Temple queens

Bereid je voor op een verslag vol culturele poespas, of mooier gezegd: cultural highlights.

De eerste dag in Siem Reap (19 september), moesten we bijslapen van de heftige busreis. Daarnaast regende het de hele dag, dus echt zin erop uit te trekken, hadden we sowieso niet. Eten is iets wat we niet graag overslaan, dus in de avonduren zijn we eerst een ijsje gaan eten en vervolgens een kijkje gaan nemen op de night market. Na ze 3 weken “lelijk” te hebben genoemd, besloot Sab hier een baggy backpackersbroek te kopen. I was shocked, het wordt nog eens wat. Om toch nog het beste van de dag te maken, zijn we een drankje gaan doen en eindigden we dansend in de Templeclub. Hier kwamen we Mikal en Marjolijn tegen, 2 Nederlandse reisbuddy’s, die het kleine podium graag met ons wilden delen.

Op vrijdag 20 september hebben we ons naar ’s werelds grootste tempelcomplex begeven: Ankor Wat. Onder tempelliefhebbers als ondergetekenden staat dit complex ook wel bekend als Ankor WHAT?! Hier hebben we een grote ronde gefietst, waarbij er indrukwekkende tempels te zien waren. Naast vervallen bouwwerken (hopen met stenen, begroeiing op de tempels), zijn er ook gedetailleerde graveringen, mooie timpanen, een tempel in het water en tempels met 1000 trappen en een mooi uitzicht op de omgeving. Sab was na 2 stuks tempelmoe en besloot mij mentaal aan te moedigen vanuit de grond. Ik heb extra mooie foto’s voor haar gemaakt ;).
Wat ons het meeste bij is gebleven van deze dag zijn de werkende kinderen met hun “buy, only 1 Dollar” (spreek uit: wan dohhlaaah).
’s Avonds zijn we weer gezellig met Mikal en Marjolein gaan eten. Als toetje stond een Oosterse lekkernij op het menu: sprinkhaan, kikker en slang. Je moet het geprobeerd hebben en als je er niet teveel bij nadenkt, is het net knapperige chips met een beetje vlees. In de late uurtjes hebben we ons weer naar de favoriete tempel begeven, hier hebben we onze ogen uitgekeken naar dance performances van een aantal gays, woew die kunnen dansen!
Terug in het hostel bleek Nicole net aangekomen te zijn vanuit Laos, nog meer gezelligheid!

Zaterdag zijn we eerst lekker gaan ontbijten in de bakkerij The Blue Pumpkin, vervolgens hebben we met zijn drieën de tuktuk genomen naar Banteay Srey, oftewel the lady temple. Deze tempel heeft zijn rozige kleur te danken aan het gebruikte zandsteen. Het bijzondere is, dat de graveringen hier nog heel goed intact zijn. De reis werd voortgezet naar Banteay Samre, een grote vlakke tempel, die veel wegheeft van onze eerste tempel (Prasat Preah Khan). Lunch werd genuttigd bij een lokale eettent: noodlesoep met grote stukken lever en alles van de kip. Met neurochirurgische precisie werd het bordje geleegd.
’s Middags zijn we naar de floating village Kompong Phluk geweest. Nogmaals dank aan mijn financiële sponsoren voor deze trip. Het dorp bestaande uit 98 families, bestaat uit huizen en een school op bamboepalen. Andere gebouwen drijven. Het hele hebben en houwen van een gezin hangt aan hun huis en kinderen gaan naar school met de roeiboot. Erg bijzonder om eens te zien. Vanuit het dorp zijn we kort doorgevaren naar een groot meer (zou dit het groteTonle Sap meer zijn?). De golven waren lekker hoog en de dames hebben lekker gegild, het was super :).
Na wederom op straat te hebben gegeten, werd er even geshopt. Daarna werd Sabines verjaardagscadeau (limoncello) eindelijk meester gemaakt en werd er met M&M tot in de vroege uurtjes gedanst. Ja, we zijn temple queens 24/7.

