Refugee deal

Ik moet even graven naar wat er allemaal in dit stuk dagboek moet komen te staan. Het is me dit jaar niet gelukt netjes alles bij te houden. Het was te druk (in mijn hoofd) denk ik.

Om te beginnen misschien een korte update over project A, de fantastische huisgenoot. Eerlijk is eerlijk, de situatie is verbeterd. Niet dat hij opeens op eigen benen staat, maar hij ruimt soms op, kan de vloer van de badkamer dweilen wanneer hij een zwembad heeft gecreëerd en heeft zelfs geld ingelegd voor de boodschappen. Als kers op de taart, heeft hij Helen (nieuwe huisgenoot) zelfs de ‘huisregels’ uitgelegd, ongelofelijk…

In de vorige werkblog schreef ik over de vrijdag, net voor de dienst. Eigenlijk verliepen de diensten in het weekend vrij kalm. Er waren geen acuut levensbedreigende noodgevallen en geen opstootjes. Je moet dan alsnog hard doorwerken, maar daar lijkt m’n lijf een balans in te hebben gevonden. De verhalen blijven schokkend, de ziektes bizar en de paniekaanvallen komen aan de lopende band voorbij, maar toch, met een gemotiveerd en goed samenwerkend team, kom je er wel uit. Een greep uit de casuïstiek van het weekend: 1. Een man met een buik zo groot als een trom. Als je hem ziet, denk je al ‘dit is foute boel’ (kanker, gaat dood). Wat blijkt nu, hij is al bij de organisaties geweest die verder onderzoek kunnen aanvragen en hij komt van een koude kermis thuis. 2. De bijna dode meneer van de woensdag ervoor, hem zag ik dus vrijdag! Enerzijds super natuurlijk, anderzijds was hij ’s ochtends om 10 uur van de zuurstof gehaald, om 14 uur uit het ziekenhuis ontslagen (dus 1.5 dag opname) en werd hij vanaf 16 uur meer en meer benauwd. Dan kom je er vervolgens achter dat 0 (!) van zijn noodzakelijke 4 medicijnen heeft gekregen/genomen/gekocht, want daarvoor had hij niet de goede papieren. Uiteindelijk heb ik de medicatie bij elkaar kunnen sprokkelen en heeft hij deze week de ‘kwetsbaarheidsstatus’ gekregen, waarmee hij hopelijk snel verder mag naar Athene voor goede medische zorg. En dan casus 3; een Afrikaanse man met hevige psychoses die door Moniek (onze psychiatrie nurse) al enkele dagen werd opgevolgd, maar niet op medicatie reageerde. Hij had zichzelf al 2x proberen te verhangen deze week. Contact maken lukt niet en zijn vrienden (wat ook maar toevallig landgenoten zijn) werden radeloos, hij had 24/7 iemand aan zijn zijde nodig. Ernstig dus, maar psychische zorg is vol en dus niet beschikbaar. Er was al besloten dat hij uitblijven van reactie hij ingestuurd zou worden en daar kwam ik kijken. Er wordt nu telkens iemand doorgegeven als chef ambu, voor als er geen Griekse organisaties in het kamp zijn. Idee hierachter is, dat ook bij afwezigheid van een Griekse dokter wij een ambu kunnen bereiken en de ambu weet wie er belt. Daardoor zijn we misschien minder eng? Als dit allemaal volgens plan zou verlopen, had ik dit hier natuurlijk niet opgeschreven. Maar, ik moet zeggen, na 4 telefoontjes door zowel politie als mij, is meneer opgehaald (en de volgende dag ontslagen, want toen was hij natuurlijk genezen… not). Als laatste punt 4. Waar ik achter kwam, is dat de voedseluitgifte plaatsvindt tijdens onze shift. Dit heeft tot gevolg dat onze vertalers, die vanaf 8 uur ’s ochtends tot 00 uur ‘nachts werken voor de verschillende NGO’s, dus geen avondeten krijgen. I was shocked, wat een toewijding heb je dan. Een hoop frustratie dus, maar ook mooie verhalen. Goed genezende wonden, een knikje, een glimlach, een gerustgestelde ouder en de gigantische inzet van de vertalers, het maakt je dag goed.

Zaterdagochtend hebben we yoga les van Charlotte gehad in ons castle. Ook voor niet zweverige types een prettige manier van ontspannen. Ja, je gaat nu eenmaal over grenzen in dit soort omstandigheden ;). De uurtjes na de dienst (’s nachts) zijn we met een grote groep gaan stappen in de stad, iets bekender terrein voor ondergetekende. Odette kon helaas niet mee omdat in de ochtend de tafel op haar voet was gevallen, dus die baalde als een stekker.

Zondag heb ik lang geslapen, met Lisette een inventarisatie voor de boxen gedaan van waaruit we werken in Moria en zoals gezegd een prima shift gehad. De avond werd afgesloten met ijs op de veranda.

