Het zit erop.

Hoii!

Na de vorige blog op goede vrijdag, besloten we een fietstocht te maken op advies van John (gastheer). Het was een prachtige route met aan de ene zijde heuvels en aan de andere kant de rivierbedding van de Takaka river. Het enige minder prachtige deel was dat de navigator van vandaag (M....) zich iets verkeken had in afstand. Het waren ruim 50 i.p.v. 25km. De laatste heuvels op, voelden letterlijk heel zuur. Het bord pasta bij thuiskomst was dan ook meer dan welkom.

Zaterdag stonden we heel vroeg op om boodschappen te doen. NZ heeft nog best een gelovige (christelijke) bevolking en feestdagen worden zeer serieus genomen. Zowel de dag ervoor (goede vrijdag) als de dag erna (eerste paasdag) was de supermarkt dan ook dicht. Bij de winkel aangekomen bleek er een seniorenuur ingelast. Dit was enkele dagen eerder nog niet het geval en stond ook niet op internet.. Nou, we hebben het geweten. Alleen al lopend over de parkeerplaats begonnen mensen tegen mij te schreeuwen dat ik geen 65 ben (pfjieuw). We wisten dat andere toeristen met intimidatie te maken hebben gehad, wij hadden hier gelukkig nog geen last van gehad, maar dit kwam toch wel in de buurt. Ik durfde natuurlijk niet meer naar binnen. We zien het maar als een misplaatste uiting van stress in deze bijzondere situatie... Gelukkig kwam een minuut of 20 later een mevrouw van een jaar of 40 mij halen dat het oké was om naar binnen te gaan, omdat het heel rustig was.
Ondertussen hadden we ook een mail van de ambassade dat er een nieuwe vlucht gepland stond voor tweede paasdag. Snel is het boodschappenlijstje aangepast. Verder hebben we ons de hele dag een beetje brak gevoeld. Het mountainbiken was toch iets te fanatiek. We hebben wederom ingepakt, gekookt voor Pasen (magnetronbakje), weer gepoetst en nog een keer bananenbrood gebakken. In de avond vond ons paasmaal plaats: pizza ;)

Zondag hebben we een vlug paasontbijt gehad; pancakes met appeltjes en noten, mmm. Daarna hebben we het laatste beetje gepoetst en vertrokken we richting Christchurch. We vonden het eigenlijk wel fijn om weer onderweg te zijn. Hoewel we een prachtig verblijf/tijd in Tata hebben gehad, voelen we (nog) niet echt de rust om zo op 1 plek vakantie te vieren.
De regen, mist en laaghangende bewolking in de heuvels maakten het eerste deel van de reis heel mysterieus en mooi. Eenmaal over de Takaka Hill heen, ligt een gebied met veel fruitteelt. Ook in NZ zijn veel seizoensarbeiders, vaak jongeren met een werkvisum, op dit moment terug naar hun land van herkomst. Het zien liggen van duizenden afgevallen appels, maakt dat je eigenlijk de handen uit de mouwen wilt steken. Zó zonde dat dit allemaal gaat verrotten...
Tijdens onze 9 uur durende autorit, zijn we amper verkeer tegengekomen. Zo ook tankstations die open zijn. Gelukkig was er op het goede moment wel één open.
Naast de betoverende landschappen, kende deze dag nog een hoogtepunt: de politie achtervolgingen. Met zwaailichten werden we staande gehouden. Hoewel we wisten dat we niks fout deden, werden we er toch wel wat nerveus van. Mikal kwam van de zenuwen zelfs iets te dichtbij de politieagent, die vakkundig een stapje terug deed. Na goed aan de tand te zijn gevoeld over het doel van onze reis, vluchtinformatie en het laten zien van onze tickets en de brief van de ambassade, werden we goedgekeurd en mochten we de reis vervolgen. Ditzelfde riedeltje werd nog twee keer herhaald. Deze keren waren we wel al ervaren en uiteraard een stuk ‘cooler.’
In Christchurch aangekomen, hebben we eerst onze spullen gedropt in het motel en vervolgens de camper ingeleverd.

Maandag de 13e zijn we met de bus naar het vliegveld gegaan, waar we zo door konden lopen naar iemand van de ambassade die onze namen checkte op de passagierslijst. Bagage afgeven en de douane verliep super vlot. Het vliegveld is namelijk compleet gesloten en verlaten en rijen zijn dan ook ondenkbaar/uit den boze (social distancing). Voor de paar repatriëringsvluchten die er zijn, is er lint gespannen om je via de kortste route naar de gate te lijden. Bij de gates stonden snacks en water om het gebrek aan koffie, dure winkels en fastfoodketens te compenseren. Heel aardig dus :) Het was wel heel erg gek om na weken van reizen in de camper en isolatie nu opeens tussen zoveel mensen (1 Duitse en 1 Nederlandse vlucht) voor een gate te zitten. De tijd tot het boarden vloog vervolgens voorbij. In de slang naar het vliegtuig hebben we toch maar even in elkaars hand geknepen.
Ja, het zit er echt op.
Het personeel van Air New Zealand was heel vriendelijk tijdens de vlucht en we hebben een goede service gehad aan boord. In Hongkong moesten we overstappen naar het vliegtuig naast het onze. Met KLM vond de laatste vlucht plaats. Hier stond er een snackpakket op de stoel en kregen we na 9 uur een lichte maaltijd. Groot verschil, maar ook prima! Vanuit Schiphol zijn we naar huis gereisd met trein, NS-bus en trein. Kom je net uit een vol vliegtuig, zijn hier de busstoelen afgetaped op 1.5m, weer even schakelen. Oww en we hebben ons nog lekker geïrriteerd aan zwartrijders en mensen die voorkruipen in een rij met nette afstand, zodat ze een eerdere bus in kunnen. Het is een tijd van relativeren, dus we laten het (met wat stoom) gaan.

Nu ‘thuis’, gaan we eerst een week in quarantaine in Drieks appartement en voor daarna zoeken we nog woonruimte tot september. Dus, ken je iemand die een leegstaand huis, appartement, of een vakantiewoning beschikbaar heeft voor een acceptabele prijs, laat het ons graag weten.

*ADVERTENTIE: woonruimte en werk gezocht voor 2 personen*

Tja, het zit er echt-echt op, 5.5 maand zijn 5.5 week geworden. We ontwaken uit onze droom en balen natuurlijk enorm. Máár, we zijn ons er ook terdege van bewust dat ieders plannen in de soep lopen en er gewoon niks anders op zit. En in dat perspectief klopt het ‘gedeeld leed is half leed’ voor ons wel.
We hebben er een hard hoofd in, maar ergens is er een sprankje hoop dat de reis in juli nog voortgezet zal worden.

We hopen dat jullie allemaal kunnen genieten van een heerlijke lente en zomer, met alle moois dat we wel hebben.
Bedankt voor jullie steun, blijf gezond en tot de volgende keer.

Dikke knuffel van ons.