Work-work-work

Een beetje raar om de titel op papier te zetten op mijn vrije dag, maar gezien we de afgelopen dagen keihard gewerkt hebben, mag het toch van mezelf.

Zoals eerder geschreven zijn Odette en ik vorige week donderdag richting Lesbos vertrokken. In het vliegtuig zaten we naast een man van de Nederlandse organisatie ‘Connect by music’. Een organisatie die vluchtelingen leert een instrument te bespelen. De vluchteling in kwestie lukt het hierdoor vaak beter zijn/haar emoties tot uiting te brengen en te verwerken, een vorm van muziektherapie dus. De organisatie geeft deze week 3 concerten op Lesbos; 2 in vluchtelingenkampen en 1 in de hoofdstad Mytilini. Super toevallig om tussen alle toeristen net de Moria-gangers te treffen.
Bij aankomst op Lesbos bleek dat er nog 2 andere Nederlandse vrijwilligers in het vliegtuig zaten, gezellige boel dus. Aangekomen in de Mansion, bleek ook nog dat BRF tegenwoordig een tweede huis heeft, een rustiger huis voor de oudjes ;). Om toch een beetje met Odette te kunnen nakletsen, ben ik vrijwillig in het nieuwe huis ingetrokken.

Om te beginnen, zal ik jullie eerst iets vertellen over het nieuwe huis. Het huis an sich is schoner dan de Mansion en van marmer, maar verder niks bijzonders. De inwoners daarentegen… O&O dus, daarnaast Moniek, een lekker kwebbelende 50-jarige uit óóósten van NL en onze grote vriend A. Deze laatste is een 42-jarige, van oorsprong Syrische man. Hij is hier als vertaler voor BRF. A. woont bij zijn ouders in Engeland en is nog nooit onder de vleugels van moeder vandaan geweest. Deze reis is dan ook zijn eerste. Dan is zo’n huis met 3 van die feministen wel meteen heel pittig. Meneer is om te beginnen een week lang ziek geweest, hij snotterde, hoestte en presenteerde dit op een manier die past bij zijn culturele achtergrond. Daar ontstond het eerste barstje in onze relatie, maar alleh, dat is nog te overzien. Waarom het soms een klein beetje kan botsen, is de rotzooi in huis. Een glas spoelen, cornflakes in het kastje zetten of melk in de koelkast is echt heel moeilijk. Oftewel, in een week tijd ben ik toch opeens moeder geworden. Nu klinkt dit allemaal heel negatief, maar eigenlijk is hij best aardig en is het ook wel te prijzen dat hij dit als uitdaging kiest.

Dan terug naar Moria, de reden waarom we hier zijn. Op vrijdag heeft medisch coördinator Linde ons korte intro gegeven en vervolgens een rondleiding in Moria. Echt super leuk/interessant/give-it-a-name om zo door het hele kamp te lopen. Het kamp is druk, heel druk; op elke vrije centimeter staat weer een nieuw festivaltentje en toch, lijkt het allemaal rustiger. Mijns inziens komt dat bijv. doordat afval nu wordt opgeruimd en er dus minder puin ligt. Ook oogt het allemaal wat dorpser door de winkeltjes die ontstaan. Zo zijn we langs de sportschool (cabine van 6-3m), een kapperstentje en een groentewinkeltje gelopen. Ook hebben we voor het eerst de school van BRF in het community centre gezien. Hier krijgen (enkele) kids in de ochtend les en zijn er de rest van de dag Engelse lessen voor volwassenen, emotional wellbeeing workshops en stress relief classes, super goed werk toch?!
De medische cabine van BRF zit tegenwoordig in een extra beveiligd deel, naast de politiepost. Voorafgaand aan een consult krijgen mensen een nummertje en gaan ze door de triage, zo wordt alles beter gestroomlijnd. Omdat er momenteel geen nachtdiensten worden gewerkt, zijn we in de avond met veel dokters. Dit werkt heel prettig, er vind veel overleg plaats en iedereen steunt elkaar. De vele mensen in het kamp en misschien ook wel de aanwezigheid van de vele NGO’s (medicalisering?) zorgen echter ook wel dat de vele dokters tijdens een dienst nodig zijn. Je werkt van 17-00 uur non-stop, met een kwartiertje boterhammen opeten in een hoekje. Best pittig dus. De problematiek is in mijn ogen weinig veranderd. We zien veel kindjes met ongeruste ouders, infecties in alle soorten en maten en heel veel psychiatrie. Hevig getraumatiseerde mensen als gevolg van oorlog, marteling en verkrachting. Niet alleen in hun thuisland, maar ook in bijvoorbeeld Turkije. En dan zijn ze eindelijk bij de Turks-Griekse grens en dan drijven ze letterlijk in de volgende val; Moria.
Het oogt vrij kalm, maar dat is het natuurlijk niet altijd. De vele verschillende etnische groepen, op het hele kleine oppervlak, leidt natuurlijk tot botsingen. Zo zijn er regelmatig opstootjes. In het donker kunnen vrouwen niet alleen door het kamp vanwege risico op verkrachting. Dit is ook de reden dat onze vrouwelijke vertaalster steeds vroeg naar ‘huis’ gaat. Nog iets opvallends is de rij voor de voedseluitgifte. Je moet je hier een soort Efteling wachtrij bij voorstellen, maar dan smal en met stalen, hoge hekken. Een plek waar veel van onze getraumatiseerde mensen niet in de rij durven te staan. Dan is er nog het water. Dit is er ’s middags niet (!!!). Wanneer het hier in de middag 30+C is, heeft het kamp geen watervoorziening. Gevolg; mensen drinken te min en toiletten worden één gore bedoeling. Ik zag van de week een jongetje onder zo’n brandhaspel hangen met zijn mond, hij probeerde een paar lekkende druppels water op te vangen…
Door het afsluiten van het water kreeg ook het woord spetterpoep een nieuwe dimensie voor Odette en mij. We moeten aan het begin van onze shift de watertank bijvullen. Dit gebeurt in een hurktoilet voor mannen, waar aan het kraantje een tuinslang zit. In de meeste landen wordt namelijk water i.p.v. papier gebruikt om de billen te poetsen. Nou dus, het water was een paar uur afwezig geweest, waardoor er genoeg bruine voorraad in de wc lag. Bij onze aankomst was er inmiddels wel weer water en de rondslingerende tuinslang stond aan...ie… ik voelde me best vies daarna ;)

