Back on track!

Haa allemaal,

Na bijna 3 jaar radiostilte, is het tijd voor een nieuw avontuur. Natuurlijk heb ik niet al die jaren stil gezeten, maar een lange reis zat er vanwege de opleiding even niet in. Na 3x Azië (Indonesië, Z-O Azië en Sri Lanka) ben ik dit keer in Afrika beland! En wel in hartje Afrika, voor de komende 5 weken staat het ontdekken van Malawi en Zambia op de planning.

Na wat struggles in de voorbereiding werd ik op zondag 17 juli gezellig door pap en mam naar Schiphol gebracht. Hier werd me duidelijk gemaakt waarom ik bij het inchecken geen stoel had kunnen vastleggen: de vlucht was overboekt! Aangezien ik toch alleen reisde, werd me vriendelijk verzocht mijn vlucht te verzetten naar een nog te bepalen later moment. Uiteraard voor een schappelijke vergoeding (vliegticket naar keuze). Nou nee, bedankt. Vervolgens was het vliegtuig vertraagd en nog een beetje later bleek er een technische storing. Het lijkt alsof het Afrikaanse ritme Schiphol heeft bereikt. Ach, ik heb toch vakantie.
De vluchten naar Dubai en Lusaka (Zambia) verliepen verder voorspoedig. Ik heb goed gegeten, geslapen en de turbulentie zonder kleerscheuren doorstaan.
Bij aankomst in Zambia viel de georganiseerde chaos meteen op. Autochtonen, toeristen met visa, zonder visa, diplomaten, het maakt niks uit, je staat allemaal in de zelfde rij voor de douane. Hetzelfde geldt voor de bagage, het internationale vliegveld telt welgeteld 1 bagageband. Het voordeel is natuurlijk, dat je nooit op de verkeerde plek staat!

Het hostel in de stad was verder prima. De 6-bed dorm hoefde ik alleen te delen met de Zuid-Koreaanse, spraakarme Nam. De rest van de eerste dag heb ik doorgebracht met het doen van wat inkopen, het reserveren van een busticket en met…. Een warme douche! Dikke meevaller!
Waar in Nederland de mussen momenteel van het dak vallen, verlies je hier calorieën met bibberen van de kou, wat is een warme douche dan lekker.
Wat verdere eerste indrukken van Afrika: mensen lijken vrij verlegen, er zijn weinig zwerfdieren op straat en er is weinig eten te vinden op straat (relatie met voorgaande?).
Ook de volgende dacht heb ik slapend, lezend en wandelend doorgebracht. Uitrusten, ik kan het wel!

Dan de geplande trip naar Lilongwe, Malawi. Het is woensdag 20 juli, 3.55 uur in de nacht. Ik loop bepakt en bezakt naar de poort van het hostel, want hier zal chauffeur Ali me oppikken om me naar het busstation te brengen. Niet dat het ver is, maar de nachten schijnen nogal onveilig te zijn. Obstakel 1, de grote poort is dicht. Gelukkig niet met een groot slot, maar met enkele dikke kabels. Geen poortwacht te bekennen. Na enkele minuten heb ik de knopen verwijderd en kan ik de poort open schuiven. Geen Ali natuurlijk, shit. Ik loop een rondje over het hostelterrein, maar nergens ook maar enig teken van leven. Inmiddels is het 4 uur geweest, daar waar ik om 4 uur moest boarden (ja, misschien was het ook wel erg naïef om na 3x navragen te geloven/hopen dat de taxichauffeur op tijd zou zijn). Ik bel het telefoonnummer op mijn ticket en krijg het nuchtere antwoord, “als je het niet haalt, boek je maar een ticket voor wanneer je het wel kunt halen”. Lichte paniek.. nu geen bus halen (vertrek is om 4.30 uur), betekent ook nog geen nieuwe reisoptie hebben. Het is 4.11 als ik besluit te gaan rennen. Backpack op de rug, daypack op de buik, tas met eten om de arm. Ik moet eruit hebben gezien als een op hol geslagen pakezel. Al passen al die bulten misschien beter bij een kameel. Verderop in de straat klop ik nog aan de poort van een ander hostel, tevergeefs, ook hier geen teken van leven. Hoewel de nachten hier koud zijn, zweet ik me ondertussen te barsten, angstzweet, I guess. Als ik al een stuk op weg ben hoor ik achter me een auto. Bij het omkijken is er één koplamp te zien. Uitgaande van de goedheid van de mens, houd ik de man staande en vraag of hij me naar het busstation brengt. Na enig trek en duw-werk aan de portieren, zit ik achter kinderslot achterin. Zoals je al kunt raden, zweet ik nog steeds peentjes. Na zo’n 5 minuten kom ik keurig een paar minuten voor vertrek aan op het station. Zikomo meneer, you just saved my (holi)day. Met nog enkele stops op en rond het busstation zijn we uiteindelijk 20 minuten later echt vertrokken.
Onderweg was het genieten van een mooie zonsopkomst, Afrikaanse karaoke, nieuwsgierige locals en het prachtige uitzicht. Dorp na dorp heb ik me verbaasd hoe je in the middle of nowhere in een lemen hutje kleiner dan de gemiddelde Nederlandse badkamer, met een heel gezin kunt wonen.
De Zambiaanse -Malawiaanse grensovergang verliep voor mij voorspoedig. Wel werd de bus opgehouden door en zekere dame B, die mushrooms probeerde te smokkelen. Op het moment dat de tas met illegale inhoud werd gevonden, was deze dame uiteraard spoorloos verdwenen…
Na een reis van zo’n 12 uur, arriveerden we in Lilongwe. Hier werd ik al opgewacht door Mikal. Na de tas te hebben gedropt in het hostel, zijn we samen Afrikaans gaan eten. Om maar meteen lokaal te beginnen, heb ik nsima gegeten. Een kleffe bol maismeel, vergezeld door bijgerechten. Na nog een korte wandeling in de stad, zijn we vroeg gaan slapen.

