Still stuck

Inmiddels zijn we 4 weken onderweg, met al die obstakels lijkt het al eeuwen, maar het zijn er 4 en we zitten alweer 1.5wk in lockdown.

Onze belevenissen van de afgelopen week hebben dus vanuit ons vaste huis plaatsgevonden. Het was niet super divers, maar binnen de geldende regels, hebben we toch nog een paar dingen proberen te ondernemen. Ow en, we denken een (zeldzame) blauwe pinguïn gezien te hebben, vet hè!

Zaterdag hebben we een wandeling gemaakt die ook zonder Corona op ons wensenlijstje stond. Hiken mag niet, dus we noemen het wandelen, oké? ;) Met wat aanpassingen (geen watertaxi’s) en extra kilometers weliswaar, maar je hoort ons niet klagen. Vanuit de rand van het Abel Tasman National Park, zijn we via de Gibbs Hill (405m) naar de volgende baai gelopen. Na wat krachtvoer = oploskoffie en mueslirepen, zijn we via de kustroute terug gelopen. Hierbij loop je omlaag naar een schitterende baai met goud zand en helder blauw water en vervolgens weer omhoog de heuvels op langs de mooie zilveren varens. Tijdens zo’n wandeling kriebelt het dan toch wel even een duik in het (koude) water te nemen. Als je later hoort dat er hier heel veel pijlstaartroggen zwemmen, dan is die nood plots toch niet meer zo hoog. Gedurende deze hele dag wandelen, zijn we een paar weka’s (soort nieuwsgierige en brutale eenden) en welgeteld 3 wandelaars tegengekomen. Toch raar zo’n ‘uitgestorven’ wereld.

Zondag waren er veel regenbuien. Het is hier natuurlijk herfst en winter is coming... Dus, hebben we de dag veel gelezen. Titels van slechte vrouwenboeken zie ik graag op de app!

Maandag zijn we hier het dorpje gaan verkennen. Het zijn 3 straten, dus heel lastig is dat niet. *het is wel zo, dat als je op een heuvel met prachtig uitzicht woont, je die heuvel steeds af mag als je van huis gaat, maar ook weer.. juist*
We zijn even naar het strand gelopen, hebben ons laten wegjagen door de zandvlooien, de camper van binnen gepoetst en nog wat in de tuin gewerkt. De kruidentuin kan zo in een boekje en alle rijpe passievruchten en citroenen worden gretig verorberd. Spannende dag hè.

Dinsdag moesten we toch echt weer even wat energie kwijt. We zijn op de mountainbike zo’n 20km naar de Te Waikoropupu Springs gereden. Dit is een zoetwaterbron, de grootste met koud water op het zuidelijk halfrond. Je schijnt in dit water een zicht van 63m te hebben.. ietsje anders dan de Maasplassen, waar je wier niet van een vis kunt onderscheiden t.h.v. je navel. Anyways, het water was heel helder, de vogels kwetterden hun enige bezoekers vrolijk de goeiedag en wij hadden een fijne dagopvulling. Bij thuiskomst lazen we dat de maatregels in NL verlengd zijn en dat reizen en binnenlandse vluchten in NZ nog steeds verboden zijn. We zullen voorlopig dan ook nog niet naar huis kunnen.

1 april was hangdag. Na een rustige start zijn we boodschappen gaat doen. Eerst een rij van 100m (elke 2m één klant) en vervolgens met voldoende afstand alles bij elkaar sprokkelen in een supermarkt die je nog niet goed kent. Ochtendvullend programma dus. ‘s Middags heb ik voor het eerst bananenbrood gebakken en ‘s avonds hebben we met de papa’s en mama’s gebeld. Zo vliegt de dag toch om.

Gisteren moesten de benen weer gestrekt worden. We besloten richting oosten naar beneden te lopen. Daar kun je bij laag water door de baai lopen. Soort wadlopen zeg maar. Oké we hadden niet helemaal de goede ‘route’ en moesten toch een keer het water oversteken, maar met droge kleren hebben we de landtong aan de overkant bereikt. Via weer een prachtig strand, met zandvlooien, kwamen we enkele honderden meters verder op een punt waar we omhoog konden klimmen om de vloedroute te nemen naar Taupo Point. Een wel 20cm breed paadje volgde, goede evenwichtsproef. Het strand waar we uitkwamen, was de beproeving echter meer dan waard. Weer zo’n gouden kustlijn en een zeebanket lag zo voor onze neus. Duizenden mosselen, kokkels, vongole en zelfs een aantal zeesterren! Dat van die kokkels en vongole weet deze viskenner natuurlijk niet zeker, maar ze zagen er zo uit en ze deden me watertanden. De grutto’s en meeuwen hebben het hier trouwens ook prima naar hun zin. Terug van dit paradijs zijn we over hoge rotsen (de eb-route) geklauterd. Een paar uur later en alles zou hier weer onder water staan. Leuk tochtje :)
Richting huis zijn we niet via ‘het wad’ gelopen, maar om de baai heen. Mikal wilde bij de stroom van de Wainui Falls namelijk nog een paar foto’s maken. Dat gaf mij mooi de tijd om aantekeningen voor deze blog te maken. Al zat ik wel gemummificeerd om die f*e$j9/?rr! prikkende vliegen weg te houden. Ik denk dat ze die zandvlooien/vliegen, of hoe die krengen ook mogen heten, hebben uitgevonden om hangjeugd tegen te gaan. Want die beesten bijten, zelfs met 50% deet, zo vervelend dat je je nog een week lang de littekens krabt.
Na per ongeluk weer 6 uur ‘wandelen’ (we bouwen al af hoor!) hebben we lekker gekookt met de kruiden uit de tuin en genoten van alweer de 8e spectaculaire zonsondergang op deze mooie plek.

En waar ik boven aan deze blog nog typte dat we 4 weken onderweg zijn, hebben we vannacht bericht gehad van de alarmcentrale en lijkt er langzaam een einde te komen aan deze reis. De minister president van NZ heeft repatriëring weer toegestaan. MiBuZa en de alarmcentrale zijn dus hard in de weer om vluchten naar NL te organiseren.
We hebben vanochtend het huis hier gepoetst en proberen verder maar te genieten van de tijd (?) die we hier nog hebben.

Tot snel.

Liefs, ook van Mik,
Olga