These boots are made for walking!

We zijn gebleven op zondag 24 juli. Na mégavroeg te zijn opgestaan (6.15 uur) om maar voor de meute te kunnen douchen, zaten we netjes om half 8 te wachten op ons ontbijt. Als Nederlander hoort het namelijk zo, dat als je om 8 uur moet vertrekken, je dan op zijn minst bijna klaar bent. Niet in Afrika natuurlijk. Het ontbijt werd zo’n 2 uur later geserveerd. Vooral het kommetje cornflakes met melk voor Mikal bleek een enorme opgave. Net voor tienen vertrokken we met een groepje van 5 dutchies voor een trip op het Zomba Plateau. De andere 3 landgenoten waren vrijwilligers van de organisatie Be More, die zich bij verschillende projecten in dit land laat zien. We werden 10km bergop gereden. Halverwege besloot onze chauffeur even een praatje te maken met een tegenligger, waarbij de auto vervolgens wat opstartproblemen had, niet leuk. Eenmaal boven werden we meteen aangevallen door aardbei- en frambozenverkopers. Nee heren, wij gaan eerst serieus hiken. De tocht begon met een breed pad, dat al behoorlijk steil opliep. Na 5 minuten werden de eerste kleren dan ook uitgetrokken. Via een klein steil paadje kwamen we op de weg naar het hoogste punt. We zijn er bijna! We zijn er bijna! Op het hoogste punt was er een mooi uitzicht. Hoogtepunt was echter toch wel het te plukken fruit. Ik heb geen idee hoe ze eten, maar het waren van die gele besjes, met de omvang van een druif, die in een soort bubbel van wit-grijze blaadjes zitten. Je krijgt ze wel eens op je ijs in een restaurant. Weten jullie hoe ze heten? Vervolgens werd er een stuk gedaald, waarna we vlakke velden bereikten. Bizar om te zien dat alles hier platgebrand is. Mensen hier doen dit, om de sprinkhanen die in de velden leven te kunnen vangen, proteïnen! Een enkeling heeft de dans echter weten te ontspringen (dit woord is echt perfect in deze context) en wist mee te liften op mijn rugzak. Toen ik de rugzak naar mijn buik draaide en deze lieverd 15cm voor mijn neus zag zitten, was het echter over met de pret. Na zo’n 2.5 uur wandelen kwamen we bij Chingwes hole, een 70m diep gat waar vroeger de doden in werden gegooid. Mikal besloot zijn ontbijt hier ook maar te deponeren, waarna hij zich een stuk beter voelde en we klaar waren voor de lunch. Met schitterend uitzicht, genoten we van onze chicken sandwiches. Na de lunch werd er nog 2.5 uur verder gelopen. Dit keer smalle paadjes, waar je voeten niet naast elkaar inpassen, maar mooi tussen de bebossing door. Het was een mooie wandeling. Als beloning hebben we uiteraard wel maar wat aardbeien gekocht. Ik gok zo’n ¾ kg voor 75 eurocent. Soms zijn de prijzen hier best oké.
Na opnieuw een heerlijke douch in de middag, besloten we Glandson uit te nodigen bij ons in het hostel te komen eten. Hij gaf aan dat wij zijn eten mochten kiezen, wat blijkt, hij had nog nooit pasta/hamburger/steak of wat dan ook anders dan rijst gehad. Dus een hamburger voor deze man. Na de maaltijd heeft hij nog 10 minuten voor ons gebeden en hebben we nu ook echt afscheid genomen. De rest van onze vakantie is in ieder geval gezegend.

Maandag besloten we iets langer uit te slapen. Als eerste activiteit zijn we gaan pinnen. Dit kan op zich al een dagvullend programma zijn. Om ergens geld uit de muur te krijgen, waren we namelijk bijna een uur kwijt. Veel pinautomaten vinden onze kaarten erg ingewikkeld en er zit slechts heel weinig in de muur. Als wij beide pinnen, trekken we zeg maar alles uit de muur wat erin zit.
Volgende bestemming: Mount Mulanje! Een trip die zo’n 2 uur met de auto zou duren, duurde 5 uur. En in plaats van het aantal mensen (15) waarvoor een zitplaats is, meenemen in het minibusje, zaten deze sardientjes met 26 en wat vee in het blik. Welkom in Afrika. Net voor het donker arriveerden we in Likhubula, aan de voet van de berg. Hier hebben we heerlijk gegeten in het gezelschap van een Engelse fotograaf.

