Moria, no good

Moria no good is een veelgehoorde zin in het kamp. Zoals iedereen die een verhaaltje schrijft over deze bijzondere opvanglocatie, ben ook ik van mening dat dit een passende titel is voor een blog. De vluchtelingen gebruiken de zin als volgt “Moria no good, no food, no wifi”. Nu kun je denken, wat is er nou van levensbelang aan wifi? Nou, als je in deze erbarmelijke omstandigheden leeft én je familie hebt achtergelaten in oorlogsgebied, of familie hebt die ergens in Europa op je wacht, dan snap je misschien dat contact met dierbaren echt heel belangrijk is. Al zijn er ook vluchtelingen die er bewust voor kiezen geen contact met hun achtergebleven familie te hebben. Eén van onze vertalers heeft nog familie in Syrië, hij kiest ervoor om niks van zich te laten weten. Wanneer zijn familie weet dat hij in het ‘vreselijke’ Moria leeft, zullen ze zich namelijk alleen maar meer zorgen maken.

Moria is op dit moment overvol. Het is een kamp met plaats voor 2000 mensen, maar als er meer vluchtelingen aankomen, dan worden die er gewoon bij gepropt. Nu verblijven er een kleine 3000 mensen. Nieuwelingen verblijven eerst in een soort quarantainedeel, waarna ze na een maand worden overplaatst naar de verschillende sections in het kamp. Aangezien het kamp op dit moment vol is, verblijven er ook new arrivals midden in het kamp in tenten. In het quarantainedeel dient ook een eerste medische keuring plaats te vinden door het Hellenic Red Cross. Door onderbezetting lukt dit echter heel vaak niet, dus we hebben geen idee met wat voor besmettelijke ziektes (bijv. tuberculose) mensen rondlopen in het kamp. Doordat er geen controle aan de poort meer plaatsvindt, wordt er ook niet gekeken of mensen op een andere manier kwetsbaar zijn, met als gevolg dat ernstig of chronisch zieke mensen geen medische zorg krijgen. Dit vind ik een goed voorbeeld van “Moria no good”. In de rest van deze blog zullen dan ook enkele verhalen voorbij komen, die hier meer invulling aan geven.

Zowel vrijdag als zaterdag had ik avonddienst in Moria, dit is vanaf 4 uur ’s middags tot 11 uur ’s avonds. Vrijdag was dit samen met Odette, Lottie en onze Franse dame Anne-Charlotte. Ik zag een Congolese jongeman van een jaar of 15, die dezelfde ochtend op zijn ogen was geslagen. Hij kon amper zien, het licht niet verdragen en hij sprak niet (nooit). Ook al kon ik met veel moeite een paar kleine dingen testen en de resultaten waren goed: in Nederland zou ik in dit geval linea recta naar de oogarts verwijzen. Hier weet je dat er geen arts in het ziekenhuis is, laat staan een oogarts, en duim je heel hard dat de visus gaat terugkeren. Ik moet er niet aan denken dat een 15-jarige blind wordt door een klap… Later op de avond heb ik de stekels van een zee-egel proberen te verwijderen uit een hak (wat niet lukte, want ze breken af) en me vooral bezig gehouden met onze speciale patiënt X. Dit is iemand die we dagelijks spreken en die zijn dagelijkse medicatie van BRF krijgt. De kerel was in zijn thuisland Irak iemand die op hoog niveau vechtsport beoefende. Het leger wilde dat hij zich bij hen aan zou sluiten om voor hen te vechten. Dit wilde hij niet, waarna hij is gemarteld en er een poging is gedaan hem te executeren (geschampt door kogel). Hij werd voor dood achtergelaten in een container. Later hebben ze hem opnieuw weten te vinden, met zijn familie, die voor zijn ogen is doodgeschoten. Ook hijzelf werd opnieuw neergeschoten. Na een operatie van zijn gelaat, is hij gevlucht. Nu heeft hij nog een kogel in zijn hoofd, veel pijnklachten en veel paniekaanvallen met herbelevingen waarmee hij zich bij ons presenteert. Daarnaast speelt er zeker ook een gedragscomponent mee, wat het geheel alleen maar ingewikkelder maakt. Na een uur geruststellen, sussen en grenzen stellen, ging hij gelukkig rustig terug naar zijn cabine.
Later op de avond was er totale paniek bij een vader, die binnenkwam rennen met zijn dochtertje op de arm, die een mond vol bloed had. Wat bleek, ze was voorover gevallen en haar tanden hadden een scheurtje in de lip veroorzaakt. Nog geen 5 minuten later ging vader zichtbaar opgelucht met zijn kerngezonde dochter terug naar ‘huis’.