Maandag hebben Jeffrie (oude huisgenoot uit Maastricht # smallworldafterall) en ik samen een vrije dag gehad. Eerst zijn we naar Attika gereden, de opslag voor de hulpgoederen voor vluchtelingen. Daar hebben we donaties van familie en vrienden, die Odette en ik hebben meegenomen, afgeleverd. Ze krijgen ongetwijfeld een mooi (tweede) thuis. Vervolgens zijn we naar de noordoost punt van Lesbos gereden. Lesbos is echt een bizar mooi eiland. Van het bruisende Mytilini, rijd je zo via betoverende baaien de heuvels in naar kleine, afgelegen dorpjes. Van olijfbomen naar naaldbomen, echt heel mooi. Onderweg zijn we gestopt bij de zoutvlaktes met flamingo’s om vervolgens door te rijden naar het reddingsvestenkerkhof. Voor mij het tweede bezoek, maar desalniettemin indrukwekkend… Het bezoek kreeg al snel een nare bijsmaak doordat een local ons probeerde weg te jagen door politie te bellen (?) en foto’s te maken van onze nummerplaat. Nadien zijn we nog even wat gaan drinken in het mooie Molyvos en zijn we via de nauwe straatjes van het dorpje tegen de heuvel naar het kasteel on top gelopen. Op de terugreis in de heuvels hebben we heerlijk geluncht in de taverne met uitzicht op zee en het dorpje Petra. Terug in town hebben we eerst krukken naar Moria gebracht, werd er nog gezwommen in zee en hebben we gegeten in de Mansion. In de loop van de avond ben ik twee nieuwe medici op gaan halen van het vliegveld en heb daar ook even ‘hoi’ tegen pap en mam gezegd. Ja ze zijn op Lesbos, leuk he! Toen de rest ’s nachts van de dienst terugkeerde, dacht ik moe maar voldaan met Odette terug te fietsen naar de castle, maar er waren inmiddels andere plannen. Met een leenbikini van Lisette (thanks again!) is het medisch team nog gaan zwemmen in zee. Lekker in het donker, met al dat kriebelende zeewier aan je billen en benen. Vanwege het afscheid van Alex werd op het dakterras vervolgens nog na geborreld en speelden Charley en Jef gitaar, zomeravonden <3.

Dinsdag werden in de ochtend onze fietsen opgehaald. Dan besef je weer hoe makkelijk wij ons in NL van A naar B verplaatsen. In de avond stond mijn laatste dienst op de planning. Raar, de tijd is gevlogen. Ik zag o.a. een negroïde jongetje die werd binnengedragen met een compleet bebloed gezicht (en kleding). Hij was op de stenen gevallen en had een klein scheurtje in zijn voorhoofd. Mama werd gehaald ter ondersteuning, maar zij kreeg bij het zien van haar zoontje zelf een paniekaanval en ging tegen de vlakte, waar herken ik dit toch van? Omdat we met een grotendeels nieuw team waren, was er besloten vandaag iets minder poc’s (person of concern) te zien. Gevolg: 1.5 uur voor de shift erop zat, had ik niks meer te doen. Hierdoor heb ik uitgebreid afscheid van de vertalers kunnen nemen, wat fijn en vreselijk tegelijk was. Ik ben sowieso al slecht in afscheid nemen, maar bij deze jongens ligt het nog net iets pijnlijker. Je hebt 2 weken intensief samengewerkt en loopt vervolgens de poort uit naar je ‘normale leven’. Iets wat zij ook hadden voor hun land in oorlog kwam, of voor ze vermoord moesten worden om politieke of religieuze redenen. Of ze dat ‘normale’ leven ooit weer gaan krijgen, is een grote vraag. Oneerlijk gewoon. Ik heb ze allemaal geknuffeld en uitgenodigd te komen eten, mochten ze ooit in NL komen. Dat is dan toch het minste wat je kunt doen. Will miss you guys.
Bij terugkomst in de Mansion zat Helen op me te wachten. Helen is een lerares uit Ierland die ik ken van vorig jaar. Super leuk weerzien :). Vanwege de laatste avond van Odette, Jeffrie en mij (en omdat het kan) zijn we maar weer dansjes gaan wagen in de stad. De laatste 2 en Lisette vonden het natuurlijk keigezellig en moesten het weer laat maken. Gevolg, een uur nadat ik in bed lag, kon ik weer opstaan om Odette uit te zwaaien. Toch gek om niet samen te vertrekken.

Na veel te kort slapen, eigen schuld, waren pap en mam al bij het Status café om me op te halen. Een huis zoeken is nl lastig als je in een naamloze straat woont. Ze hebben ook even ons ‘castle’ kunnen zien en vervolgens de Mansion. Alle lakens die ze hebben meegesleept, gaan daar een 2e leven krijgen. In de Mansion heb ik doei gezegd tegen een deel van het PSS-team, gezien de medici er niet waren. Met z’n drieën zijn we daarna Mytilini in geweest. Om te beginnen het echte kasteel bekijken en daarna lunch in de haven waarbij Jeffrie nog aansloot (en z’n boot miste, oeps). Weer met drie zijn we naar de nummer 1 plek in de stad geweest: Sugar House. Mam kreeg twinkelende ogen bij het zien van alle lekkers, iets met een appel en een boom ;). Via Moria zijn we later op de middag naar Petra gereden. Door langs te rijden, hebben pap en mam toch een beetje een indruk gekregen. We hebben dezelfde fantastische route door de bergen afgelegd. Aan zee hebben we lekker gegeten en wisten de oudjes in no time 1.5L wijn weg te tikken, @ Driek, ook iets met een appel en een boom.