Na 48 minuten slaap, stonden we weer op. Zonsopkomst bij DE Ankor Wat (de hoofdtempel) is namelijk iets wat je gezien moet hebben. Met onze gare hoofden hebben we zitten wachten op adembenemende beelden, die er niet kwamen. We zijn terug naar het hostel gegaan en hebben nog 3 uurtjes geslapen. Geheel in het teken van de heersende religies hier, voelde ik me na deze slaap herboren. Op naar een nieuwe tempeldag!
Vandaag (zondag 22 september) op het programma: de kleine ronde met meest spannende en indrukwekkende tempels, werken naar de climax noemen ze dat. Prasat Bayon met zijn mega godenhoofden werd aangedaan, met Nicole heb ik opnieuw duizend trappen beklommen naar de top van de Baphuon en snel werd ook het olifantenterras bekeken. Als volgende werd Ta Prohm bezocht, de tempel die het decor vormde voor de film Tomb Raider. Het zal een combinatie zijn geweest van ontbrekende Angelina Jolie looks en een gebrek aan gedegen fotografietechnieken en apparatuur, want zelfs na 50 pogingen kregen we niet zo’n spectaculaire beelden. Om bij te komen van alle schoonheid, werd er een fruitlunch gehouden. Fruitig begonnen we weer aan de Ankor Wat. Een monnik heeft ons hier allen gezegend en voorzien van een geluk armbandje.
Na deze vermoeiende dag zijn we dit keer gaan eten bij de tempelclub. Tijdens diner wordt hier een traditionele Apsara dansshow opgevoerd. Het feestje wat hierop volgde heb ik als toegewijd schrijfster overgeslagen om mijn vorige blog eindelijk af te krijgen.

Maandagochtend hebben we weer afscheid genomen van Nicole en zijn Sab en ik naar Phnom Penh vertrokken. Na een lange busreis en een tuktuk ritje, werden we afgezet bij een politiebarricade. Overal stond gewapende politiemannen en soldaten. Legertrucks reden voorbij…Wij mochten echter gewoon doorlopen. Later werd ons verteld, dat er naar aanleiding van de politieke verkiezingen al enige tijd demonstraties zijn. Ook waren hierbij in de afgelopen paar dagen enkele mensen doodgeschoten door de politie. Nou, dat is nog eens een geruststellend gevoel. In het hostel hebben we heerlijk gegeten (eindelijk weer gemixte groenten!) en zijn we de rest van de avond blijven hangen.

Dinsdag stonden niet leuke, maar indrukwekkende verplichte activiteiten gepland. We zijn naar de Killing fields en het Tuol Sleng Genocide Museum geweest. Voor ik jullie hier iets over vertel, is het belangrijk dat je een klein beetje van het Cambodjaanse verleden weet. Een korte geschiedenisles:
Samen gaan we 40 jaar terug in de tijd. Cambodja was destijds een zeer arm land met een instabiele politieke situatie en een zeer slechte economische status. Onder leiding van Pol Pot wist de Khmer (Cambodjaans volk) Rouge (rood, staat voor communisme) in 1975 de macht te grijpen. Het leger bestond uit jonge mannen, die allen een beter leven werd beloofd. Pol Pot wilde een staat creëren die geheel zelfstandig kon functioneren. Hiervoor moest iedereen op het land werken. Hoogopgeleiden en oude mensen, kon men niet gebruiken. In 3 jaar, 8 maanden en 20 dagen tijd werd om deze reden al het overbodige volk (3 miljoen mensen uit een bevolking van 8 miljoen) uitgemoord.
De mensen werden gevangen genomen en gemarteld in gevangenissen, één hiervan is het huidige Tuol Sleng Genocide Museum. Na hier enkele maanden onder erbarmelijke omstandigheden te hebben geleefd, werden ze afgevoerd naar de Killing fields. Geld voor kogels was er niet en mensen werden dan ook geslagen en gedood met landbouwgereedschap. Kinderen werden aan hun benen tegen een boom doodgeslagen. Massagraven vormden hun laatste rustplaats.
Na al deze gruweldaden is de Khmer Rouge nog tot 1997 aan de macht geweest. Een decennium later is men de zieke geesten achter deze genocide eindelijk gaan vervolgen.
Oude mensen zie je in Cambodja bijna niet en we kennen hier nu de reden voor. Tot op de dag van vandaag komen er op de Killing fields nog botjes boven de grond en worden en nog kledingresten gevonden...
Wij waren er stil van, jij ook?
De jonge Cambodjaanse populatie gaat verder, vol optimisme. Dit is een goed voorbeeld voor gedeprimeerde toeristen. We hebben cakejes gegeten, over de krappe Russische markt gewandeld en zijn later hamburger gaan eten in ons hostel. ’s Avonds zijn we nog even een drankje gaan doen in de stad.

