Shit happens

Tja, na al die jaren 1001 maaltijden op straat, van de markt, het gebruik van kraanwater, drankjes met ijs en al het andere wat bij ‘reizigersadvisering’ verboden wordt gewoon te hebben gegeten en gedronken, moet ook ik er een keer aan geloven; diarree. Niet ziek, maar na het eten gegrom als bij een aardbeving, gevolgd door die aardbeving (excuses aan de visueel ingestelde lezers ;)). De darmen dus een paar versnellingen hoger, een compleet nieuw fenomeen voor mij. De maagpijn, die over is, was dus waarschijnlijk de voorbode.

Net voor dit spektakel begon, arriveerden we dinsdagavond bij Lago de Atitlan. Dit meer is ontstaan na vulkaanuitbarstingen zo’n 85.000 jaar geleden en tegenwoordig liggen er nog 3 vulkanen direct aan de oevers.

Bij aankomst maakte Mikal meteen ruzie met een tuktuk chauffeur die ons wilde afzetten. Niet zo handig in een gebied dat bekend staat om de criminaliteit en bendes. Je kunt hier ‘s avonds niet overal lopen en het stikt van de gewapende agenten(?) op straat. Ach, we zijn veilig bij ons hotel gekomen en hebben daar gegeten :).

Woensdagochtend na het ontbijt waren we weer vroeg in de benen. Eerst hebben we het dorpje San Juan La Laguna verkend, waar kleurrijke streetart in de vorm van muurschilderingen het toeristisch trekpleister is. Daarna namen we de boot naar San Marcos, het hippiedorp. Bij aankomst blijft de wietlucht meteen onder je neusvleugels plakken, helemaal ons ding dus… Oké, voordeel van die uitgevlogen westerlingen hier, is dat ze echt een top bakkerij hebben (mmm).

Naast het dorpje ligt Cerro Tzankujil, een klein natuurreservaat. Via een eenvoudig pad zijn we naar een uitzichtpunt geklommen en daarna hebben we heerlijk gezwommen in het helder blauwe water.

We hebben beide trouwens dikke spierpijn van onze vulkaan ‘trailrun’ dus ook al zijn de paden goed, we lopen als twee oudjes. Eigen schuld ;)

In de loop van de middag namen we de boot terug, hebben in de hangmat voor onze kamer gerelaxt en zijn in het dorp tradioneel gaan eten.

De volgende ochtend zijn we rustig gestart. Ontbijt met uitzicht op het meer en de weelderige tuin van het hotel. Hierbij ook een kleine koffieplantage, het verbouwen van mais, bananenplanten, kleurrijke bloemen en vlinders, eekhoorns, en tjirpende vogels. Ontspan je al?

Vervolgens wilden we toch wel even in beweging komen, dus zijn we gaan kanoën. We gingen alleen “ff het water op” voor het uitchecken, maar zijn uiteindelijk naar San Marcos (9km) gepeddeld. Dat dorp waar we gisteren nog de watertaxi naartoe namen… Gelukkig is er altijd 1 gek die ik voor mijn (iets te) sportieve uitdagingen weet te enthousiasmeren. Consequentie: 1.5 uur naar gezucht en gekreun luisteren ;)

Terug in het hotel nog een snelle douche, uitchecken en de pendelboot naar Panajachel. Gezien er niet genoeg mensen waren, moesten we eerst een uur wachten alvorens 40 minuten te deinen op de golven. Bij aankomst lagen onze tassen nog net op het randje van de boot, fijn!

In het kleine hotel voor vannacht, klonk een bekend accent. Er bleken nog vier gasten uit Linne, wat is het toch een kleine wereld! We hebben nog even tussen de souvenirrotzooi gewandeld en zijn vervolgens Salvadoraans gaan eten. Pupusas: een soort warme pitabroodjes van binnen gevuld met kaas en de rest (vlees, spinazie, bonen, etc).

Inmiddels lijk ik op een Engelse, want ik heb m’n benen laten verbranden in de kano, heel dom.

Vrijdag stond in het teken van reizen naar de volgende bestemming. Van half 8 tot half 8 hebben we gehobbeld en geslingerd door de heuvels/bergen. Eerst 10 uur in een busje en om bij het hotel te komen nog een uur achter in een pickup truck in het donker door de jungle.

