Flaneren en zweten

Deel 1: flaneren.

Antigua is de oude hoofdstad van Guatemala. De stad wordt omgeven door groen en vulkanen. De uitzichten zijn hier dus ook prachtig! Zo dus ook, dat we vanuit ons bed naar de top van de Agua vulkaan kunnen kijken.. ‘t ken slechter ;).

Ooit bezet door de Spanjaarden, bestaat het straatbeeld uit kerken met bijzondere façades en kleurrijke huizen. Vanwege de hoge seismologische activiteit in dit gebied, is de stad echter al meerdere keren plat gelegd. Onder andere vanwege de impuls vanuit het Unesco werelderfgoed, is er veel weer in ere hersteld.

Antigua is een heel vredig stadje met veel koffiebars en restaurants. De mensen op straat zeggen je vriendelijk “buenos dias” en er hangt een ontspannen sfeer.

Na het ontbijt begonnen we zaterdag in de miezerregen met een wandeltocht. Daarbij zijn we naar Cerro de La Cruz, een uitzichtpunt buiten het centrum gelopen, hebben we kort enkele kleurrijke handwerkmarktjes bezocht en wat van boven beschreven bouwwerken. Oké, eerlijkheidshalve, die laatste hebben we van buiten bekeken #cultuurbarbaren.

Wanneer je hier op straat loopt en even in het moment bent, ruik je zo’n mengsel van regen, groen, honden, stad, bloemen en soms een vleugje eten. Niet per se lekker, niet per se vies, maar he-le-maal ‘ik ben ver op vakantie gevoel.’ Eenieder die in een tropisch klimaat heeft gereisd, zal het herkennen en voor de rest, gebruik je fantasie, of niet natuurlijk.

Na wat broodjes te hebben gescoord bij de aanbevolen panaderia, hebben we deze rustig in het hotel opgepeuzeld. Daarna sputterde mijn maag tegen (bekend probleem) dus de middag heb ik rechtop zittend in bed doorgebracht (tijd zat om zo’n blog te schrijven).

Een hele middag op m’n kont zitten, terwijl ik me toch niet goed genoeg voel om een boek te lezen, is niet zo mijn ding (goh, dat is nieuw). Dus toen het enigszins ging, zijn we lekker door de rainshower gaan lopen. Door de ondergelopen straten, met de voetjes in het water; zijn die charmante tevasandalen toch echt ergens goed voor!

Na een maiskolf op de vuist de hebben verorberd, zijn we het centrum uitgelopen

naar de lokale markt. Sneupen tussen de locals vinden we toch echt leuker dan al die souvenirs. Bij La Casa de las Sopas heb ik uiteindelijk zo’n mega soepketel met typisch mid[e-38]zuid amerikaanse kippenbouillon (met een halve kip, cassavewortel, winterpeen, aardappel en rijst erin) gegeten. Om kwart voor 9 lagen we in bed, worden we oud?

Tja en dan zorgt de combi met de jetlag ervoor dat je om 3 uur wakker bent. Ik heb besloten dit jaar in twee verschillende tijdzones jarig te zijn, dus dat is 8 uur extra genieten ;)

Omdat we toch vroeg op waren, zijn we opnieuw foto’s gaan maken bij één van de highlights van de stad: de Arco de Santa Catalina. Deze is ooit gebouwd als brug, zodat de nonnen ongezien de straat over konden steken. Vanuit de straat aan de ene kant van de boog, kun je aan de andere kant de Agua vulkaan zien liggen, een echte fotostop dus.

De traditiegetrouwe ‘springfoto’ mag ook deze vakantie niet ontbreken. Nu had ik dit keer een jurkje aan.. de sprong i.c.m. het Marylin Monroe effect leverde dan ook luid gejoel van de menigte achter me op (ah, daarom hebben al die vrouwen broekjes aan onder hun jurkje..).

Verder hebben we wat rondgehangen, fruit gekocht tussen het slachtvlees op de markt, tussen de middag hartige crêpes gegeten en einde van de middag taart! Een verjaardag is natuurlijk niet compleet zonder taart (vlaai eigenlijk, maar dat begrepen ze niet). Bij Samsara hebben we ‘s avonds lekker groenten gegeten. Een goed gevulde verjaardag was het!

Deel 2: zweten.

Maandag zijn we rustig kunnen opstarten, waarna we zijn opgepikt voor de hike op de Acatenango vulkaan. De meneer van de shuttlebus vloog over de keien in de straten en had een kamikaze stijl waar zelfs Mofert Max nog iets van kan leren.

De te beklimmen vulkaan (3976m) heeft al 50jaar geen uitbarsting gehad en mag daarom beklommen worden. De naastgelegen Fuego daarentegen heeft ongeveer elke 20minuten een eruptie en is daarmee verboden terrein.

We vertrokken op 2400m in een groep van 8, waarvan er 3 (een gezin) snel afvielen en te paard de weg vervolgden. We bleven over met 2 Engelse gasten en een Fransoos. Laag op de hellingen vindt veel vegetatie plaats op de vruchtbare grond. Na wat stijgen, loop je door een tropisch regenwoud en nog hoger gaat de begroeiing over in naaldbomen. Met de nodige pauzes snelden we in 3.5 uur naar basecamp. Nog net op tijd kwamen we boven om de Fuego in de zon as en lava te zien spuwen, want na 5 minuten trok alles dicht. Alleen regen, hagel, regen, onweer, regen en regen volgden nog. We lagen dus al om half 5 als 5 lepeltjes in onze slaapzakken en zijn daar alleen nog uitgekomen om ons bord pasta leeg te eten en te plassen.

Om 3 uur zouden we opstaan voor zonsopkomst op de top, maar je raadt het al: regen! Uiteindelijk konden we om kwart over 4 alsnog vertrekken. Dit keer weinig begroeiing meer, maar ploeteren door vulkaanzand. 400 hoogtemeters waarbij je bij elke stap ook weer een beetje terugzakt. Dus letterlijk stapje voor stapje omhoog! Dan ben je blij dat je in een groep zit die door alle andere klimmers ‘the running group’ wordt genoemd, want we hebben als enigen de sunrise op de top nog mee kunnen pikken. Wat een magisch kleurenspel ontvouwt zich dan in de lucht. Voor de vuurspuwende Fuego was het eigenlijk al iets te licht, maar desalniettemin was het héél vet de lava de lucht in te zien vliegen!

De combinatie snel stijgen (hoogteziekte), geen ontbijt, kou en een flinke menstruatie (?) eisten even hun tol, want ik was me toch een potje misselijk en duizelig!

Ik realiseer me ook nu pas dat in alle hikes die ik ooit heb gedaan, er nooit een vrouwelijke gids is geweest. #followmevoormenstruatiehikingtips ;)

Nou goed, verstand op 0, remmen los en ‘vamos!’ naar beneden. Dit werkt sowieso het beste in vulkaanzand; je lekker laten glijden en als het ware surfen door het zand, heerlijk!

Terug in het basecamp hebben we bananenbrood met koffie ontbeten en daarna was het tijd voor de verdere afdaling. De tassen waren inmiddels 5 kilo lichter en het weer zat mee, dus het verliep ‘rápido’. Topervaring!

Rond de middag waren we terug in ons fijne hotel Ojala in Antigua, waar we zelfs nog even mochten douchen (heel fijn!).

Vervolgens hebben we een shuttlebus genomen naar Lake Atitlan, waar we gisteravond zijn aangekomen en de komende dagen gaan verblijven.

Tot snel weer!

Liefs, Olga