We lachen (nog).
Blijf op de hoogte en volg Olga
20 Maart 2020 | Nieuw Zeeland, Wellington
Bij aankomst in Roturua bleken alle camperplekken bezet. Na als roofvogels 3 kwartier gecirkeld te hebben, hebben we andere zoekende mensen gemobiliseerd om samen met ons op een verlaten parkeerplaats aan het stomende meer te gaan staan. Prima plek! Voor we konden gaan slapen, hebben we wel eerst een muggen-razzia in ons campertje moeten houden en daarbij zo’n 100 ongenode gasten moeten pletten (sorry dierenvrienden).
Zaterdag begon de ochtend met het lozen van water. Terwijl ik achter in de camper brood stond te smeren, zag ik Mikal door de ramen zijn ‘haka’ oefenen (lees: al spartelend in de rondte springen om de vers water slang onder controle te krijgen). Ik lag natuurlijk in een deuk. Vervolgens zijn we nog even door het ‘culturele hart’ van de Maori cultuur gelopen, waar op dat moment weinig te doen was, dus we waren ook weer snel weg. De tocht werd voortgezet naar Waimangu, een geothermische vallei. De hele regio hier ligt op de overgang van de Australisch-Indiase en de Pacifische aardplaat, waardoor het een actief vulkanisch gebied is (denk aan de recente uitbarsting van White Island, waarbij +/- 30 toeristen omgekomen zijn). Aangekomen bij Waimangu hebben we een wandeltocht langs de verschillende kraters en hot water pools gemaakt. Door de verschillende mineralen (o.a. zwavel en ijzer) en algen en bacteriën word je hierbij getrakteerd op allerlei verschillende kleuren water en verschillende geuren (rotte eieren is toch niet zo onze favoriet).
In het iets verderop gelegen ‘thermal wonderland’ Wai-o-tapu zijn de kleuren nog net iets feller en konden we genieten van kristal blauw, helder oranje, neon geel en groen water. Ook zijn er de rustgevend klinkende mud pools, waar je elke paar seconden onder het genot van ‘blubblub’ modder ziet opspatten. De middag eindigde aan Lake Taupo, NZ’s grootste meer. Ditmaal kaapten wij het laatste plekje aan het water. Mikal heeft nog een frisse duik genomen, we hebben eten opgewarmd, genoten van de zonsondergang, gelezen en heerlijk geslapen.
Zondag startte met een korte rit naar de Huka Falls. Hier dachten we te moeten wandelen, maar dat was niet nodig. Ook wel eens lekker. De hoogte van de waterval is nou niet echt indrukwekkend, maar de hoeveelheid water en de kracht is echt immens! 220.000L water per seconde stort hier naar beneden, wowie. Verder zijn we naar de toeristeninfo geweest, hebben we relax door het stadje Taupo gewandeld en koffie met gebak genuttigd. Dit ter voorbereiding op onze eerste sportieve uitdagingen van de reis.
Maandag stonden we voor dag en dauw op om de Tongariro alpine crossing te lopen. Met een start in het donker was het ijskoud, maar al snel ging laagje voor laag uit. Over lavagrond loop je hier naar de krater van een actieve vulkaan. De vele waarschuwingen met ‘easy part is over now, turn back’ waren een beetje spannend. We hebben het klauterwerk en de ijzige wind echter doorstaan en kwamen op de rand van de een prachtig mooie rode krater (1986m). Daarna volgde het afdalen met het zand in de schoenen, vervolgens een deel langs de prachtig groene en blauwe meren (Emerald lakes) en een héél lang pad. Met alle fotostops en pauzes hebben we zo’n 6 uur gewandeld, dus best netjes. De middag werd opgevuld met hangen in de hot tub van de lodge, kleren wassen en alvast koken voor de volgende dagen.
Dinsdag zijn we naar Waitomo gereden. Dit is het commerciële hart van de gloeiwormen. We vonden een mooie slaapplek bij een boerderij met restaurant, die hun parkeerplaats ter beschikking stellen. Daarna volgde één van de activiteiten waar we het meest naar hebben uitgekeken: een tocht door de grotten van Waitomo. Helaas zat de natte editie met canyoning er niet in, maar we hebben toch een mooie abseil van 100m gehad. Vervolgens klim je door de cave over stenen, zit er een lekker territoriale aal in het water (brr), bewonder je opnieuw de shiny shit van de gloeiwormen, buffel je een ladder van 30m op, alvorens je ogen weer mogen wennen aan het daglicht. Terug op de parkeerplaats troffen we een NL koppel, waarmee we de hele avond hebben gekletst en van het buffet in het restaurant hebben genoten (“eate veur de honger dae kump”). De Melkweg was vanuit deze plek perfect te zien, wat dus een gebroken nacht opleverde. Een enkeling heeft alles over voor het perfecte plaatje..
