Adiós amigos!

Vrijdag hebben we in alle vroegte het eiland Caye Caulker verlaten en op het vasteland voor het eerst deze vakantie de echte publieke bus genomen, hier ook wel ‘chickenbus’ genoemd. Gelukkig dit keer zonder levende kippen en geen mensen die wat-ze-ook-maar-in-de-mond-hebben op je voeten tuffen. Ondanks de vele stops, verliep de reis snel.

Volgende bestemming: San Ignacio, een klein stadje dichtbij de grens met Guatemala.

Omdat je volgens de opvoeding van mijn ouders ‘mos aete veur de honger dae kump’, zijn we bij aankomst begonnen met een lekker stuk gebak in een lokale bakker/patisserie. Gebak heb ik hier trouwens bijna elke dag gegeten, net zoals heel veel ander lekkers, dus ik denk dat die opvoedtactiek niet voor mij bedoeld was. Maar goed, ik dwaal af. Lekker eten dus ;)

We zijn vervolgens naar de Maya ruïnes van Cahal Pech gelopen. Deze ruïnes stammen uit dezelfde periode als Tikal. Hier leerden we over de verschillende goden die de Maya’s vereren, zoals o.a. de god van de aarde, maan, regen en mais. Sommigen van deze goden leven in de uit 7 lagen bestaande onderwereld, andere in de 13 trappen van de hemel. Offers aan de goden worden onder andere gebracht in de vorm van bloed, want in het bloed zit de menselijke ziel en door dit met de goden te delen heb je de grootste kans een trede te stijgen richting de hemel. Er zijn dan ook opgravingen gedaan met kommetjes vol vingertoppen. Ieee.

In de avond zijn we naar het centrum gewandeld. Bij een stalletje aan de kant van de weg hebben we taco’s gegeten en nadien nog maar een tweede gang bij de Chinees. In het park was een Bier Festival aan de gang. Het enige bier dat we echter hebben gevonden, was de naam/reclame van de hoofdsponsor. Eigenlijk leek de happening meer om eten te draaien: iedereen stookt z’n eigen bbq op en verkoopt zijn/haar specialiteit.

Zaterdag 17 september stond opnieuw een grottocht op de planning. Wandelschoenen stevig aan en verder helemaal niks mee, dan valt er ook niks kwijt te raken. De betreffende Actun Tunichil Muknal (ATM) grot is pas eind jaren 80 herontdekt en sinds 20 jaar geopend voor publiek (met gids). Om er te komen, mochten we eerst uurtje in de bus, waarbij een deel van de route onverhard is. Daarna word je voorzien van helm en hoofdlamp en wacht een wandeling door de jungle. Een goed begaanbaar pad, waarbij de rivier 3x overgestoken dient te worden (lees: t/m je schouders in het water). Een grot wordt door Maya’s geassocieerd met de onderwereld en daarmee de dood. De normale sterveling blijft hier dus ook weg. Het is een heilige plek, die alleen bezocht werd door de religieuze leiders om offers te brengen aan de goden. De god van de regen huist hier bijvoorbeeld. Dit is natuurlijk je man (of vrouw) in tijden van droogte.

Bij de ingang van de grot mochten we meteen een duik nemen in het heldere, frisse water en zwemmen. De gids gaf veel info over de verschillende mineralen, stalactieten en stalagmieten. Interessant, maar het is goed dat onze carrière ver van de speleologie afligt…

Vervolgens begon het klauteren; onder rotsen door, over rotsen en door nauwe openingen. Een opgepompte gast of een beetje speknek zou hier echt vast komen te zitten. Dieper in de grot moet je op de sokken verder en kom je in wat ‘kamers’ genoemd worden. Hier worden de rituelen zichtbaar. Eerst met name potten en pannen, de theorie is dat met de kookdampen de goden gevoed worden. Echter, ook hier gingen de Maya’s uiteindelijk ten onder aan eigen succes; een groeiende bevolking zorgde voor onvoldoende vruchtbare grond. Naarmate je verder de grot in gaat, zie je dat de mensen steeds wanhopiger werden en de offers toenemen. Aanvankelijk zie je nog de vingertoppen, later worden het hele skeletten. De leeftijd van de geofferden, varieert van oude mensen tot baby’s (meest pure zielen). Ook al zien de Maya’s het aardse leven als een tussenstop, aan de nekletsels te beoordelen, waren deze mensen hier niet vrijwillig…

Nog een bijzonder feitje: meerdere skeletten hebben afgevijlde tanden en afgeplatte voorhoofden. Deze kenmerken golden destijds als schoonheidsideaal. Kinderen liepen jaren met ‘een plaat voor de kop’ om deze schoonheid te verwerven. Wat zullen ze over 1000 jaar over onze beugels zeggen?

