Hello friendly people!

Ja, aankomen in Maleisie was een verademing. De mensen spreken hier over het algemeen super goed Engels en daar waar ze dat niet doen, kan ik me nog met mijn Indonesisch redden. Daarnaast is het ook erg fijn dat de mensen je vriendelijk "dag" zeggen, zonder je iets te willen verkopen. Ik ben gelukkig.

Zoals aangekondigd, volgt er eerst een beschrijving van mijn wandeltocht op woensdag 9 oktober. Vanuit onze verblijfsplaats in Love Lane (1x raden wat hier in de late uurtjes gebeurt), zette ik voet richting Penang museum. Hier werd het verhaal van de Maleisische ontdekking tot het tot stand komen van zijn multiculturele samenleving (Malay, Chinees, India) verteld. Het was eigenlijk best interessant. Van hieruit ben ik via het indrukwekkende supreme court gebouw naar de waterkant gelopen. Je kunt hier de brugverbinding met het vasteland zien. Korte stops waren er bij het Town House, de City Hall en fort Cornwallis, alvorens bij het mooiste bouwwerk van de dag aan te komen: de Pinang Peranakan Mansion. Dit is een oud huis uit eind 10e eeuw, dat ooit bewoond werd door Chinezen. De eigen Chinese stijl wordt in deze woning gecombineerd met elementen uit de Maleisische cultuur en uit het Britse koloniale tijdperk. Erg mooi.
Een roti canai in Little India vormde mijn lunch. Hierna ben ik terug naar het hostel gelopen voor het opladen van mijn camera. Met nieuwe energie heb ik vervolgens een chinese tempel, de grote Masjid (moskee) Kapitan Keling en de oudste christelijke kerk bezocht. Religies kunnen hier duidelijk met elkaar door 1 deur. 's Avonds heb ik met Mara heerlijk India's (?) gegeten, waarbij het mierzoete gebak als toetje niet mocht ontbreken. Terug in het hostel hebben we nog een paar uur op het balkon gehangen en kregen daarna de kriebels bij het naar bed gaan: bedbugs, net in dit chique hostel. Midden in de nacht zijn we naar een andere dorm verhuisd, waar we rustig hebben geslapen.

Donderdags zijn we na het ontbijt kort naar het buurtmarktje geweest en heb ik vervolgens de bus genomen naar de Kek Lok Si tempel. In de gebedshal heb ik mijn bijdrage geleverd aan de wensenboom en vanuit de pagode is er een schitterend uitzicht over het stadscentrum van Georgetown. Zeker een bezoekje waard dus.
Om weer op krachten te komen van dit grote tempelcomplex, heb ik op de lokale markt een noodle-tofu-curry soep gegeten, apart, maar lekker. Next destination: Penang Hill, het hoogste punt van het eiland (821m) met opnieuw een schitterend uitzicht. Na de 'trein' omhoog genomen te hebben, ben ik aan de andere zijde 5.5km omlaag gelopen. De aangegeven 3-5 uur werden 70 minuten snelwandelen/rennen in ultieme stilte met af en toe een passerende auto of een familie apen als teken van leven. Resultaat van de tocht: een paar dikke blaren. Eenmaal beneden heb ik rustig de Botanische tuinen bekeken. Bij vertrek kwam ik een drietal couchsurfers tegen, die me meenamen naar het strand van Batu Ferringhi voor de zonsondergang. Gedineerd heb ik later bij een lokale food stall en een paar mixdrankjes in de Reggae Mansion sloten onze dag mooi af.
Deze 2 dagen heb ik zoveel mensen leren kennen tijdens het lopen...het was echt super!

De 11e zijn Mara en ik samen met 2 Argentijnen naar Monkey beach geweest. Eerst neem je de bus, dan loop je anderhalf uur door een nationaal park (jungle), hier en daar zet je wat insecten op de foto, schiet je kiekjes van witte stranden, worden er schelpen verzameld en als afsluiter neem je de boot terug. Absoluut geen straf.
Terug in de stad hebben we ons van de mannen afgesplitst en zijn kort door de mall gewandeld. Hier werd nog even een goedkope sushi-rol meegepikt, mm :).
Later zijn we gaan eten met twee locals, die ik de dag vantevoren had leren kennen en zijn we op tijd in bed gekropen.