Ondertussen komen ook hier steeds meer berichten over het Corona virus binnen. We zijn net op tijd vertrokken, want nu komt er geen toerist NZ meer in. Het wordt langzaam spannend hoe onze reis verder gaat verlopen. En nog niet gesproken over de situatie bij jullie. Het is heel onwerkelijk om hier vakantie te vieren terwijl je leest dat een heel land huisarrest heeft, de economie op zn gat ligt en dat collega’s/vrienden zich uit de naad werken om de gezondheidszorg in NL een (beetje) op pijl te houden. Klinkt heel hypocriet, maar we vinden jullie oprecht toppers.
Twee dagen geleden kozen we voor de toeristische route met een stop bij de Piri Piri Cave (ben ik de enige die dit met kip associeert?), de Marokopa watervallen en de ‘the three sisters and the elephant rock’.
Toen kwam de niet geasfalteerde weg, die vandaag ‘open’ was —> dan weet je een beetje welke categorie het is. Laten we zeggen, hij is hobbelig, er zijn veel stofwolken en je hebt geen bereik met je telefoon, dus duimen dat autopech uitblijft. En behalve dat de binnenspiegel naar beneden kwam, was dat gelukkig ook zo. Het ongerepte uitzicht op heuvellandschap en de oceaan, de nieuwsgierige koeien en schapen en het ontbreken van andere auto’s maken het wel een belevenis op zich.
Ons campertje zetten we voor de nacht op
een parking in het nationaal park rondom de Taranaki.
Daarvoor gingen we dan gisteren weer vroeg uit de veren. De Taranaki is een slapende vulkaan met zo’n perfecte conusvorm. Eromheen ligt een groene rand (nationaal park) met heel veel wandelpaden. Deze competitieve strevertjes kozen ervoor een keer niet naar de top te lopen, maar een andere wandeling te doen. We hebben een paar uur genoten van de conditietraining, verre uitzichten, boven de boomgrens en in de wolken wandelen. Het was super mooi!
Nu is het alweer vrijdag (bij jullie nog nacht), 2 weken na vertrek. Australië zou de grenzen net gesloten hebben. We hebben geen idee wat ons te wachten staat, maar proberen van de reis te genieten zolang het nog kan. Ondertussen houden we ons bezig met de struggles van alledag (dikke spin in Mikals schoen) en denken we ook heel regelmatig aan jullie.
Geheel volgens de voorschriften, een digitale knuffel voor jullie en voor alle harde werkers, keep up the good work!
Liefs, Jut&Jul
Ps. Ik heb geprobeerd foto’s toe te voegen, gelukt?
Zaterdag begon de ochtend met het lozen van water. Terwijl ik achter in de camper brood stond te smeren, zag ik Mikal door de ramen zijn ‘haka’ oefenen (lees: al spartelend in de rondte springen om de vers water slang onder controle te krijgen). Ik lag natuurlijk in een deuk. Vervolgens zijn we nog even door het ‘culturele hart’ van de Maori cultuur gelopen, waar op dat moment weinig te doen was, dus we waren ook weer snel weg. De tocht werd voortgezet naar Waimangu, een geothermische vallei. De hele regio hier ligt op de overgang van de Australisch-Indiase en de Pacifische aardplaat, waardoor het een actief vulkanisch gebied is (denk aan de recente uitbarsting van White Island, waarbij +/- 30 toeristen omgekomen zijn). Aangekomen bij Waimangu hebben we een wandeltocht langs de verschillende kraters en hot water pools gemaakt. Door de verschillende mineralen (o.a. zwavel en ijzer) en algen en bacteriën word je hierbij getrakteerd op allerlei verschillende kleuren water en verschillende geuren (rotte eieren is toch niet zo onze favoriet).