Tussen de drukke diensten door, zijn we druk met allerlei klusjes in huis. Boodschappen doen, poetsen, medicatie aanvullen, crash bags controleren en materialen steriliseren. Een hoop karweitjes dus. Eigenlijk ben je een hele dag in de weer met voorbereiden van een shift en werken. Een vrij moment proberen we dan ook goed te benutten door bezoekjes te brengen aan het geliefde Sugar House (lekker ijs en gebakjes!) of een drankje in de stad. Zo zijn Odette, Moniek, Charlotte, Jeff en ik van de week na een dienst nog lekker een drankje gaan doen. Om goed op en neer naar ons huis te kunnen, hebben we met de 3 dames (ook wel Witches of Eastwick genoemd) mountainbikes gehuurd. Heerlijk om op de fiets langs de kustlijn te sjezen.

Woensdag, de boven beschreven vrije dag, zijn Odette en ik op de fiets gaan toeren. Eerst via de kustlijn richting het dorpje Moria, echt zo’n schattig klein Grieks dorpje. Bij het vragen naar de weg naar het historische aquaduct, besloot de desbetreffende meneer ons maar meteen te gidsen. Wij door de smalle straatjes achter een Griek op een scooter aanrijden, het moet een mooi gezicht zijn geweest. Het laatste stukjes richting aquaduct was onverhard, tussen de wietplanten door. Ook heel bijzonder. Het aquaduct was mooi, maar van de ooit aanwezige 26km, is nog maar een heel klein stukje over. Vervolgens zijn we via onverharde paden, langs grazende geiten op heuvels, naar een baai in het binnenland gefietst. Daar zijn we een paar uur naar de spa geweest en hebben heerlijk gerelaxt. De terugweg was vervolgens erg pittig. Er zat natuurlijk al zuur in de benen en eerste 5(?) km gaan enkel berg op. Terug bij de Mansion waren we dan ook moe, maar voldaan. Het lukte na veel welles-nietes uiteindelijk nog om het concert van Connect by music bij te wonen in Kara Tepe. Dit is het kamp waar BRF nu niet meer werkt en waar toegang heel strikt is. Het was fantastisch. Heel leuk om zowel de (vluchteling-) muzikanten als ook de toeschouwers zo enthousiast te zien. De afsluitende Afrikaanse band met hun lekkere beats, was natuurlijk wel de kers op de taart.

Gisteren was een zware dag voor het team. Woensdagavond was er een hele zieke man in de dienst geweest, die bijna overleden is. Door het teamwork van de BRF toppers is hij goed beademd en heeft hij het tot het ziekenhuis gehaald (en nu nog). De meest betrokken dokters waren echter emotioneel gebroken daarna, wat goed te begrijpen is. Gisteren hebben we medische meeting gehad waarin werd besloten de dienst maar tot 21 uur te draaien. Het hele team zou daardoor wat meer rust krijgen en tot 21 uur is er een Keelpno dokter (Griekse organisatie) in het kamp, waardoor het makkelijker is een ambulance te krijgen…
En die dienst gisteren, verliep super. We zijn met een kleiner team gegaan, vol goede moed. In de dienst werd ik door Linde bij een zwangere vrouw van 18 jaar geroepen. Ze was aan het bevallen! Fijn dat mensen vertrouwen hebben in mijn gynaecologische skills (nu ik nog). De vliezen waren inmiddels gebroken, de weeën kwamen elke 5 minuten en de ontsluiting was zo’n 3-4cm. Nog even tijd dus bij een nullipara. De Keelpno dokter was door de dames al ingelicht en de ambu onderweg. Toch een lichtpuntje :)
Gezien we vroeg klaar waren, zijn we na de dienst met het medisch team gaan eten in de stad en daarna hebben Alex, Moniek, Jeff en ik nog wat dansjes gewaagd, heerlijke afsluiter van de dag!

En nu is het alweer vrijdagmiddag, tijd om me klaar te maken voor de volgende shift.

Leuk dat je de hele lap tekst gelezen hebt :) en word je er nou toch door aan het denken gezet, neem eens een kijkje op de site van Stichting Bootvluchteling, www.bootvluchteling.nl, om te zien wat jij kunt bijdragen.

Tot snel weer.

Veel liefs,
Olga