Zaterdags was het voor mij tijd om te vertrekken uit Penang. De bus naar de volgende bestemming (Cameron Highlands) bleek helaas vol en dus moest er een plan B bedacht worden. Gezien er wel een bus naar de tussenliggende stad Ipoh ging, besloot ik hierheen te reizen. Aangekomen in Ipoh heb ik eerst een kijkje genomen in de gloednieuwe busterminal en het nieuwe shoppingcenter, best leuk. Vervolgens heb ik de bus genomen naar het stadscentrum en hier een eeuwigheid gezocht naar onderkomen binnen budget. Het was een hel. Eenmaal genesteld in een achteraf gelegen ’hotel’, besloot ik nog snel voor zonsondergang de stad te gaan bekijken. Deze stad kent eigenlijk een hele mooie architectuur, met een oude kloktoren, een grote moskee, een indrukwekkend station, enz. Vervolgens heb ik op de Padang (centraal gelegen grasveld, waar American football gespeeld werd) een lekkere fruitsalade genuttigd, alvorens te beginnen aan de lange wandeling voor diner. Het was inmiddels donker en James, een hardlopende oude man, vond het niet verantwoord dat ik alleen zo ver ging wandelen. Zo had ik gezelschap tijdens mijn wandeling. Aangekomen op de plek van bestemming heb ik de lokale specilateit: een kwetiau-variant gegeten. Als toetje heb ik nog een shake genomen in een nabij gelegen shoppingmall en ben ik rustig terug gewandeld.
Mijn voeten zijn inmiddels kapot van al het lopen en de enkels overbelast. Dat wordt wat met de plannen voor de komende dagen...

Na enige busstress lukte het zondagochtend in de bus naar de Cameron Highlands te komen. Hier aangekomen begon de linker enkel na 5 meter wandelen al zodanig te sputteren, dat ik besloot de familie/bejaardentour te boeken voor de middag. En zo ga je dan op pad in een busje met luie mensen. Na 2 uur in file te hebben gestaan vanwege nationale feestdag, werd als eerste een grote theeplantage aangedaan. Hiervoor kom je naar de Highlands, wat een mooi uitzicht!! De rest van het programma bestond uit een bee-farm, een aardbeienkwekerij, een rozentuin en een vlindertuin. Waarbij ik de laatste twee overgeslagen heb. Met twee Duitse meiden die ik in de dorm leerde kennen, heb ik ‘s avonds opnieuw heerlijk India’s (?) gegeten.

Maandag ging de reis verder naar wat één van de highlights van mijn trip moet worden: de Taman Negara, Maleisisch grootste nationale park met een leeftijd van maar liefst 130 miljoen jaar oud. Na een busrit en een drie uur durende boottrip door het regenwoud, arriveerden we in Kuala Tahan, hartje Taman Negara. Grappig was hierbij, dat ik een coassistent tegenkwam, die tegelijk met mij bij de revalidatiegeneeskunde in Hoensbroek zat, de wereld is klein. De avond duurde lang, gezien er mensen gevonden moesten worden voor deelname aan een meerdaagse jungle trek, maar uiteindelijk is het gelukt; jungle here I come!

