Back to reality

Aan alles komt een einde.
Zo ook aan deze fantastische reis vol nieuwe avonturen en nieuwe vrienden.

Bijna zijn jullie van mijn (twee-) wekelijkse leesvoer verlost, maar niet voor de laatste week uitgebreid aan bod is geweest.

Op vrijdag 1 november kwam ik met een super humeur aan in Semarang. Wandelend vanuit het vliegveld naar de doorgaande weg, werd me meerdere keren vervoer aangeboden voor een belachelijke prijs. Wat is het toch heerlijk om de mannetjes een ‘je bent gek’ blik toe te werpen, vergezeld door een Indonesisch “dat is veel te duur”. Ik voel me meteen weer thuis. Na de angkot richting centrum te hebben genomen, liep ik de hoek om Zakia’s straat in. Net op dat moment liep Zakia de straat uit. We hadden een staarmomentje nodig, maar daarna waren we alle twee enthousiast en was het alsof ik nooit weg was geweest. Na een uurtje kletsen was het voor mij tijd mijn oude host family te verrassen. Bang om door iemand herkend en verraden te worden, liep ik met gebogen hoofd door de straten. Dat helpt namelijk ontzettend als je blank met licht haar bent. Aangekomen op het kerkhof begonnen de eerste mensen me te herkennen. Het “Hallo Olga, je bent weer terug!” vloog me om de oren. Na een paar korte praatjes, liep ik snel verder. Om 6 uur stond namelijk een skype date met Ica gepland en inmiddels was het al 6 geweest. In het huis trof ik niemand aan, alleen het lopende water in de badkamer en een Blackberry op het bureau, verraadde dat Ica thuis was. Juist na het besluit buiten te wachten, kwam ik de familie tegen op de drempel. Mam en pap waren aangenaam verrast en besloten me te verstoppen in Ica’s kamer. Toen Ica uiteindelijk vanuit de douch haar kamer in liep, volgde alleen nog gillen, lachen en huilen. Wat een heerlijke reactie :). Samen zijn Ica en ik gaan eten in mijn favoriete capcay restaurant. Na het eten ben ik weer naar Zakia gelopen, om vervolgens met een groep ‘buitenlanders’ lekker te gaan dansen in club Liquid. Omringd door een nest bijen, wist het drietal Dutchies (Zakia, Meltem en ik) het goed laat te maken en belandden we tegen de ochtend op Zakia’s matrasje.

Nog geen twee uur later waren de meiden alweer vertrokken naar Jogja. Ik bleef iets langer liggen op deze mooie zaterdag. Na rustig op te zijn gestaan, ben ik internet gaan zoeken. Dat bleek nog niet makkelijk. Uiteindelijk ben ik maar weer naar Ica thuis gelopen om hier internet te benutten. Met Ica, tante en nichtje ben ik vervolgens gaan shoppen en lunchen. In de parkeergarage liet de kersverse brommerchauffeuse Ica haar gloednieuwe Scoopy bijna crashen. Ik had er vrijdags al op gereden, maar vanaf dit moment werd ik aangesteld als Ica’s Scoopybestuurster. Na de lunch ben ik naar Rizky’s (Kiki, de coassistent waar ik mee samen heb gewerkt) huis gelopen. Na hier een uur op straat te hebben gezeten en de buurtkinderen te hebben vermaakt met foto’s, kwam Kiki eindelijk aan. Helaas in een auto, waardoor zij mij eerder had gezien dan ik haar…We hebben een uurtje gekletst, waarna ik mijn anonieme tocht vervolgde naar Fathah, die ook ook niet thuis was. Na een half uur socializen met de huisbaas, arriveerde meneer op de scooter. Fathah had me he-le-maal niet meer terug verwacht en was geshockt door mijn komst. Samen met Indri en Kiki zijn we vervolgens gaan eten in het park. Het werd een gezellige avond waarin lekker bijgekletst werd.

Zondagochtend heb ik eerst de was gedaan en ben ik vervolgens door de stad gaan zwerven. Uren heb ik doorgebracht in het park, Citraland (shoppingmall), mijn favoriete kledingwinkel en op zoek naar een onderkomen voor de nacht. Samen met Ica ben ik gaan eten (en melk drinken) bij Milken. Netjes werd ik door de familie thuis afgezet. Snel ben ik nog martabak gaan halen als klein bedankje voor Zakia (ik moest wel al even voorproeven of hij nog wel goed was). Al wachtende op Zakia ben ik op haar matras in coma gevallen, waar ik wakker werd toen mevrouw om middernacht thuis kwam.