Dinsdag begon onze 3-daagse trip op de Mount Mulanje. Vandaag 6 uur klimmen op de planning, met als doel op de 2e dag de hoogste piek te bereiken. Onze guide Cristopher en de porter Dennis mochten ons door de dag heen slepen. Na een kwartiertje lopen begrepen we al dat dit andere koek is dan het Zomba Plateau. Het eerste stroompje na 30 (?) minuten zorgde dan ook voor een aangename verkoeling en de eerste keer bijvullen van de drinkflessen. Na 2 uur klimmen bereikten we een vlak deel, het Chambee Plateau, wij blij natuurlijk! Weer een half uur later hielden we pauze aan het water. Het is echt ongelofelijk mooi hier. Direct na de pauze weer diehard klimmen, gevolgd door stijgen in combi met vals plat. Al gauw kwamen we erachter dat Cristopher een andere mening heeft over wat ‘vlak’ inhoudt dan wij. De Cauberg zou voor hem vlak wandelen zijn. Het mag dan wel berg op gaan, maar je hoeft geen stenen op te klauteren, dus is het vlak. Het Limburgs heuvellandschap valt deze dagen dus in de categorie ‘adempauze’. In het tweede deel van de wandeling vandaag kwamen we een Braziliaanse filmploeg tegen. Ze maken een film over Gabriël, een jongen die verdwaald is geraakt en dood is teruggevonden. Altijd een prettig idee met nog het grootste deel van de tocht voor de boeg. Na in totaal 5 uur wandelen kwamen we aan in Chisepo hut. Ow wat was dit lekker. We hebben ons gewassen met een bak warm water, heerlijk! Daarna hebben we noodles uit een pakje met een blik erwten en wat tomaten gegeten, een topmaaltijd. De hut moesten we delen met twee Amerikaanse kerels; een praatgrage pastor en zijn zoon. Het tijdsbesef raak je helemaal kwijt in deze rustgevende omgeving, dus wat mij betreft konden we om 7 uur wel al gaan slapen, maar de rest was het hier niet mee eens. Kletsend werd de tijd bij het vuur doorgebracht. Voor de nacht werden alle warme kleren aangetrokken en kropen we lekker in onze slaapzak, want de volgende ochtend was het weer vroeg dag!

Woensdag, D-day. De dag van de beklimming van de hoogste piek: Sapitwa. Vandaag maar liefst 8-9 uur wandelen gepland… aiai. De Chisepo hut ligt aan de voet van de klim naar de piek, waardoor dit de ideale vertrekplaats is. Om kwart over 6 staan we weer naast onze matjes om een half uur later nog ontbijtend te gaan klimmen. Kauwen links in de mond, hijgen rechts. Al snel lopen we op een steile, gladde vlakte. Aan Christopher vraag ik of hij touwen mee heeft voor het dalen. Zinloze vraag natuurlijk. Na de steile klim komen we op een relatief vlak deel met een mooi stukje ‘bebossing’. De bomen bestaan alleen maar uit witte, kale takken. Dan het laatste stuk: grote, afgeronde stenen waar je op springt, of klimt en tussen- en onderdoor moet. Soms met een diepe kloof onder je voeten, soms met een mooie schaafplek tot gevolg. Dan, na een vlugge 2.5 uur bereiken we de top van de Sapitwa op 3002m. Aan één kant hangt bewolking, aan de andere kant is er een ontzettend mooi uitzicht. Hoewel we het conditioneel nog prima onder controle hebben, denk ik dat ze dit bedoelen met adembenemend mooi. Tja, en dan… na klimmen komt dalen. Laat ik daar nou net geen held in zijn. Het eerste stuk gaat prima, maar die helling..sjemienee! Letterlijk knikkende knieën. We doen er dan ook 2 uur over om terug bij de hut te komen, hihi. De conclusie van deze eerste anderhalve dag: ik ben de betere klimmer, Mikal de betere (minder angstige) daler. Bij de hut eten we onze lunch, waarna we net na de middag onze tocht vervolgen. Dit keer zonder porter, dus eigen spullen, eten en slaapzak zelf dragen, we can do it! De tocht vanmiddag valt in de categorie ‘vlak’ van onze gids. Dit is een mooie tocht met een zeer gevarieerd landschap. Net voor het bereiken van de hut, vliegt Christopher opeens een meter opzij en komt er een agressief “sssssss” uit het struikgewas. Een green mamba! Wij hebben hem trouwens niet gezien, de struiken induiken leek ons niet zo’n goed idee. Snel daarna arriveren we bij Chambee hut. Wat een luxe keet! Deze hut heeft een woonkamer en slaapdeel, waar zelfs houten constructies zijn om je matje op te leggen. Avondmaal: weer noodles, erwten en tomaten, nog steeds lekker. Vanavond hebben we gekletst met een Engels-Duits stel, waarna we heerlijk hebben geslapen.