In het iets verderop gelegen ‘thermal wonderland’ Wai-o-tapu zijn de kleuren nog net iets feller en konden we genieten van kristal blauw, helder oranje, neon geel en groen water. Ook zijn er de rustgevend klinkende mud pools, waar je elke paar seconden onder het genot van ‘blubblub’ modder ziet opspatten. De middag eindigde aan Lake Taupo, NZ’s grootste meer. Ditmaal kaapten wij het laatste plekje aan het water. Mikal heeft nog een frisse duik genomen, we hebben eten opgewarmd, genoten van de zonsondergang, gelezen en heerlijk geslapen.
Zondag startte met een korte rit naar de Huka Falls. Hier dachten we te moeten wandelen, maar dat was niet nodig. Ook wel eens lekker. De hoogte van de waterval is nou niet echt indrukwekkend, maar de hoeveelheid water en de kracht is echt immens! 220.000L water per seconde stort hier naar beneden, wowie. Verder zijn we naar de toeristeninfo geweest, hebben we relax door het stadje Taupo gewandeld en koffie met gebak genuttigd. Dit ter voorbereiding op onze eerste sportieve uitdagingen van de reis.
Maandag stonden we voor dag en dauw op om de Tongariro alpine crossing te lopen. Met een start in het donker was het ijskoud, maar al snel ging laagje voor laag uit. Over lavagrond loop je hier naar de krater van een actieve vulkaan. De vele waarschuwingen met ‘easy part is over now, turn back’ waren een beetje spannend. We hebben het klauterwerk en de ijzige wind echter doorstaan en kwamen op de rand van de een prachtig mooie rode krater (1986m). Daarna volgde het afdalen met het zand in de schoenen, vervolgens een deel langs de prachtig groene en blauwe meren (Emerald lakes) en een héél lang pad. Met alle fotostops en pauzes hebben we zo’n 6 uur gewandeld, dus best netjes. De middag werd opgevuld met hangen in de hot tub van de lodge, kleren wassen en alvast koken voor de volgende dagen.
Dinsdag zijn we naar Waitomo gereden. Dit is het commerciële hart van de gloeiwormen. We vonden een mooie slaapplek bij een boerderij met restaurant, die hun parkeerplaats ter beschikking stellen. Daarna volgde één van de activiteiten waar we het meest naar hebben uitgekeken: een tocht door de grotten van Waitomo. Helaas zat de natte editie met canyoning er niet in, maar we hebben toch een mooie abseil van 100m gehad. Vervolgens klim je door de cave over stenen, zit er een lekker territoriale aal in het water (brr), bewonder je opnieuw de shiny shit van de gloeiwormen, buffel je een ladder van 30m op, alvorens je ogen weer mogen wennen aan het daglicht. Terug op de parkeerplaats troffen we een NL koppel, waarmee we de hele avond hebben gekletst en van het buffet in het restaurant hebben genoten (“eate veur de honger dae kump”). De Melkweg was vanuit deze plek perfect te zien, wat dus een gebroken nacht opleverde. Een enkeling heeft alles over voor het perfecte plaatje..
Ondertussen komen ook hier steeds meer berichten over het Corona virus binnen. We zijn net op tijd vertrokken, want nu komt er geen toerist NZ meer in. Het wordt langzaam spannend hoe onze reis verder gaat verlopen. En nog niet gesproken over de situatie bij jullie. Het is heel onwerkelijk om hier vakantie te vieren terwijl je leest dat een heel land huisarrest heeft, de economie op zn gat ligt en dat collega’s/vrienden zich uit de naad werken om de gezondheidszorg in NL een (beetje) op pijl te houden. Klinkt heel hypocriet, maar we vinden jullie oprecht toppers.
Twee dagen geleden kozen we voor de toeristische route met een stop bij de Piri Piri Cave (ben ik de enige die dit met kip associeert?), de Marokopa watervallen en de ‘the three sisters and the elephant rock’.
Toen kwam de niet geasfalteerde weg, die vandaag ‘open’ was —> dan weet je een beetje welke categorie het is. Laten we zeggen, hij is hobbelig, er zijn veel stofwolken en je hebt geen bereik met je telefoon, dus duimen dat autopech uitblijft. En behalve dat de binnenspiegel naar beneden kwam, was dat gelukkig ook zo. Het ongerepte uitzicht op heuvellandschap en de oceaan, de nieuwsgierige koeien en schapen en het ontbreken van andere auto’s maken het wel een belevenis op zich.
