiensten doen, dus hebben we tijdens de meeting een alternatief plan bedacht om de patiëntenstroom goed op te vangen. We zijn vrijdagavond dan ook gestart met een mobiel team, die extra patiënten voor de cabines kunnen zien en die het kamp in gaan bij spoedgevallen. Meteen na alle bijeenkomsten zijn we (Odette, Rosalie, Anne-Charlotte en ik) naar de dienst vertrokken. Voor Anne-C de allerlaatste dienst, voor Odette en mij de laatste in Moria. De laatste keer de mooie route met uitzicht op zee, de laatste keer naar die verborgen gevangenis in de heuvels. Het voelde op de heenweg al vervelend om aan het einde van de dienst iedereen achter te laten en niks meer te kunnen betekenen. Vooral het luisterend oor voor de vertalers ga ik missen. Het zijn zulke slimme jongens, studerend in hun thuisland en helpend waar ze kunnen in het kamp. In deze kerels zit zoveel potentie, maar in deze omstandigheden gaat dat alles in rook op.
Tijdens de dienst zag ik met Anne-Charlotte weer een POC (person of concern) met een super indrukwekkend verhaal. Een dame die 10 jaar geleden al haar dochter had verloren en die voor haar vlucht haar moeder en man voor haar ogen vermoord heeft zien worden. Nu zit ze in Moria met haar jonge zoontje, die epilepsie heeft en hier niet voor behandeld wordt. Naast haar stemmingsproblemen als gevolg van de traumatische gebeurtenissen, is zo ook ontzettend bang dat haar zoontje zal stikken in een epileptisch insult, pfoe.
Toen kwam het einde van de dienst en dat was nog veel vervelender dan verwacht. Mensen in het kamp waren niet op de hoogte gesteld, dat wij er ’s nachts niet zouden zijn, dus we moesten letterlijk mensen weg sturen (ook al hebben we 70-90 mensen gezien). Zelfs één van onze vertalers werd ontzettend boos en vond de gang van zaken onmenselijk. We hebben met pijn in ons hart opgeruimd en zijn vertrokken, dag Moria…
Om onszelf iets op te vrolijken, hebben we nog een ijsje gehaald bij het geliefde Sugar House, alvorens we uitgeblust in bed kropen.

Onze laatste dienst had zaterdag plaats in Kara Tepe. Het was opnieuw een zeer rustige dag. Met een tongspatel heb ik een vingerspalk gemaakt en we zagen o.a. een vrijwilliger (andere organisatie) met hyperventilatie. Verder kregen we onverwacht bezoek van één van de kamphonden, die Odette met moeite uit de cabine heeft gekregen en kwam een 6-jarige wijsneus, die vloeiend Engels sprak ons vergezellen. Als afsluiter van al onze diensten, hadden we nog een spoedgeval in het kamp. Een jongen die zijn schwalbe zo goed wist te brengen, dat andere vrijwilligers hem niet durfden te laten lopen. Terug in het huis lag ons officiële toegangspasje voor de kampen eindelijk klaar. Een pasje met een blauwe stempel, iets waar vluchtelingen maanden- tot wel 1.5 jaar op wachten. Ze mogen dan namelijk vrij reizen binnen Griekenland en zijn niet gebonden aan de kampen. Met ons voorrecht om in vrijheid te wonen en uit een Schengenland te komen, kwam dit pasje echter een beetje laat, iets met mosterd en een maaltijd..
Meteen na het ontdekken van onze pasjes kwamen er appjes vanuit Moria. De avonddienst was de sleutels van de nooduitgangen vergeten mee te nemen. Samen met Odette ging ik terug naar het kamp. Dit was voor ons een super goed moment na het vervelende vertrek de dag ervoor. Bij binnenkomst in Moria kwamen we A en B tegen, twee van onze vertalers. A is degene, die de avond ervoor echt super boos was vanwege ons vertrek. Door 10 minuten met de mannen te kletsen, hebben we kunnen uitleggen dat we de keuze niet zelf maakten en dat het wegsturen van mensen ook ons team verdriet deed. Dit deed de jongens zichtbaar goed (ze overwegen zelfs weer te gaan vertalen) en ons misschien nog wel meer :)
Opnieuw thuis zijn we met een hele bubs naar het vliegveld vertrokken. Hier had de Amerikaanse Angelica de auto zo mooi in de greppel geparkeerd, dat ondersteuning nodig was. Ik snap nog steeds niet hoe ze het voor elkaar heeft gekregen. Aanvulling in de categorie Dunglish, mijn uitspraak bij vertrek: ik kan wel driven… Op de terugweg stak er nog een zwarte kat over, die nog voor een extra de-tour zorgde.
De overige uurtjes, hebben we de koffers ingepakt en ons klaargemaakt voor de afscheidsborrel. Met een grote groep zijn we de stad in geweest. Rick, Simon, Lottie en ik danced the night away! Af en toe moet je gewoon doen waar je goed in bent. Toen we om 4 uur thuis kwamen, had ik nog precies een uur de tijd om te douchen en te slapen alvorens we naar het vliegveld vertrokken.
Je kunt je voorstellen dat gisteren niet mijn meest charmante dag ooit was.

Inmiddels ben ik alweer een dag thuis, heb ik een halve dag gewerkt en kijk ik terug op een onvergetelijke belevenis. Als je me vraagt hoe het was in Lesbos; daar heb ik geen antwoord op. Zoals Odette het vandaag mooi verwoorde: we hebben alle emoties gevoeld, die een mens kan voelen en dan alles in extreme mate. De inhoud hiervan omschrijven, lukt (nog) niet.

Op dit moment voel ik alleen maar heimwee. Heimwee naar de geweldige sfeer met alle toppers in de Mansion. Ook is er heimwee naar Moria (“de hel op aarde”) waar ik nu ook niet meer dat kleine beetje verschil kan maken. Ik hoop dat de leefomstandigheden in Moria zullen verbeteren en eigenlijk zelfs, dat het kamp niet meer nodig is. Ik hoop dat alle vluchtelingen een veilig en prettig thuis zullen vinden en stiekem hoop ik alle vertalers ooit nog tegen te komen en dan te zien dat ze goed terecht zijn gekomen.

Bedankt voor jullie steun en tot het volgende avontuur!

Een hele dikke knuffel,
Olga

Ps. Voor iedereen die durft: je kunt wel degelijk iets betekenen!