Compleet!

De vakantie is compleet, het zit er weer op voor dit jaar! De weken zijn voorbij gevlogen en met name de laatste week, was natuurlijk zo voorbij. Hier in vogelvlucht nog een overzicht van de afgelopen week.

Zoals ik al vertelde waren we bij het posten van de vorige blog net aangekomen in Livingstone. De aankomst verliep niet helemaal zoals gewenst. We waren super vroeg vertrokken om voor het donker aan te kunnen komen, mislukt. Dus, moesten we een taxi nemen naar het hostel. Eenmaal aangekomen, bleek er geen stroom. Fijn, zo in het donker een nieuwe plek verkennen. Tweede minpunt aan het ontbreken van stroom, was dat ze geen eten konden maken. Dus weer een taxi terug naar het centrum om te kunnen eten. Daarbij, waren er ook geen klamboes in onze slaapzaal met 1000 muggen. Beetje jammer. Nou ja, nu hebben we onze eigen klamboes niet voor niks al die weken meegesleept. We hebben overigens prima geslapen, dus eigenlijk moeten we ook niet zeuren.

Om 11 uur werden we maandag opgehaald. Een half uur later liepen we het park in, dat naar de Victoria Falls leidt. Hier zijn meerdere (korte) wandelroutes. We begonnen met het pad dat het minst spectaculair leek: the boiling pot. Na een flinke afdaling, kom je hier bij het deel waar het water uit de Falls een bocht maakt, dit heeft uiteraard heel wat kolken tot gevolg. Zonder ook maar enige waterval te hebben gezien, was dit al indrukwekkend. Hetzelfde pad mochten we ook weer op. Opgelucht dat we de laatste treden bereikt hadden, moesten we nog om een paar bavianen heen… en dáár ging het mis. Zo’n dominant mannetje greep de tas die ik om mijn pols had. Met een beetje medische achtergrond denk je dan: rabiës of eten weg? Het laatste graag. Mikal zag dit niet zo zitten en zette de achtervolging in. De tas + inhoud kregen we uiteindelijk terug, m.u.v. brood en koekjes dan. Stomme aap. Het volgende pad gaf een mooi uitzicht op de brug die je naar Zimbabwe laat oversteken. De brug gaat namelijk over de Zambezi rivier, de natuurlijke grens en de rivier waarop we eerder gekanood hebben. Als laatste zijn we uiteraard ook naar de watervallen zelf gaan kijken. Aangezien het droogseizoen is, waren ze niet zo majestic als op de plaatjes, maar erg mooi waren ze zeker! Om ons zevende wereldwonder-avontuur compleet te maken, besloten we ook nog een wandeling over de top van de watervallen te maken. De beruchte ‘Devils pool’ was nogal aan de prijs, dus, Hollanders als we zijn, kozen we voor een niet-geheel legale trip naar de ‘Angels pool’. Het mannetje beweerde overigens dat dit volledig binnen de regels viel. Over de stenen boven de watervallen, staken we een deel van de rivier over. In het regenseizoen is dit niet mogelijk. De watervallen hebben namelijk een maximale hoogte van 108m, dus die wil je niet als glijbaan gebruiken. Een paar keer werd de rand opgezocht en kwam het ‘living on the edge’ gevaarlijk dichtbij. Na een half uurtje kwamen we bij onze eindbestemming. Toen een sprong in het water vanaf enkele meters hoogte en zwemmen naar het randje van de waterval… en dao zit se dan, al die meters naar beneden te kijken. Dit is pas sjiek!
Op de terugweg in de taxi, kwamen we nog even 18 olifanten tegen aan de kant van de weg. Het kan hier allemaal. ’s Avonds hebben we dit keer zelf gekookt en omdat de portie toch groot genoeg was, onze pastasaus gedeeld met een andere Nederlander (die al 4.5 jaar aan het reizen was!). Ook nu sliepen we weer goed in onze zelf gefabriceerde mug vrije tentjes in de dorm.