Flink gedrogeerd en met de enkel en tenen goed ingepakt, ging de tocht dinsdag van start. Een Deen, twee Fransen, de gids en ik, een topgroep (al zeg ik het zelf). Gezien er moeilijk aan eten te komen viel, omdat het vandaag de nationale moslim feestdag is, werd er iets later vertrokken dan gepland. Uiteindelijk stapten we in een klein bananenbootje voor 1.5 uur natte pret door stroomversnellingen en met prachtige oevers aan onze zij. Bij het bereiken van het startpunt werd er eerst geluncht en klom onze gids hoog de boom in voor ons jungle fruittoetje. Vervolgens werd er gewandeld: klauteren, klimmen, dalen, glijden, door het water, balanseren over boomstammen, it’s all in the game. Grootste uitdaging: de duizende bloedzuigers uit je kleren zien te houden. Na een uur of 4-5, kwamen we aan in onze overnachtingsplaats Gua Kepayang Besar; een mega grote grot! Er werd een (soort van) douche genomen in een beekje vol bloedzuigers. Uit hetzelfde beekje werd vervolgens ons thee en kookwater meegenomen. Hihi, zie je al voor je hoe ik heb staan gruwelen? Het eten was trouwens erg lekker, je moet er maar gewoon niet teveel bij nadenken. Gelukkig wisten de olifanten en tijgers ons ‘s nachts niet te vinden en konden we rustig slapen.

De volgende morgen kwam ik tot de ontdekking dat ik door een bloedzuiger gebeten was, zo’n 10cm onder mijn navel. Broek onder het bloed (niet van het ongesteld zijn, wat overigens ook een hele uitdaging is in de jungle) en een fraaie plek op de buik, mooie jungle souvenier. Na het ontbijt werden alle broeken weer in de sokken gestopt en waren we klaar voor dag 2. Als eerste werd er naar de kleine grot gelopen. De backpacks werden achtergelaten in de jungle en naar binnen moesten we kruipen. In deze grot huizen honderden? duizenden? vleermuizen en ze vliegen je ook letterlijk om de oren. Naast dit gefladder, zagen we een slang, 2 megakikkers en een paar dikke spinnen. Dit is een plek naar mijn hart...brr. Terug in het daglicht werd er opnieuw een lange tocht gemaakt met mooie paddestoelen, bijzondere planten, fluitende vogels, natte beekjes, hongerige bloedzuigers, uitdagende boomstammen, afdrukken van onder andere een tapir en wilde zwijnen. Bij lunch werd er gezwommen in een rivier. Na opnieuw een 4-5 uur, kwamen we aan bij de oever van de grote rivier. Hier werden we opgehaald door een bootje. Klair (de Franse dame) en ik zaten dit maal strategisch voor in de boot en bleven mooi droog. De mannen konden dit echter niet aanzien en besloten een watergevecht te starten. Drijfnat bereikten we een half uur later Kuala Tahan. De hele tocht was echt een super ervaring :). Met onze gezellige groep hebben we ’s avonds gegeten in een restaurant aan het water. De avond werd afgesloten met gitaarmuziek bij het hostel van onze gids.

Gisterochtend, donderdag 17 oktober, heb ik samen met een Duits koppel de canopy walk gedaan. Dit is een circuit op hoogte in de bomen. Het was een beetje saai. Om de uitdaging groter te maken zijn we vervolgens naar het hoogste punt gewandeld en hebben we nog een hike gedaan naar een plek waar veel gezwommen wordt. Zoals je merkt is stil zitten nogal lastig ;). In de avond heb ik met onze jungle gids Amy (klinkt vrouwelijk, maar is het niet), Syafik (een andere gids) en een paar toeristen gegeten. Tot midden in de nacht werd er gitaarmuziek gespeeld en gezongen. I love the jungle.

Vanmorgen ben ik weer verder gereisd. Doel waren de Perhentian Islands in het noorden, maar gezien het regenseizoen is, blijken deze gesloten.
Nu ben ik dan ook in Kuala Lumpur beland...Ach, ook leuk :D

Jullie horen snel weer van me!

Dikke knuffel,
Olga

Ps. DE TERUGREIS IS GEBOEKT! Op 9 november zal ik weer in het land zijn! Dus: haal je kleurrijkste kleren uit de kast, schmink in het gezicht, zorg voor een goed humeur en kom op 11/11 gezellig naar Mestreech voor mijn welcome back ;).

Pps. De foto’s laten nog even op zich wachten. Een virus in het internetcafe gisteravond, besloot mijn usb-stick te wissen..Nu is het dus taak een nieuwe back-up te maken en een mooie selectie voor jullie te maken.