Vervolg - voetbalhelden

En ja hoor, zoals verwacht: op maandagochtend stonden we in de krant! De mooiste reactie hierop kwam 2 dagen later, al etende bij een café kwam het personeel plots met de krant aanlopen. We worden dus echt herkend.

Om toch maar bij het begin te beginnen: maandag is onze tweede week in het ziekenhuis van start gegaan. Deze week zijn we ingedeeld bij de gastro-enterologie en de hoofdthema’s zijn dan ook icterus (geelzucht) en diarree. Onze begeleider is Dr. Hasri, een klein giechelend mannetje, die bereid is veel uitleg te geven en heel hard oefent met het Engels spreken. De “I’m sorry, my English is not so good” en “do you understand my explanation?” zijn dan ook de meest gehoorde zinnen. Wij zijn erg blij met hem en vooral zijn uitleg. Nu hebben we tenminste het idee dat we iets leren. Voor wat, hoort wat, dus wij zijn lekker aan het werk gezet met presentaties maken!
Maandagavond hebben we de grote stap eindelijk durven zetten, samen met enkele residents en een co-assistent hebben we onze nachtegaalkwaliteiten tentoon gesteld in een karaokebar. Eenmaal over onze schroom heen, hebben we medewerking verleend aan het ‘verkrachten’ van Bohemian Rhapsody (Queen) en Stop (Spice-Girls) heeft de bule’s mooi een topscore bezorgd! Wederom een gezellige avond dus!

Dinsdag weer een dag vol informatie in het ziekenhuis. ’s Middags hebben we ons richting het Aryaduta hotel begeven. Een veel te chique hotel met faciliteiten als een fitnesszaal, groepslessen yoga en aerobics, sauna, zwembad en jacuzzi. Hier hebben we een abonnement genomen om toch een beetje in vorm te blijven. Vele relaxmiddagen zullen er nog volgen…
In het hotel hebben we ook kennis mogen maken met de eerste voetbalvrouw hier (en natuurlijk haar man, de enige blanke speler in het team van Sriwijaya FC). Het leven hier heeft zo z’n charmes.
Na de pittige workout zijn we met Yiska traditionele kokosmelksoep (soto) gaan eten, aanrader!

Woensdag 9 mei hebben we er weer een kort dagje in het ziekenhuis op nagehouden. Hoewel het aantal werkuren (ongeveer de helft van het aantal uren in NL) meevalt, zijn de dagen zeker zo vermoeiend. Maar ach, de zon schijnt en iedereen houdt van ons, dus we hebben niks te klagen. Een bizar feitje over de residents (arts-assistenten) trouwens: deze jonge dokters werken 6-7 volledige dagen per week, daar komen de nachtdiensten nog bovenop en ze krijgen NIKS betaald. Nog mooier: de residents moeten zelfs betalen voor hun werk! Ze worden geschoold, dus dan is het toch heel normaal dat je betaalt en geen salaris ontvangt? In Nederland zou beslist niemand meer geneeskunde gaan studeren…
’s Middags hebben we de kinderen in het weeshuis weer een vrolijke les vol leuke liedjes kunnen geven. Als afsluiter werd er nagepraat over voetbal in Europa, dit blijkt veel los te maken. Als Messi, Ronaldo, Rooney, Lampard en zelfs van der Sar besluiten met pensioen te gaan, zijn ze hier van harte welkom. Vanuit het weeshuis zijn we met de jongens (Lukas, Phillip en Suhendro) gaan eten in Gunz cafe. Een gezellig openlucht restaurant met elke dag live-muziek. Als toetje hebben Luke en Suhendro het podium nog onveilig gemaakt.

Het opstaan donderdag was nogal lastig. Door de over-fanatieke start in de fitnesszaal op dinsdag, hebben we elke lach, beweging en hoest, dubbel zo bewust meegemaakt ;) Die-hards als we nu nog zijn, zijn we donderdagmiddag uiteraard weer gaan sporten. Met een half uur heen wandelen, een half uur zwemmen, een uur aerobics, 20 minuten fietsen, een serie sit-ups en een half uur terug wandelen, ben ik van mening dat we toch weer voldoende hebben gesport. Op de terugweg hebben we eindelijk kennis gemaakt met bakso: een soort gehaktbal (soep).

Met nog net een beetje meer spierpijn, zijn we vrijdag een egostrelende dag in het ziekenhuis tegemoet gegaan. Zoals misschien al duidelijk is, speelt religie hier een héle grote rol. Atheïsme bestaat hier niet, dus ik ben blij dat ik mezelf katholiek kan noemen. Naast een les gastro-enterologie kregen we ook vandaag weer een les levensbeschouwing. Geneeskunde studeren en je inzetten voor de minder bedeelden in de samenleving, worden gezien als nobele daden. Na een discussie van 10 minuten in het Indonesisch, hebben Dr. Hasri en zijn studenten dan ook gezamenlijk besloten dat Carmen en ik later naar ‘paradise/hemel’ mogen.
Omdat we er geen genoeg van kunnen krijgen, zijn we ’s middags nog maar even gaan zwemmen. Ook hebben we een kwartet gemaakt voor de kinderen in het weeshuis. We gaan heel hard duimen dat de kinderen onze Picasso’s (lees: stokpoppetjes) begrijpen. Vanuit het zwembad zijn we in een ancot (minibusje) gestapt en hebben we ons in de meest conservatieve kledij richting English library begeven. De blanke stamgasten van deze bibliotheek blijken (wederom) nogal religieus, dus bedekte knieën en een coltrui is geen overbodige luxe. Het kletsen, zingen en spelletjes spelen in de bieb is wel heel gezellig, dus deze vrijdagmiddag/avondbesteding zal nog wel vaker terugkeren. Na sluitingstijd zijn we met de Tika (alles behalve conservatief) nog naar Ampera Bridge gereden. Deze brug is een geschenk van de Japanners ten tijde van het kolonialisme (1962) en DE bezienswaardigheid van Palembang --> zie ook onze mooie gele supporters T-shirts.

Het is dat Dr. Hasri gisteren zei: tot morgen, anders waren deze brave schaapjes in hun bed blijven liggen op deze zaterdagochtend. Omdat we toch in paradise terecht willen komen, hebben we vanmorgen een drietal uurtjes in het ziekenhuis doorgebracht. Vervolgens hebben we onze gele-witte jas maar eens een wasbeurt gegeven en verder vooral niks gedaan…ook wel eens lekker. En toen viel de stroom uit, byebye airco.. ook dat moet je een keer meegemaakt hebben.

Nu gaan we nog even lekker genieten van ons redelijk vrije weekend, want volgende week is al bijna helemaal vol gepland. So, to be continued…

Fijn weekend!
Liefs, Olga