It looks like gold!

Hoii!
Inmiddels zijn we weer een paar dagen en genoeg avonturen verder.

Dinsdagavond (1 mei) zijn we bij de Duitse familie gaan eten. De gastheer- en vrouw, zijn erg vriendelijke en enthousiaste mensen. Ze zijn naar Indonesië verhuisd vanwege het werk van de vader, die pastor blijkt te zijn. Naast goed voedsel kregen we dus ook nog een lesje Christendom. Het originele gezin bestaat uit vader, moeder en hun zoontje. Daarnaast zijn er nog 2 geadopteerde kinderen en wonen er één rechtenstudent (Suhendro) en twee Duitse jongens in. Deze laatste geven thuisscholing aan de kinderen. Na een erg gezellige avond heeft Suhendro ons aan een lift naar huis geholpen en wel met behulp van ojeks. Een ojek is een mannetje op een scooter, met een uiterst bijzondere rijstijl. Na al onze moed te hebben verzameld, zijn we ieder voor zich achter op een scooter gekropen. Al snel bleek dat we elkaar helemaal uit het oog verloren. Veel angstzweet en enkele telefoontjes later, zijn zowel Carmen als ik toch veilig bij het guesthouse aangekomen. Tot zover onze eerste ervaring met public transport.

Woensdag hebben we een rustige dag in het ziekenhuis gehad. Wat we ondertussen beginnen te leren, is dat onze dagen voornamelijk bestaan uit héél véél wachten en vooral niks nuttigs doen. Tegen de avond besloten we op zoek te gaan naar een shoppingmall en we found it! Na even te hebben rondgehangen hebben we wat gegeten en vervolgens zijn we vol van zelfvertrouwen door het donker, in een vreemde wijk (je kunt het al bijna visualiseren) terug gelopen naar ons eigen vertrouwde huisje. Net op het moment dat ik wilde gaan slapen, besloot er een gekko in mijn bed te kruipen. Wat volgde was een heuse gekkojacht! Helaas was het kleine beestje me te slim af en hebben we mijn bed gedeeld…slaap lekker.

Donderdag met een paar mooie wallen weer lekker vroeg naar het ziekenhuis. Nu begon het echt nutteloze deel van de week pas…De presentatie die we zouden moeten houden, is uitgesteld omdat de dokter out of town is. Dit betekent dus ook dat er geen visite wordt gelopen waardoor we nog meer tijd hebben om vooral niks te doen, holladiejee! Na enige navraag mochten we een presentatie bijwonen over Graves Disease. De presentatie (in het Engels) was anders, maar wel interessant. De discussie daarentegen was in het Indonesisch en duurde maarliefst 2 uur. Zo’n typisch geval van één keer, nooit meer… Het hoogtepunt tijdens de lezing, was toch wel een arts die vroeg naar mijn huid. Bule’s (blanken) zijn hier al een uitzondering, blanken met sproeten is al helemaal vreemd. Het compliment wat daarop volgde, spande helemaal de kroon: hier in Indonesië kennen ze ook zoiets als lichte huid en sproeten. Ze noemen het albino’s…en bedankt.

Vrijdag was een dag vol verrassingen. Op het moment dat je het niet meer verwacht, kwam er vertaalhulp van de coassistenten en in de wandelgangen liepen de meest interessante patiënten rond. Zo kregen we een kindje met Turner-syndroom te zien en hebben we onze wachttijd opgevuld met observatie van een meisje met trisomie-21 (Down-syndroom). Bij de visite kreeg ik dit keer naar mijn hoofd geslingerd dat mijn haar eruit zag als goud. Mijn gekrenkte ego was erg blij met deze opmerking. Ook is het eindelijk gelukt de Siamese tweeling te fotograferen. Helaas bestaat er ook hier zoiets als ‘recht op privacy’, dus degene die de foto’s wil zien, zal een keer persoonlijk langs moeten komen.
Vrijdagmiddag en avond zijn we met de Duitse jongens (Lukas en Phillip) naar de English library geweest. Anders dan dat we ons hadden voorgesteld, bleek dit gebouw even groot te zijn als een doorsnee woonkamer. Er werd vanavond een talentenshow georganiseerd. Hoewel het talent ver te zoeken was, hebben we ook een paar hele mooie optredens gezien. Het was in ieder geval een erg gezellige avond en we hebben veel nieuwe vrienden gemaakt!

En dan, zaterdag. What to do? Wel naar het ziekenhuis, niet naar het ziekenhuis, wel, niet, wel, niet…Wel dus, we zijn ook zo’n ijverige studenten. Een goed begin, maar na maarliefst 2 uurtjes, zijn we er toch maar tussenuit gepiept. Zaterdagavond zijn we nog gaan eten met Woro, een nieuwe vriendin (je hoeft hier maar ‘hoi’ te zeggen om vrienden te worden) uit de English library. We hebben veel geleerd over de islam en kunnen ondertussen zelf een hoofddoek maken! Onze taak van de avond was uitleggen/verdedigen dat homoseksualiteit heel normaal is. Helaas blijkt dit in een land vol streng religieuze mensen nogal lastig. Verder hebben we nog een bezoek gebracht aan Kambang Iwak, een grote vijver hier in de stad. Het zit er dik in, dat dit één van onze hangplekken gaat worden!

Vanochtend werden we al vroeg opgehaald door Reinhard (de pastor uit de Duitse familie) om Engels les te gaan geven in een weeshuis. Dit is met ingang van vandaag ons vrijwillige bijbaantje geworden. De kids waren lief en beleefd en gelukkig ook leergierig. Lesgeven zonder elkaars taal te spreken, blijkt nogal lastig, maar met mooie liedjes als ‘head, shoulders, knees and toes’ zijn we er aardig vanaf gekomen! Woensdag les nummer 2.
Vanavond zijn we als VVIP’s (jaaa, very very important) naar de voetbalwedstrijd geweest van Sriwijaya FC. Deze voetbalclub uit Palembang is momenteel koploper in de nationale ranglijst. Hoewel VVIP niet betekent dat je ook een stoeltje hebt om op te zitten, hebben we een super avond gehad! Zoals al eerder gezegd: twee vrouwelijke bule’s is een uitzondering hier…Dat vonden de fotografen en cameramannen ook, dus we zijn erg benieuwd of we onszelf nog ergens terug zullen zien!

En nu, is het bedtijd! Morgen beginnen we al vroeg aan another week in paradise..het ziekenhuis.

Slaap lekker!