Na nog maar een nachtje op Zakia’s matras ben ik maandag 4 november dan toch eindelijk naar het hostel verhuisd. Snel werd hier de backpack gedumpt voor ik ging lunchen met Ajeng en Ica, bij de KFC. Het is echt bizar, maar fastfoodketens zitten hier 24/7 vol… Na de lunch (voor de dames ontbijt), werd er in Paragon (shoppingmall) een fotohokje-fotoshoot gehouden. Je kent dat wel, zoiets wat je doet als je 14 bent en voor het eerst met vriendinnen naar stad gaat. Het was nog lachen ook nog ;). Om de middag goed af te sluiten, werd er nog thee gedronken en een lekkere wafel met kaas en chocolade gegeten. Deze vreemde combinatie ga ik nog missen. Terug in het hostel heb ik vervolgens fotograferende medebewoners ontweken en even aan mijn (vorige) blog kunnen werken. ’s Avonds heb ik samen met Zakia gedineerd en hebben we toetje gegeten in het befaamde Martabakhouse. De altijd gezellige Tyo kwam ons hierbij nog gezelschap houden. Helaas haakte de rest af vanwege de regen, suikerklontjes.

Op dinsdagochtend wachtte ik lang op Ica, Bayu, Ajeng en een vriend van Bayu. Als ontbijt haalde ik nog snel rujak (gemixte fruitsalade met zoet-pittige saus). Uiteindelijk arriveerde het viertal en vertrokken we vol goede moed richting Jepara: op naar het strand! Na twee uurtjes in de auto ontmoetten we op het strand Zakia, Meltem en de andere ‘buitenlanders’ uit Semarang. Lekker werd er gesnackt, gegeten en gezwommen. Ica en Bayu’s ouders en tante en nichtje (Amanda) verschenen even later. De dames zwommen voor het eerst in hun leven in zee en genoten met volle teugen, super. De rest van de bule’s vertrokken op tijd naar huis. Wij maakten eerst nog 1000 (familie)foto’s, hebben nog lekker gegeten en zijn vervolgens ook huiswaarts gereden.

Woensdagochtend werd wederom ingevuld met computertijd. Met Kiki ging ik daarna gezellig koffiedrinken en taart eten. Deze laatste week zorgt voor de nodige extra pondjes. Na de taart besloten we samen voor een heerlijke massage naar de spa te gaan. De massage was de beste ooit, maar een grote fout vormde het einde van de behandeling. Ik kreeg een withening scrub! Withening, wie verzint het?! Vóór deze behandeling had ik een mooi kleurtje, dat is nu allemaal teniet gedaan. Ik was boos. Het duurde even voor we na de massage naar huis konden, het regende echt hard! Schreef ik zojuist iets over suikerklontjes? Lalala… Mijn poncho delend gingen we op de scooter naar huis. Hier draaide ik een keer om mijn as voor me richting karaoke te haasten. Hier zaten Arif en Desy al op me te wachten en volgde de rest (Tyo, Riko, Zakia, Meltem, Lukita en Feby) vrij snel daarna. Ze waren er gewoon allemaal :). In de gloednieuwe studio werden de sterren van de hemel gezongen. Met onze Lady Gaga cover wisten Zakia en dit nachtegaaltje zelfs 100% te scoren, woehoew! Karaoke is echt iets wat ze in Nederland in moeten voeren, een gat in de markt! Een korte wandeling met charmante foto’s volgde nog na de karaoke, waarna ik in bed kroop na een top avond.

Donderdagochtend begon een beetje treurig, “dit is echt mijn laatste dag in Indonesië” bleef door mijn hoofd spoken. Na de (vorige) blog af te hebben getypt, ben ik gaan lunchen in een warung voor het ziekenhuis. Hier at ik tijdens mijn onderzoeksstage regelmatig mijn 35 cent maaltijden ;). Na lunch reden Ajeng en ik (Ica achterop) nog voor een cakeje en werden er foto’s uitgewisseld. ’s Avonds had Zakia een gezellige groep mensen verzameld om samen te gaan eten in hartje Semarang: Simpang Lima. Na de maaltijd heb ik nog een lassi gedronken in good-old Basilia. Hier kwamen ook mijn host-zus en broer (Ica en Bayu) nog even dag zeggen en namen daarbij een doos vol gebak “voor thuis” mee. Alle, voor mij belangrijke, vrienden hebben deze week wel een gaatje vrij kunnen maken om tijdens mijn onverwachte bezoek tijd met mij door te brengen. Wat wil een mens nog meer :).

