Bizarre tijden

Vorige week vrijdag maakten we de lange rit vanuit zuid-Teranaki naar de hoofdstad van Nieuw Zeeland: Wellington. Helemaal aan de zuidkust van dit Noordereiland, stalden we onze camper aan het water in een nationaal park. Al ‘chillend’ hebben we de middag doorgebracht en voor eten hoefden we alleen spaghetti op te warmen (handig dat voorkoken).

Zaterdag zijn we met de bus naar stad gegaan. Eerst een workout door het Victoria park naar de lookout, van daaruit kijk je over de stad en haven, toen een stadswandeling met o.a. het oude parlementsgebouw en toen door de botanische tuinen. 6 uur wandelen later, kom je dan eindelijk toe aan het belangrijkste onderdeel van de dag: koffie met gebak. In de grote M hebben we nog even WiFi gekaapt (iets met een virus en MiBuZa) om daarna aan de lange wandeling en busrit terug te beginnen.

De nacht was vervolgens heel onrustig. Ons campertje werd op en neer geslingerd door de wind en het regende continu. Gelukkig mochten we er om 5 uur weer uit voor de ferry naar het Zuidereiland. Deze had iets vertraging vanwege een motordefect, maar daarna was het een rustige reis.
We zijn naar een kampeerboerderij in Anakiwa, een dorp aan het begin van de queen Charlotte track (één van NZ’s great walks), gereden. Daar werden we hartelijk ontvangen met bananenmuffins, voer voor de dieren en een warme douche. Na de welgevormde geit, schapen en varkentjes van nog net iets extra winterspek te hebben voorzien, hebben we samen met de andere gasten een uitgestippelde wandeling over farmland gemaakt. Lekker door de velden, over een klein stroompje en met opnieuw Mikals nieuwe lichtgevende lievelingsdieren. De zandvliegen waarmee we inmiddels kennis hebben gemaakt, vallen overigens niet in de categorie lievelingsdier.

Maandag zijn we de dag heel rustig gestart. Het aanvankelijke plan was namelijk om met een watertaxi naar een baai gebracht te worden van waaruit je dan in 2 dagen terugloopt. Met een beetje doorlopen, moet dat in 1 dag te doen zijn, dus dat was het doel. Tot de watertaxi’s niet meer bleken te varen i.v.m. Covid-19. We zijn dus zelf maar een stukje de sounds ingelopen, hebben boterhammen gegeten met een uitzicht op de bergen en baaien in de omgeving, om ons vervolgens na een paar uur om te draaien en terug te lopen.
En toen kwam hier het grote nieuws. Nieuw Zeeland gaat binnen 48 uur in ‘lock down’. Het is lastig als de overheidswebsites dan niet meteen aangeven wat dit inhoudt, maar dat zouden we snel genoeg gaan ervaren. Omdat de natuurcampings al dicht zouden zijn en we toegang wilden hebben tot alle belangrijke services, zijn we midden in de stad Nelson gaan staan. Van daaruit hebben we boodschappen gedaan. Mensen hamsteren hier ook behoorlijk nu, dus niet meer alles was te krijgen..

Dinsdag zouden we gaan kajakken in het Abel Tasman nationaal park. Helaas zijn alle tochten afgelast en is alle verhuur dicht. Toen maar de keuze gemaakt wel naar het noordelijkste punt te rijden en daar te overnachten. Nu denk je misschien, “die bewegen wel nog vrij rond ondanks de maatregelen”. Ja, dat klopt tot dusverre, alleen zijn de afstanden en bevolkingsdichtheid hier net iets anders dan in NL en zijn we dus praktisch geïsoleerd in ons campertje.
Nu bleken alle campings in het noorden al dicht of vandaag te sluiten, oftewel; terugrijden.