Zaterdag had ik eveneens avonddienst in Moria. Dit keer met 2 andere Nederlandse artsen; Anneke en Rick. Een paar patiënten die deze avond (of vrijdag, ik weet het niet meer precies) voorbij kwamen:
- Een kind van 4 met scherven van bombardementen in zijn hoofd. Al 2 operaties achter de rug, ooit (wanneer de situatie dit toelaat) nog zeker één te gaan.
- Een man van middelbare leeftijd die binnenkwam i.v.m. een enorme laag eelt/likdoorn onder zijn voet, iets wat hem ontzettend pijn deed bij lopen. Ik zag de man samen met Anneke. Al snel zagen we dat hij een compleet atrofisch onderbeen had, compleet verlittekend. Wat bleek, dit was het resultaat van een raket, waarbij zijn zoon ook nog eens om het leven was gekomen… Het verdriet was voelbaar.
- Een Congolese vrouw die een geschiedenis heeft met vaginale en anale verkrachtingen, vervolgens een vlucht, meerdere mensensmokkelaars en gedwongen prostitutie.
- Een ongeveer 6 maanden zwangere dame. Bij één van haar eerdere kinderen heeft ze een keizersnede gehad en nu wil ze graag weten hoever ze in haar zwangerschap is en hoe ze mag/kan bevallen. Natuurlijk zwangerschapscontrole hier een onbekend begrip.
- Een man van in de 30 met diabetes type I. Hij had nog welgeteld 1 teststrip om zijn glucose (suiker) te bepalen. Daarnaast is het ook erg lastig insuline koel te bewaren in het kamp, want in de cabines zijn alleen bedden, geen koelkasten.
- En dan waren er nog de bezorgde ouders van een jongetje van 1 jaar en 10 maanden, die niks anders dan ‘papa’ en ‘mama’ kan zeggen. Dat de ontwikkeling van een kind in deze omstandigheden achter komt te liggen, verbaast me niks. Behalve geruststellende woorden dat kinderen deze achterstand vaak inhalen, heb ik de ouders helaas niks kunnen bieden.

Zondag hadden Lottie en ik dienst in Kara Tepe. Het was eigenlijk een super rustige dag. Kara Tepe is, zoals me al was verteld, een kamp met een totaal andere sfeer. Het kamp straalt rust uit en de kids spelen er op straat. Enkele impressies van deze (opnieuw) bijzondere dag.
- Een Congolese vrouw, bloed hoestend en dus een sterk vermoeden op tuberculose, maar nog geen behandeling.
- Een man met vastgestelde tuberculose, waarvan de medicatie op is
- Een Koerdische vrouw met een angststoornis met enorme paniekaanvallen.
- Het Mozes verhaal: een baby van 2 maanden oud, die door zijn ouders in een bootje is gezet en die nu door 2 mannen in het kamp wordt opgevoed. Vluchtelingen betalen enorme geldbedragen aan de mensensmokkelaars om ze in een bootje te zetten, dus waarschijnlijk hebben de ouders hun kind willen redden…
En dan waren er in Kara Tepe de super brutale kinderen, die je cabine inlopen, aan alle spullen gaan zitten en zelfs je koffie en appel stelen. De kinderen hebben hier totaal geen (dag-) structuur en worden niet geprikkeld in ontwikkeling. Als dit te lang doorgaat, wordt dit natuurlijk wel een probleem in de Europese maatschappij, dus hopelijk mogen ze hier snel weg. Onze vertaler Mohammed maakte de kids wel heel duidelijk wat wel en niet kon en sleepte één van de jongen mee naar zijn vader. Toen deze onvindbaar bleek, moest hij toch minimaal excuses komen aanbieden. Wij blij dat er nog iets van beleefdheid bestaat.

Gisteren had ik een vrije dag. Na lang hangen in de Mansion, zijn Rick, Lottie, Simon en ik even een strandje in een mooie baai gaan opzoeken. Hier hebben we lekker gezwommen, heerlijk gelegen en gelezen en goed uitgerust. Het was een fijne dag 

Als laatste vandaag. Ik heb weer mijn favoriete mansion shift… jeuj. Net als je dan denkt even met Odette naar de termen te gaan, blijkt Moria weer ontruimd i.v.m. rellen. Dus na alle noodspullen gepakt te hebben (flessen water, snelverbanden, blusdekens, hechtsets, crash bags), staan we nu stand-by.. We gaan het zien.

Tot snel weer allemaal!

Veel liefs,
Olga