Na dezelfde route terug (totaal 4 uur) was de lunch meer dan welkom!

Bij terugkomst in het fijne hostel, hebben we een snelle douch genomen en hop, in de taxi naar de grens met Guatemala. Zowel Belize uit, als Guatemala in verliep vlotjes. Meteen achter de grens wisten we de avondbus te regelen naar onze laatste bestemming; Rio Dulce.

Uiteraard verliep die reis niet helemaal als beloofd/gepland, waardoor we om half 1 ‘s nachts aankwamen in het hostel. We sliepen in een krappe twijfelaar en deelden de badkamer met het gastgezin, maar ach, we hadden een slaapplek.

Zondag zijn we gewisseld van slaapplek, naar een lodge (Dreamcatcher) die alleen per boot bereikbaar is. Het gehele verblijf is gebouwd op palen in de jungle en onze hut was dan ook enkel toegankelijk via een steiger. Gastvrouwe is de Guatemalteekse chef-kok Liesl (Duitse vader), die in Parijs is opgeleid.

Met de kano zijn we een stukje de jungle in gepeddeld en de rest van de middag hebben we op drijvende stoelen in water gelegen en gelezen. In het dorpje zijn we later gaan eten; voor de 4e keer in 5 dagen Indochinese keuken, dat zegt toch iets over onze culinaire voorkeuren. Terug in onze hut waren het de geluiden van de krekels, vogels, kikkers, apen, vissen en salamanders die ons in slaap wiegden.

Diezelfde geluiden waren er bij ontwaken eergisteren. Wat zijn de geluiden van de natuur toch heerlijk rustgevend. Het ontbijtvan de chef was een feestje op het bord. Daarna hebben we ons opgemaakt voor een dag op de boot. Plan: een tocht maken over het meer en de rivier om uit te komen in Livingston. Dit is de tocht die we, als de grens niet gesloten was geweest, eigenlijk vanuit Belize wilden doen.

De boot voer ons eerst een rondje rondom ‘birdwatching’ eiland, waar heel veel aalscholvers lijken te huizen. Vervolgens kwamen we door ‘bloemendorp’, waar de huisjes omgeven worden door waterlelies. Hierachter vernauwt het meer zich tot de rivier, waardoor je aan beide kanten hoge oevers met jungle hebt. Hier fladderen de vlinders, rusten de vogels op de takken en cirkelen de gieren in de lucht.

In het grensstadje Livingston, heb ik op het strand een kokosnoot leeggeslurpt met rechts een blik op Honduras en links op Belize.

Het is toch echt een voorrecht als je wieg in Nederland staat en je met je paspoort toegang hebt tot alle moois wat deze wereld te bieden heeft… *droomt weer weg*

Na de terugtocht op de boot, hebben we de rest van de middag wederom in het water gehangen en gegeten in de lodge. Bloemkoolhumus vooraf, Mikal steak als hoofdgerecht, ik papardelle met kreeft en een lokaal deegtoetje na. Tonnetje rond waren we!

Gisteren (dinsdag) stond in het teken van reizen naar Guatemala City om vandaag (woensdag) de vlucht naar huis te kunnen nemen. De ervaren reizigers en vaste lezers weten inmiddels dat de reistijden/plannen hier nooit ‘exact’ aangegeven worden, dus het was goed dat we hier een dag voor uitgetrokken hebben. Naast de Lonely Planet en de reiswebsites, werd ik door de vrouwen in de bus ook nog gewaarschuwd voor de ‘slechte mannen’ in de stad…lekker dan…

Gegeten hebben we 100m van ons hotel, in wat we dachten een simpele broodjesbar, maar het bleek de gezellige, lokale hangplek te zijn. Daarna vroeg het nest in, want vanmorgen ging al om kwart voor drie de wekker.

Inmiddels hebben we een vlucht naar het super grote vliegveld van Houston erop zitten en zijn we in Washington. Ook de tweede, krappe overstap gaan we halen. Anderhalf uur is op-zich best ruim, alleen die Amerikanen hebben allemaal extra regeltjes. Daarmee komt deze mooie, diverse reis tot een einde en gaan we weer over tot de orde van de dag.

Zoals waarschijnlijk wel tussen de regels doorgesijpeld is, zijn Guatemala en Belize echt aanraders als je van de combinatie natuur- en cultuur houdt! Spaans spreken, of vriendelijk lachen en geen moeite hebben met hand[e-38]voetcommunicatie, is wel een pre. En hoewel het regenseizoen is, hebben we maar één keer echt door de regen gelopen. Behalve als je helemaal van suiker bent, moet je je hierdoor dus niet laten ontmoedigen bij het kiezen van je reisbestemming :)

Lieve allemaal, bedankt voor het lezen en misschien wel tot de volgende trip!

Liefs, Olga