Wat zie je zoals tijdens zo’n reisdag? Ik zal proberen een straatbeeld te schetsen. Om te beginnen: er wordt altijd en overal gebouwd. De meeste gebouwen zijn ofwel vervallen, of niet af (hoopten we daar net even aan te ontsnappen;)). Mensen bouwen vaak een stukje en moeten dan weer sparen. De gevels van veel huizen zijn gekleurd, niet altijd lieflijk, maar vaak met schreeuwende reclameteksten als ‘happy chicken: kip met friet 15Q’, ‘grafstenen in de uitverkoop!’, of de alom bekende ‘Coca Cola’, de beltegoed reclames doen het uiteraard ook goed. Daken bestaan meestal uit golfplaten en elektriciteitskabels slingeren overal. Naast de huizen lopen kippen, soms een varken en staat af en toe een paard of koe te grazen. Er zijn hier trouwens opvallend veel straathonden.

De mensen op straat zijn over het algemeen vriendelijk. Vrouwen dragen traditionele kleurrijke rokken, de mannen gaan meer casual gekleed, waarbij de (cowboy-)hoeden niet mogen ontbreken.

Het overgrote deel het land is overigens niet bevolkt, dus tijdens de lange rit veel groene, heuvelachtige panorama’s. Daarnaast wordt er veel mais verbouwd, nummer één voedingsmiddel in dit land.

Na de lange dag kwamen we aan in het hostel/hotel Greengos. Wat een paradijsje is dit! Mooie hutjes, midden in de jungle, een zwembad, heerlijk eten, hangmatten, schommelbanken en goede voorzieningen (stroom, warm water, drinkwater).

Voor de kenners onder ons, mijn Bristol score is inmiddels genormaliseerd en de frequentie is dusdanig afgenomen dat de reis rustig verliep.

Gisteren gingen we zelf aan de wandel. Al lopend naar de bestemming, lag er een mooie vuurrode slang op het pad, heel bijzonder.

De eerste activiteit bestond uit de K’anba grotten. De gids met een zaklamp voorop en Jut en Jul met ieder één kaarsje in de hand erachteraan. Na 30 seconden stonden we al tot onze middel in het ijskoude water. Net iets verder moest er gezwommen worden en toen… kwam er een einde aan een tijdperk: ik verloor m’n linker teva-sandaal. De volgende 3 kwartier heb ik in de pikdonkere grot onder water gespendeerd aan het zoeken van mijn sandaal, die waarschijnlijk al door de stroming meegevoerd was de rivier in. Wel heb ik een Croc gevonden, dus de rest van de dag heb ik op twee verschillende schoenen gelopen. Na dit letterlijke en figuurlijke dieptepunt zijn we nog gaan tuben (opblaasband) op de rivier.

De volgende activiteit was juist het hoogtepunt van de dag: Semuc Champey. Deze plek staat bekend om zijn warme waterterrassen variërend van turquoise tot groen in kleur en wordt veel genoemd als de mooiste plek van Guatemala. Door de hevige regenval was het water echter bruin van kleur en ook zeker niet warm. We hebben de klim naar de mirador (uitzichtpunt) gemaakt, de visjes aan onze voeten laten knabbelen #gratispedicure en zijn vervolgens langzaam terug naar ‘huis’ gewandeld.

Terug in het hostel hebben we heerlijk in het zwembad en op het terras gehangen, gegeten en gedronken.

Vandaag (zondag) was wederom reisdag. Negen uur hebben we in de bus gezeten, nu richting noorden. Langs de weg nog wat koffieplantages, een vlakker wordend landschap, nog steeds veel mais en hutjes met daken van palmbladeren. Plots onderweg een onderbreking van de snelweg, waar we op een klein pondje, niet heel betrouwbaar ogend, het water moeten oversteken. Zoals je leest, is het helemaal goedgekomen.

Inmiddels zijn we aangekomen op het schiereiland Flores en gaan we zo lekker uiteten, want we hebben ons katoenen huwelijk te vieren!

Morgen staan we heel vroeg op voor een cultureel hoogtepunt, waarover later meer.

Bij jullie is het alweer maandag.

Fijne werkweek allemaal, adios!

Liefs, Olga