Ondertussen maken onze hoofden overuren. Naast alles wat we lezen en horen over de situatie in NL, krijgen we veel berichtjes met de vraag hoe het hier is en goedbedoelde berichten over de thuissituatie en of we niet naar huis moeten/willen.
We weten het op dit moment even niet..
Natuurlijk zijn we het liefst dichtbij familie als er iets is. Natuurlijk weten we zeker dat we ons in NL heel nuttig kunnen maken. Aan de andere kant hebben we ‘thuis’ nu geen vaste basis. We zijn klaar voor een half jaar reizen uit een rugzak, hebben geen eigen huis waar je niemand aansteekt en je je terug kunt trekken als het je teveel wordt. Geen bekende werkplek. En laat me dat nou net geleerd hebben in die afgelopen jaren: een vaste basis en je zelfbeschikking is wat je nodig hebt in tijden van crisis... Dat nog los van die droomreis... Kortom: we weten het even niet.

De tocht naar het noordelijkste punt (Farewell spit) duurde enkele uren. Je ziet hier aan de ene kant de grote, open oceaan en aan de andere kant de veiligheid van een baai (Golden Bay). We zijn bovenop een duin geklommen, kijkend naar het eindeloze strand. Het besef kwam toen wel echt binnen en de tranen vloeiden:

We weten niet hoe, we weten niet wanneer, maar..

Dag droom, we komen naar huis.

De zoektocht naar accommodatie leidde ons weer helemaal terug naar Nelson. Daar aangekomen bleek dat deze camping op korte termijn ook zou sluiten.. Heel begrijpelijk dat de overheid bij een lock down iedereen op een vaste plek wil hebben, maar als alle campings, maar ook hotels, motels, hostels, b&b enz. dan (moeten) sluiten, wordt het lastig...
In facebook- en whatsappgroepen bleken veel mensen te stranden. Vluchten gaan niet door, of hebben transfers op vliegvelden waar dit helemaal niet mag. En zo komt de gastvrije kiwi-spirit naar boven. Door het hele land vullen logeerkamers, vakantiehuisjes en achtertuinen zich met gestrande toeristen.

Woensdagochtend heeft Mikal de moed verzamelt om de oom van een goede vriend van hem te bellen. Dit zijn Nederlanders die al lang in NZ wonen. En wat een geluk, we mogen in hun vakantiehuis verblijven! Zelf hebben ze ervoor gekozen om tijdens de crisis dichter bij hun eigen kinderen te verblijven, iets wat we dan weer heel goed begrijpen. En zo reden we weer richting Abel Tasman, een stuk opgewekter deze keer. Het huis is een prachtig onderkomen, op een heuvel in Tata Beach —> Google will make you jealous.

Gisteren zijn we vanuit het huis gaan mountainbiken en met de fiets aan de hand naar de Wainui Falls gelopen. Je mag namelijk niet fietsen in het park en we durfden de fietsen niet achter te laten. Nu waren de smalle paadjes nog wel te doen, maar dat traplopen met de fiets op de schouder doen die mountainbikers op tv toch een stuk soepeler (hihi). Achteraf gezien zijn we bij dit toeristisch trekpleister welgeteld 2 geiten tegengekomen, dus misschien hadden we de fietsen toch wel achter kunnen laten. Gisteravond hebben we hard gezocht naar vluchten, ja die zijn er op termijn, maar alleen de vluchten waarvan bekend is dat ze geannuleerd zullen worden en met de onmogelijke transfers.

Vandaag hebben we boodschappen gedaan. We mochten wel-niet-wel-niet met 2 mensen uit 1 huishouden naar binnen. Niemand weet het nog echt. Verder pimpt Mikal de foto’s en heb ik getuinierd en muffins gebakken. Hopelijk wordt de buurman hier wel blij van. Mijn kennismakingsactie waarbij ik een hand wilde geven (oeps), viel namelijk niet in de smaak.

Tot zover deze dagboek update. Veel onduidelijkheid, but we’ll keep you posted.

Digitale knuffel van ons.

Ps. De foto’s van de vorige keer zijn bij de blog ‘Kia Ora’ terecht gekomen. Mocht je ze nu weer niet kunnen vinden, dan zwerven ze misschien ook bij een ander verhaal :)
Pps. Met gebrek aan vaste basis bedoel ik zeker niet het gebrek aan steun door familie en vrienden, want jullie zijn juist de reden om wel naar huis te willen komen.