De derde dag, donderdag 28 juli hebben we enkel nog gedaald. Tussendoor zijn we gestopt bij een mooie waterval, waar we konden zwemmen in het ijskoude water. Vanwege de temperatuur hebben we het bij pootje baden gehouden, ongeveer hetzelfde. Net voor lunch arriveerden we weer aan de voet van de berg. Na de tips van het Engels-Duitse stel, zijn we hier van hostel gewisseld. Mama Ruth (zo’n typisch Afrikaanse mama) zorgde voor een warm welkom, het hostel was prachtig en het eten super. Heerlijk na deze beproeving. Niet veel later kwamen ook de Amerikanen aan, die van plan waren gewisseld en zodoende ook in dit hostel terecht kwamen. Samen met mama Ruth en nog een Nederlands koppel werd er gegeten en muziek geluisterd.

Vrijdags vertrokken we heel vroeg om te gaan reizen. Doel van de dag: Liwonde National Park bereiken. Na veel geprop en geduw (de Amerikanen, die tot dusver alleen met privé-chauffeur hadden gereden, keken zich de ogen uit), waren we na een uurtje of 6 in het Safari Camp. Het kamp wordt gerund door een Nederlander en ligt midden in de bushbush. Met ons tweeën beschikten we over een grote dorm die bestond uit een bakstenen vloer, bamboe muren en een rieten dak. Heel mooi. Natuurlijk is er geen elektriciteit in het kamp, dus we blijven even basic. Steak en spaghetti zorgden voor een goed gevulde maag. Met de eigenaar hebben we lang gediscussieerd over de economische situatie, de bijdrage van hulporganisaties en de corrupte systemen die het land arm houden. Klaar maken voor het naar bed gaan, duurde iets langer dan gewenst, want er zaten overal dikke spinnen: ieeeee! De beste aanpak: Mikal (die zelf eigenlijk ook niet meer durfde te plassen) een eerste check laten doen en zorgen dat je je lenzen uit hebt. Ik ben al net een Malawiaan: nooit zelf die eerst stap zetten en problemen die je niet ziet, zijn er niet.

Gisteren stonden we ***vroeg op voor de game-drive in het National Park. Om 6 uur zaten we met onze dikste kleren in de landcruiser. De gids gaf aan, dat het een uitdaging zou worden olifanten te zien. Er worden momenteel namelijk 250 olifanten verplaatst naar een ander park, om de diersoorten beter uit te balanceren. Omdat olifanten een goed geheugen hebben en ze dus onthouden dat er op ze gejaagd wordt, laten ze zich nu heel weinig zien. Máár, lucky us, net na aankomst in het park wisten we een kudde te spotten. Wat blijven deze dieren rustgevend, machtig mooi en wat komen ze dichtbij! Wat we verder zagen waren veel vogels, een pelikaan, héél veel impala’s, waterbuffels en 3 wilde zwijnen. Hakunamatata, what a wonderful day! Het meest bijzondere wild dat ik wist te spotten, was zo’n 1.85m hoog, had rossig haar en luistert naar de naam Prince Harry. Deze scheurende Engelse royalty wist DE perfecte impala-foto te ruïneren, toch een beetje jammer. Op terugweg naar de gate van het park, keken we nog kort naar de olifantenjacht met de helikopters.
In de middag kwam er een groep van 7 Nederlanders aan in het safari camp. Hieronder ook het 3-tal van vorig weekend in Zomba, gezellig! Samen gingen we op boat safari. Op de Shire river hebben we 2.5 uur lang gekeken naar grazende olifanten aan de waterkant, heel veel nijlpaarden, gróte krokodillen (>4m), reigers, ooievaren, watervogels en een grote arend. De nijlpaarden zien er echt heel bijzonder uit, maar zijn moeilijk te fotograferen. De krokodillen daarentegen, blijven beter stil zitten. Met de hele groep hebben we samen gegeten. We zijn vervolgens vroeg in bed gekropen. Luisterend naar vogels, apen, gekko’s, olifanten en nijlpaarden in de verte, is dit geen straf.

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan en kregen we in de dorm gezelschap van enkele brutale apen. Na deze te hebben verjaagd en verder een rustige start, hebben we de reis opnieuw naar het noorden vervolgd. Op dit moment zijn we in Cape MaClear aan het enorme Lake Malawi. Om hier te komen een ritje door de bergen achter op een motor. Heel mooi, maar niet meer mijn ding na de eerdere scootercrash…

Zo, dit was wel weer meer dan genoeg leesvoer.
Super bedankt trouwens nog voor alle leuke reacties op de vorige blog! Helaas lukt het nog niet op foto’s bij te voegen. Internet is schaars hier.

Tot de volgende blog!
Liefs, Olga