Op woensdagochtend zijn we lekker gaan ontbijten tussen de locals op de Phsar Thmei (Central Market). Hier werd ook nog even geshopt. Vervolgens hebben we rondgezworven op zoek naar lunch en dit ’s middags genuttigd op een bankje bij het Independence monument. Als laatste culturele bouwwerk op onze gezamenlijke vakantie, werd het Royal Palace bezocht. Dit heeft vele kleurrijke torens en nog veel meer boeddha’s. We hebben nog even gewandeld, weer in het hostel gegeten en vervolgens stapten we in de bus terug naar Thailand. Voor de 2e keer in 3 dagen kregen we niet de bus die we geboekt hadden. Openbaar vervoer blijft een uitdaging, je wordt besodemieterd waar je bij staat. Ach, we hebben wat extra koekjes ingekocht om ons leed te verzachten en er het beste van gemaakt ;).

Donderdag 26 september kwamen we in alle vroegte aan bij de Cambodjaanse-Thaise grensovergang. Nu begon de stress. We bleken beide de officiële entree stempel van Cambodja te missen. Zou dit per ongeluk zijn gebeurd? Wij geloven er niet in, maar de echte waarheid zullen we nooit zeker weten. Wonder boven wonder hadden de mannen van de Cambodjaanse douane een goed hart en kregen we van hen de uitreis stempel. Vervolgens ging de Thaise immigratie echter moeilijk doen. Je hebt geen entree stempel van Cambodja, dus je mag Thailand niet in. Zien jullie de logica? De aangeboden oplossing: terugreizen naar de Laotiaanse grens en hier alsnog de stempel met de juiste port d ’entree halen. Dit was echter erg scheef, gezien dan vervolgens de data niet zouden kloppen en ze ons alsnog kunnen weigeren en voor Sab was dit nooit haalbaar vóór haar vlucht van Bangkok naar Amsterdam. We zaten vast tussen twee landen en werden nog 4 uur lang van het kastje naar de muur gestuurd. Het was een spelletje tussen de immigratiediensten uit twee landen en geen van beiden was van plan het hoofd te buigen. Na een proces van 5 uur, besloot de Thaise immigratie dame (uiteraard hadden we op het moment suprême een minder vriendelijke benaming voor haar) eindelijk groen licht te geven. Of het onze wanhopige gezichten, tranen of toch het belletje naar de Nederlandse ambassade waren die uiteindelijk de doorslag gaven? Ook dit zullen we nooit weten, maar we waren opgelucht.

Wat we in Cambodja hebben geleerd: veel over tempels, veel over zijn recente geschiedenis en veel over opgelicht worden waar je bij staat.

Aangekomen in Bangkok hebben we vooral heel veel gegeten op Khao San road. De party scene was hier net iets te dronken en dus gingen we kort na middernacht maar weer naar huis.

Dit was alweer onze laatste avond samen.

Vandaag (vrijdag 27 september), zal ik mijn reis voortzetten naar zuid Thailand. De bestemming is nog onbekend. Ik heb nog een uur om het uit te zoeken.
Sab vliegt morgen terug naar Nederland. Voor een live verslag van alle spectaculaire verhalen moeten jullie bij haar zijn.
Gezien Sab ook mijn laptop mee zal nemen, worden updates iets schaarser, maar ik ga mijn best doen jullie op de hoogte te houden.

Sab, gooj reis, doon gein gekke dinger en laot veural nieks belangrieks achter.
Voor de rest van jullie een dikke knuffel en tot snel weer.

Liefs,
Olga

Ps. Foto’s op facebook volgen vanmiddag!