Donderdag hebben we uitgeslapen, ontbeten in het hotel en wilden we de toerist gaan uithangen toen we… een platte band bleken te hebben. Pap heeft snel de reserve erop gelegd en in de garage werd hij gerepareerd, waarna we alsnog konden vertrekken. Naast loof-, naald- en olijfboomgaarden, kunnen we nu ook maanlandschap aan het lijstje toevoegen. #visitLesbosreclame.
Vanuit het prachtige, op een heuveltop gelegen, klooster van Ipsilou hebben we de omgeving bewonderd. Vervolgens zijn we doorgereden naar het badplaatsje Sigri, waar we hebben geluncht en het museum van het petrified forest bekeken. Zoals het woord al zegt een versteend bos dus, met héul véul fossielen. Het staat op de Unesco werelderfgoed lijst en het was interessant om te bekijken, maar we waren nou niet de meest enthousiaste gasten. ’s Avonds terug in Petra zijn we uit gaan eten bij het restaurant van het vrouwenverbond in Petra, jumjumjum!

Eergister heb ik een begin gemaakt aan die lap tekst hierboven en het lean-projectje voor in de BRF cabines uitgetypt. Daarna nog wat baantjes getrokken in het zwembad en me klaargemaakt om de BRF toppers opnieuw te bezoeken! Samen met 2 NL meiden waarvan de moeder in het PSS team zat, zijn we nog een keer naar de life jacket graveyard gelopen. Bewust zonder huurauto voor als het vervelende mannetje er zou zijn. Die bleek gelukkig al verjaagd ;). Zoals ik al schreef, het blijft indrukwekkend. Samen met de meiden ben ik vervolgens naar Mytilini gereden. De medici waren op shift en het PSS-team zat te vergaderen, wat doe je dan met je loze tijd? Juist, was vouwen, je moet iets. Bij het einde van hun meeting hebben Joke (ook van vorig jaar!) en ik elkaar eindelijk weer gezien. Met het PSS team mocht ik vervolgens mee gaan eten in de stad, het was erg gezellig! En leuk om ook deze mensen eens wat meer te spreken. Zij werken namelijk met name overdag, de medici avond tot in nacht, dus je ziet elkaar bijna nooit. Jean-Paul wist me al vrij snel over te halen om de volgende ochtend mee Mount Olympus (die van de Griekse mythen!) te beklimmen. Er werd een drankje in de rooftop bar gedaan, heel even werd er nog gedanst, maar toen bleek dat de medici niet meer gingen aansluiten, zijn we naar de Mansion teruggekeerd. Op de veranda werd nog even lekker gekletst om afscheid te nemen van Charlotte, die wordt vervangen door haar tweelingzus Anna.

In korte broek, bloesje, met geleende wandelschoenen (dank Charlotte!) en na welgeteld een uurtje slaap vanwege maagpijn, begon de zaterdag goed. Met Charley, Jean-Paul, Anna en Moniek hebben we de mooie tocht tot op de Olympus (968m) gelopen. Aan de voet fruitbomen, vervolgens 1.5 uur beschut lopen tussen de bomen en bovenaan enkel rots. Geen echte beproeving, maar het was een heerlijke wandeling. Bij terugkomst in het schattige dorpje Agiasos hebben we nog gezellig samen koffie gedronken, waarna ik terug ben gebracht naar de Mansion. Na een snelle opfrisbeurt, zijn Joke, Helen en ik bij wijze van reünie samen gaan lunchen met voor Olga als afsluiter een ijsje bij … 1x raden. Terug in Petra hebben pap en mam me eerst een uurtje laten slapen en vervolgens zijn we weer bij het vrouwen coöperatief gaan eten. Voor degenen die de voedseluiteenzettingen in m’n verhalen hebben gemist, hier kan ik een kantje over volschrijven ;)

Vanochtend was het vroeg. Via Athene ben ik nu in Düsseldorf beland. Met een beetje geluk komt Mikal me over een uur ophalen. Al typend is het tijd dit avontuur dan ook weer af te sluiten. Net 2 dagen nadat er tijdens de EU-top een nieuw vluchtelingenakkoord op tafel is gekomen. De zuid Europese landen gaan de vluchtelingen opvangen in gesloten kampen en van daaruit vindt verdere verdeling plaats naar de landen die hiervoor open staan. Voor mijn inwendige ik, voelt het nog niet echt als een deal, maar blijft het een vreselijke tweestrijd. Zal dit dan een humanere oplossing zijn? Krijgen ze dan wel weer allemaal een ‘normaal’ leven? Eerst zien, dan geloven.

Ik sluit mijn reis hiermee af, maar er ‘reizen’ nog heel veel mensen en afgelopen is dat nog lang niet…

Dankjewel voor jullie lieve reacties en support weer!
Tot de volgende.
Knuffel, Olga