Op donderdag hebben we in het hostel rustig ontbeten en zijn we vervolgens naar het busstation gegaan. Per minibus vertrokken we naar Mangochi, de plek waar Mikal stage loopt. Nog geen kwartier buiten de stad, bleek er sprake van motorpech. Na een uur wachten kwam er een vervangend busje en begonnen we aan de mooie trip door de bergen. Wat me opvalt, is dat Malawi dan een armer land dan Zambia mag zijn, maar de huizen zien er degelijker uit. Ze zijn wat groter en meestal van baksteen. Of het klopt weet ik niet, maar ik heb de theorie bedacht dat mensen hier vormpjes maken van klei en dan bakken, waardoor ze hun eigen bakstenen produceren. Eenmaal in Mangochi hebben we door het stadje gelopen, de markt bezocht, boodschappen gedaan, heb ik kennis gemaakt met de wachten van het hostel, de poetsvrouw en de baas van het project. Na gekookt te hebben, zijn we vroeg naar bed gegaan om helemaal fit te zijn voor vrijdag.

Vrijdagochtend zijn we namelijk op outreach geweest. Aggrey, de chief van de NGO SEEED, bracht ons naar het kleine ziekenhuis in Kochi. Hij vond het zo gezellig in de auto, dat hij al kletsend maximum 50km/h heeft gereden, met als gevolg dat we te laat waren voor vertrek naar de afgelegen dorpen. Dan maar achter op een fiets(taxi). De twee mannetjes scheurden met ons achterop over de grote weg en over zandweggetjes. Tussen de baobabbomen en zwaaiende kids door, werden we naar het dorpje geloodst. Hier werd begonnen met het wegen van de kleintjes. In een doek, aan een weegschaal aan de boom. Het gewicht wordt min of meer netjes bijgehouden in een groeiboekje met groeicurve. Nu is het wel zo dat als je hoopt dat het kind zwaarder is dan het daadwerkelijke gewicht, je het puntje/getal iets verder naar rechts op de curve zet, waardoor het lijkt of het zwaarder is. Vervolgens wordt van alle kinderen de vaccinatiestatus bekeken en worden ze gevaccineerd indien nodig. Ook krijgen de moeders een tetanusvaccin wanneer deze verlopen is. Ik heb alle vaccins opgetrokken en Mikal heeft ze gezet. Zo maak je jezelf toch nog een beetje nuttig. Het is trouwens erg bijzonder om te zien, hoeveel sneller de ontwikkeling van deze kinderen lijkt te verlopen. Op heel jonge leeftijd nemen ze al precies de goede houding aan om in een doek op de rug van moeder te worden gebonden. Elk Westers kind zou al lang op de grond gevallen zijn (en wordt dan ook nog gezien als hoog energetisch trauma). Na 3 uurtjes wegen, schrijven en vaccineren waren we klaar en hebben we de ballonnen van pap en mam uitgedeeld. De schattige kindjes veranderden in hongerige leeuwen en konden vervolgens hun geluk niet op met het nieuwe speelgoed.
Op de terugweg hebben het fietsmenneke en ik lekker tegen elkaar gekletst over ieder iets anders. Mikal hield zich op de andere fiets wijselijk stil, om niet mee te hoeven doen in dit doelloze gesprek. We werden opnieuw gedropt in Kochi, waar ze in het ziekenhuis al klaar waren met het werk voor vandaag. Wachtend op een busje voor het ziekenhuis, hebben we nog gezongen en handje in handje gewandeld met de kinderen van hier. Hierbij werd onze blanke arm meermaals als zakdoek gebruikt. Tja, er is inderdaad een overeenkomst in kleur.
Daarna hebben we lekker zitten relaxen in de kamer. Mikal heeft de was gedaan en in de late namiddag hebben we het plaatselijke ziekenhuis bekeken en zijn we over de grote brug naar de markt in het volgende dorpje gelopen. ’s Avonds zijn we/ik gaan uit eten bij het restaurantje naast het ziekenhuis. Mikal is inmiddels ziekjes en slaat de maaltijd liever over.

Gisteren zijn we na een rustige start vertrokken uit Mangochi om naar Zomba te reizen. Hier hebben we gisteravond gegeten met Glandson, een vriend van Mikal uit Mangochi. Deze aardige kerel heeft ons de oren van de kop gekletst, het was erg gezellig!
Dadelijk gaan we wandelen op het Zomba Plateau. Er zijn veel Nederlanders hier, dus het kan wel eens een Nederlands onderonsje worden.

Tionana!
Liefs, Olga