Ons campertje zetten we voor de nacht op
een parking in het nationaal park rondom de Taranaki.
Daarvoor gingen we dan gisteren weer vroeg uit de veren. De Taranaki is een slapende vulkaan met zo’n perfecte conusvorm. Eromheen ligt een groene rand (nationaal park) met heel veel wandelpaden. Deze competitieve strevertjes kozen ervoor een keer niet naar de top te lopen, maar een andere wandeling te doen. We hebben een paar uur genoten van de conditietraining, verre uitzichten, boven de boomgrens en in de wolken wandelen. Het was super mooi!
Nu is het alweer vrijdag (bij jullie nog nacht), 2 weken na vertrek. Australië zou de grenzen net gesloten hebben. We hebben geen idee wat ons te wachten staat, maar proberen van de reis te genieten zolang het nog kan. Ondertussen houden we ons bezig met de struggles van alledag (dikke spin in Mikals schoen) en denken we ook heel regelmatig aan jullie.
Geheel volgens de voorschriften, een digitale knuffel voor jullie en voor alle harde werkers, keep up the good work!
Liefs, Jut&Jul
Ps. Ik heb geprobeerd foto’s toe te voegen, gelukt?
-
20 Maart 2020 - 01:05
Dorthe :
Hey, heel fijn om jullie avonturen te lezen! Even ontsnappen van de akelige werkelijkheid hier in NL. Ik zie geem foto's bij dit ve verslag maar ik ben dit aan t bekijken op een prehistorische samsung dus ik denk dat het daaraan ligt. Liefs Dorthe -
20 Maart 2020 - 01:39
Sab:
Nog net op tied vertrokken zik idd, gelukkig maar! ich bun benuujd noa de picture perfects van de sterrenhemel (not:p hihi) klinkt tot noe iig als een echte Olga en mikal trip, geneet er van zolang het nog kan! -
20 Maart 2020 - 04:57
Odette:
Hi, fijn om jullie verhalen te horen. Denk dagelijks aan jullie. Het i s zo n bizarre tijd nu. Spannend wat het virus voor jullie als reizigers zal betekenen. Devi heeft besloten niet gerepatrieerd te willen worden. Wij kunnen niet meer naar haar toe....
Geniet van alles wat je tegenkomt en meemaakt. Voor zover dat lukt, met zoveel muggen. Heel veel liefs Odette -
20 Maart 2020 - 07:18
Jenny:
Zo leuk om dit steeds te lezen, je schrijft 't zo beeldend dat ik alles zo voor me zie haha. De fotos zijn helaas niet zichtbaar. Ik duim voor jullie en hoop dat jullie nog lekker lang weg kunnen blijven en mogen genieten van al 't moois! Knuffel, Jen -
20 Maart 2020 - 08:10
Suus:
Ha lieve Ol en Mikal,
Fantastisch weer om uch reisverslaag te leaze! En heeel tof de 100m abseil en Tongariro Crossing!! Hopelik nog lang genieten doa!
Dikke knuffel,
Koen en Suus -
20 Maart 2020 - 09:27
Sas:
Ooh klinkt echt top. Lekker genieten. Liefs Sas en Rik -
20 Maart 2020 - 10:04
Eefje:
Wat een avontuur! En Mikal je zal vast al een heleboel perfecte plaatjes hebben geschoten als ik lees wat jullie allemaal gedaan en gezien hebben! -
20 Maart 2020 - 12:01
Danielle:
klinkt super daar! geniet ervan, denk wel veel aan jullie (en de komende tijd!) -
24 Maart 2020 - 09:31
Ida Wiarda:
Hoi Mikal en Olga,
Ook nog even een reactie op dit fijne reisverslag.
Wat een avontuur, wat geweldig om te doen!
Die lucht van rotte eieren is precies wat we op Ijsland ook hadden......
En die blurp potjes geweldig......
Gloeiwormen ........noch een beetje...... eng.... maar wel mooi om te zien lijkt me.
Veel plezier, en geniet er zo lang mogelijk van!
Rein en Ida
-
24 Maart 2020 - 21:15
Marjolein :
Is weer fantastisch om te lezen wat jullie allemaal mee maken. Geniet nog van de verdere reis -
30 Maart 2020 - 22:13
Joke:
Heerlijk om te lezen Jut en Jul.
Geniet maar van al die natuurschoon.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
