Sampai jumpa Palembang

Ook wel: tot ziens Palembang…
Vaarwel zeggen, is hier onbeleefd. Dus netjes aan de cultuur aanpassend zeg je ‘tot ziens’ tegen een stad en tegen mensen, die je (hoogstwaarschijnlijk) nooit meer zult zien.
De tijd is gevlogen de afgelopen 6.5 week. Daar waar ik in mijn eentje kennis maakte met deze vriendelijke stad, sluit ik het weer in mijn eentje af; Carmen is vanmiddag vertrokken naar Australië. Naar mijn mening hebben we een super tijd samen gehad. Ik zal onze samenwerking nog gaan missen. Met wie moet ik nu twee gerechten kiezen om ze vervolgens te delen? Wie maakt er nu to-do-lists om vervolgens te denken ‘wat vandaag niet is, komt morgen’? En wie moet er nu voor me liegen als mensen vragen voor mijn facebookaccount of telefoonnummer?
Zelfs het aflikken van broodmessen en het delirante plukgedrag (waarna de haarballetjes op mijn kamer terug te vinden zijn)zal ik missen.
Dus Carmen: terima kasih!!! Het was top!

Dan toch nog even terugkomende op onze laatste week. Ook nu hebben we natuurlijk niet stilgezeten. Onze laatste dagen in het Rumah Sakit Mohammed Hoesin hebben we doorgebracht op de poli. Maandag stond in het teken van immunisatie. In een tijdsbestek van 3 uur, werden er maarliefst 2 bcg-vaccins gezet (tegen tuberculose). Om de productiviteit te verhogen, gebeurde dit door 2 artsen en ± 8 coassistenten. Het begrip kosteneffectiviteit is hier duidelijk niet aan de orde.
Na dit harde werken, hebben we onszelf verwend met een lekkere massage. Enige uitleg bij de zachte massage in Indonesië: over je benen wordt gelopen, op je rug wordt gesprongen en de kleine vingers van het vriendelijk giechelende dametje zijn van staal. Toch is het lekker.
Na de massage hebben we genoten van een diner voor twee bij Kambang Iwak, het meer in de stad. Als vitamine-C addict heb ik het helemaal gevonden: Capcay (volgens mij noemen ze het bij de Chinees in NL gewoon tjap-tjoy) een bord vol groenten met kip/zeevruchten/bief.

Dinsdag is borstvoedingdag op de poli. Vrouwen wordt uitgelegd wat het belang is van de borstvoeding en hoe ze hun kind op de juiste manier moeten voeden. Ondervoeding blijft hier namelijk een groot probleem.
De rest van de dag hebben we hart en ziel gestort in onze gezondheidsrecht- en ethiekopdracht en hebben we onze afscheidsfeestjes en de laatste les in het weeshuis voorbereid.

“Met genoegen beoordeel ik jullie GRGE opdracht als Uitstekend.” Een mooi begin van de woensdagochtend denk ik zo. Na dit mailtje hebben we als twee stresskippen de eindpresentatie voorbereid. Het publiek, bestaande uit Prof. Rusdi en zo’n 30 coassistenten, heeft een uur lang mogen luisteren (slapen) naar onze kennis over tuberculose. Toen de verlossende woorden “het was een goede presentatie” uiteindelijk onze vakantie inluidden, waren Carmen en ik beide toch wel opgelucht.
Woensdagmiddag stond de laatste les in het weeshuis op het programma. Na 6 weken twee strenge juffen te zijn geweest, hebben we vandaag Oud Hollandse Spelen gespeeld: spijkerpoepen, snoephappen en waterracen! :) De middag werd drie keer onderbroken voor donaties. In de Islam is het gebruik om als rijke te geven aan de armen. Mensen brengen giften naar weeshuis en hier wordt dan gezamenlijk voor hen gebeden, dit brengt geluk. Ondanks de onderbrekingen, was het een super middag en we hebben heel wat afgelachen. De dankbare kids met hun gebrekkige Engels zullen me nog lang bijblijven. Het afscheid viel dan ook zwaar…
‘s Avonds hadden we goodbye-dinner met de coassistenten. Uiteraard zaten wij weer drie kwartier te vroeg klaar…het Indonesische half uur blijft een uitdaging. Uiteindelijk was het feestje het wachten meer dan waard! De co’s kwamen helemaal opgedost en met bergen traditioneel voedsel, mmm!

Na een lekker ontbijtje met Axel donderdagochtend, hebben Carmen en ik de middag besteed aan sporten en zwemmen. Heerlijk relax hebben we afscheid genomen van de plek waar we ons een maand lang in het zweet gewerkt hebben. Later op de dag zijn alle lieve Palembangse vrienden nog langs gekomen voor onze tweede farewell. Met goed gezelschap en onder het genot van een hapje, een drankje, gitaarmuziek en zelfs cadeautjes, wederom een geslaagde avond!

Vrijdag stond in het teken van Carmen&Olga quality time: na een handtekening te hebben gescoord in het ziekenhuis (onze begeleidster was namelijk ‘opeens’ naar een meeting vertrokken, waardoor wij onze formulieren niet eerder kregen), zijn we opnieuw met de boot naar Pulau Kemaro vertrokken. Nadat we een verse kokosnoot meester hadden gemaakt, wisten de muggen ons Westers bloed maar al te goed te vinden en zijn we snel teruggekeerd naar het vasteland. Ons laatste diner samen hebben we genuttigd in het Floating Restaurant en daarna hebben we de avond mooi afgesloten met een drankje en livemuziek bij Gunz-cafe.

Vandaag (09/06) heeft Palembang alleen maar gehuild. Nadat Carmen is vertrokken, heeft Yiska mij meegenomen voor een lunch bij haar thuis :). Om de eenzame uurtjes op te vullen hebben Lukas, Phillipp en Suhendro me bijgestaan tijdens mijn laatste avondmaal in Palembang. Vervolgens hebben we in de mall nog dancedance-revolution gespeeld. Bij sommige mensen (ondergetekende) was het talent ver te zoeken….wat het natuurlijk niet minder grappig maakte.

Nu, zit ik mijn blog te typen met toch wel een knoopje in de maag.
Morgenvroeg om 5.30 zal Woro voor de deur staan om samen naar de traditionele markt te gaan. Daarna is het snel tijd om te pakken en zal Yiska me naar het vliegveld brengen.

Tot zover de bijzondere stad Palembang…
Enkele dingen die ik zeker zal missen: onze lieve vrienden, de vriendelijke mensen op straat, de VIP-status, de mooi geklede vrouwen, het lekkere eten, de dankbare en lieve kinderen uit het weeshuis, de relaxmiddagjes aan het zwembad, etc!
Natuurlijk zijn er ook altijd dingen die je minder zult missen, voorbeelden hiervan zijn: de vuilnisbeltgeur en ratten op straat, de muggen en hun jeuk (aaah!), ‘mister’ genoemd worden terwijl je er toch echt vrouwelijk uitziet, dokters die vinden dat je een rare huid hebt, de buleprice die je als zakenvrouw betaalt, de lelijke mannen and last but not least; het wachten, wachten, waaaaaaachten.

Morgen vlieg ik naar Kuala Lumpur (Maleisie) en vervolgens naar Medan (Noord-Sumatra, Indonesie). Van hieruit zal de 12-daagse rondreis door Noord-Sumatra met pap, mam en Maaike beginnen. IK HEB ER ZIN IN!

Sampai jumpa…


Voor foto’s check: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.368485266533972.83030.100001175047193&type=3&l=8132d0f659