Vrijdags moest ik in het hostel nog snel foto’s maken met de eigenaar, voor ik mocht vertrekken. In Nederland ben ik natuurlijk weer mainstream, dus ik zal nog maar even genieten van mijn laatste momenten als VIP. De angkotrit naar het vliegveld was gezellig, de douane stempelde mijn paspoort met de woorden “tot de volgende keer” en dus kon ik Indonesië vrolijk verlaten met een “sampai jumpa!”. De vlucht naar Kuala Lumpur was snel voorbij en de busrit naar het stadscentrum was net een racewedstrijd. Aangekomen in Chinatown, kon ik mijn backpack achterlaten in het hostel waar we eerder gebivakkeerd hadden. Vervolgens heb ik 1.5 uur op Mikal (mijn eerdere reisbuddy) zitten wachten. Die jongen kan ook nooit op tijd komen. Samen zijn we gaan souvenirshoppen op de Central market en hebben we gegeten bij een Indiaas restaurant als mijn laatste avondmaal. Samen met twee Groningse meiden werd er nog een drankje gedaan in de Reggaebar en vervolgens was het voor mij tijd om te vertrekken…
Uitgezwaaid door Mikal ging ik de trein in. Op het vliegveld heb ik nog snel een hapje kunnen eten en drinken en los geht’s, de lucht in. Met 3 stoelen naast me vrij, heb ik lekker kunnen liggen. Toch heb ik niet veel geslapen; iets met onbewuste zenuwen of zo?

Zaterdag 9 november 6:15 uur in de ochtend, landde het grote gevaarte (ik zal in het midden laten wie/wat we het gevaarte moeten noemen) op Schiphol. Ik wist niet wat ik kon verwachten als ontvangst, maar ik had in ieder geval niet verwacht dat het ontvangstcomité 7 man (voornamelijk vrouw) sterk zou zijn!! Om Jenny’s subtiele woorden te citeren; een turkenbus vol was er uit Limburg gekomen en Loes kwam extra even uit Rotterdam op en neer, lief zijn ze he?! :). Na samen koffie te hebben gedronken, keerden we allen huiswaarts.

-Ich ben moandjelang neet heim geweas en op Schiphol sjus gelandj. Ich vaar de A2 aaf en haup dat ich neet in de file strandj… Welkom in Limburg! –

Thuis hebben we gezellig met het gezin geluncht en ben ik vervolgens gaan zwemmen. Dat blijkt nog lastig na 7 maanden…
Terug van de training stond me de allermooiste verrassing te wachten: een surprise party! De hele familie en bijna alle vrienden waren er. Ik was super blij (ja, ik heb het terug gezien op film…aiai) en heb een super avond gehad. Héééél erg bedankt allemaal!!!

Maandag 11/11 hebben we het feestje vervolgens nog ‘klein’ over gedaan met het hele gezin en Sab, Sas, Jen, Charlotte, Fabian en Jip op het Vrijthof in Mestreech. Ik ben weer helemaal ingeburgerd ;).

En toen kwam er een olifant met een lange snuit
En blies die het verhaaltje uit!

………………………………………………………………………………………………………

Heel erg bedankt voor al jullie support de afgelopen maanden. Elke reactie en elk berichtje heb ik met veel plezier gelezen.

Speciaal dank aan Suus en Koen, die (naar wat ik heb gehoord) veel tijd hebben gestoken in zowel mijn verjaardagscadeau (wow!), het welkomsschilderij (wow!) en het samen met pap, mam, Driek en de Laddachs het organiseren van mijn suprise party (wow!). Dank je :).


Van deze reis heb ik veel geleerd. Ik heb veel armoede gezien, maar ook levensvreugde ondanks armoede. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt en mensenkennis opgedaan. Ik heb spannende en uitdagende avonturen meegemaakt. Ik heb mooie natuur gezien en ontroerende mensen ontmoet.

-Travel is the only thing you buy, that makes you richer-

7 maanden vol mooie ervaringen rijker, staat nu de volgende uitdaging te wachten: werken.

Tot de volgende reis.

Een hele dikke knuffel,
Olga