De volgende ochtend werden we om half 7 opgehaald door gids Newton, voor de aller-aller laatste game drive. Op weg naar het Mosi-oa-Tunya National park vertelde Newton, dat het zo jammer was dat je tijdens deze safari bijna nooit neushoorns kunt zien, omdat deze zich in een ander deel van het park bevinden. Laat de neushoorns nou net de reden voor onze safari zijn. Gelukkig zijn de regels in Afrika niet zo strikt, waardoor we nog konden wisselen naar een walking safari. Na een ranger opgepikt te hebben, begonnen we te wandelen. Het was echt super interessant. Newton vertelde over de bomen waaruit een stofje geëxtraheerd wordt, dat door de medicijnmannen gebruikt wordt als medicijn tegen malaria. Hij liet ons bomen zien, waarvan het extract zou zorgen voor een intra-uteriene vruchtdood tot een zwangerschapsduur van 5 maanden (populaire manier van ‘family planning’ hier). We leerden daarnaast over de little five (leeuwen mier, neushoorn tor, luipaardenvis, buffalo vogel, olifanten spitsmuis(?)) met uiterlijke gelijkenissen met de grote variant. Ook vertelde Newton over de poep van allerlei dieren. Zo rollen de leeuwen in de ontlasting van de vrouwtjesimpala’s, om zo de mannetjes te lokken. Ow en we deden deze safari om de neushoorns te zien en die zagen we! Maar liefst 4 van de 9 stuks in het nationale park. Wat een reusachtige beesten zijn dit! Met het zien van deze dieren hebben we ook het zien van de Big Five compleet. We hadden verwacht minder dieren te zien tijdens zo’n wandeltocht, maar dat viel reuze mee. Naast de neushoorns zagen we ook nog zebra’s, gnoes, heel veel wilde zwijnen en giraffen (een baby van een maand oud!). Als afsluiter werden we na twee uur wandelen ook nog meegenomen voor een game-drive van een uurtje. Dit was echt een topsafari!
Terug in het hostel zijn we uitgecheckt en gewisseld van slaapplek. Ik kreeg namelijk een retentieblaas en werd helemaal chagrijnig van de tig muggen in wc en douch. Omdat de nieuwe slaapplek wel in het centrum lag, konden we rustig gaan lunchen en hadden we daarna nog tijd om aan het zwembad te liggen. ’s Avonds zijn we heerlijk Italiaans gaan eten.

Woensdag stond gepland als rustdag en begon met souvenir shoppen. Eigenlijk iets wat heel stresserend kan zijn met 60 craft shops op een rij en te graag verkopende mannen en vrouwen, maar we wisten ons er snel doorheen te werken. Mikal is ’s middags terug gegaan om de prijzen nog iets scherper te krijgen, terwijl ik voor een massage ging (goede taakverdeling he!). Om nog één keer nshima te eten, zijn we voor diner beland bij een lokaal tentje. Voor het ongelofelijke bedrag van $1.2 dollar een hele maaltijd, wow. Onze laatste nacht in de stapelbedden sliepen we als roosjes, zelfs de rustdag was vermoeiend.

De 25e vertrokken we vroeg richting busstation. Vandaag de reis naar Lusaka, eigenlijk al een deeI van de terugreis. Zittend in en wachtend op het vertrek van de bus, leerden we de Zambiaanse versiertrucs kennen. Voorbeeld: “I can give you a baby, black one!” Laat ik die heel schattig vinden, maar nee, bedankt. Na een hele dag reizen, kwamen we weer aan in het hostel waar we ook vorige week verbleven. We werden warm onthaald, dus voelden ons al helemaal thuis. Om 6 uur hadden we afgesproken in een Thais restaurant met de Duitse Kathrin, met wie we in Malawi gereisd hebben. De reis ernaartoe bleek al een heel avontuur. Er stond heel veel file, de taxichauffeur wist de weg niet, toen was de benzine op, toen gingen we totaal de verkeerde kant op en toen bleek, dat het restaurant achter het gebouw lag waar we zonder benzine hadden gestaan. Veertig minuten te laat kwamen we alsnog aan. Na 5 weken zijn we best Afrikaans ;). Het eten was erg lekker, we hebben gezellig gekletst en ook de laatste keer dag gezegd.
In onze ruime kamer werden de backpacks voor de laatste keer ingepakt, het is alweer het laatste nachtje!

Gisteren hebben we rustig ontbeten en daarna een stuk gewandeld en een bezoek aan een ‘cultural village’ gebracht. Ik was er snel klaar mee en Mikal kocht nog wat houtwerk. Smaken verschillen. Vervolgens hebben we het busje gepakt naar de grote markt, waar we goed onderhandeld hebben voor een paar mooie stoffen. Nogmaals, eten is een hobby van ons/mij (commentaar is niet nodig), dus als laatste ‘activiteit’ zijn we de beste koffie van Lusaka gaan drinken. Na een korte opfrisbeurt in het hostel namen we de taxi naar het vliegveld. Dit keer gelukkig met voldoende benzine. De eerste vlucht naar Dubai verliep met enige vertraging. De overstap was een beetje krap (er werd al geboard tijdens onze aankomst), maar we hebben het gehaald. Op dit moment vliegen we van Dubai naar Amsterdam en zitten we gezellig uit elkaar.

Dus voor Mikal, tot in Amsterdam en voor de rest, tot snel!

Voor wat betreft de blog: super leuk dat jullie zo volhardend mijn boekwerken lezen.
Wie weet komt er nog een keer een volgende reis……..

Heel veel liefs,
Olga