A beard

Hallo allemaal!

Hoewel ik eigenlijk van plan was deze blog in chronologische volgorde te schrijven, is er één verhaal wat toch even voorrang krijgt:
Deze week heb ik namelijk de vreemdste vraag tot nu toe gekregen: Would you like to be my beard? Misschien is dit voor sommige van jullie een heel normale vraag. Ik persoonlijk, had geen idee wat dit betekende en wat de consequenties ervan waren. Om toch even bij het begin van dit verhaal te beginnen: we hebben hier een hele lieve jongen leren kennen, die de pech heeft in een religieus land als Indonesië homoseksueel te zijn. Dit wordt hier niet openlijk besproken en als mensen achter je geaardheid komen, heb je een groot probleem. Met een groot probleem bedoel ik niet alleen ‘normale’ pesterijen, maar ook in elkaar geslagen worden door je broer, met brandende sigarettenpeuken bestookt worden door collega’s en ga zo maar door. Mensen denken dat je genezen moet worden als je homoseksueel bent. Dit kan namelijk niet natuurlijk zijn.
Ontsnappen uit deze wereld is daarbij bijna onmogelijk. De inkomsten van een gemiddelde burger zijn veel te laag om ook maar een vliegticket naar ‘een veilig land’ te kunnen kopen.
Een triest verhaal dus…
Terugkomende bij de beard; dit is een persoon, die een ander persoon gezelschap houdt in bepaalde situaties. In dit geval draait het slechts om het maken van een paar foto’s, waarbij mijn taak bestaat uit ‘acting like dating’ zodat moederlief kan zien, dat haar zoon in het ‘healing process’ zit en de familie weer lachend de schijn kan ophouden...
De vraag was vreemd, maar jullie begrijpen vast, dat ik na dit trieste verhaal geen ‘nee’ heb gezegd. Zo wordt mijn vrijgezelle bestaan hier toch nog zinvol ingevuld ;)

En nu terug naar zondag 20 mei. We zijn deze dag naar het nieuwe weeshuis geweest (zelfde kinderen, maar het oude gebouw is nogal vervallen). Een veel mooier huis, waarnaast een school wordt gebouwd. In hoeverre er hier een leerplicht is, geen idee. Laten we maar gewoon hopen dat dit een nog betere toekomst voor de kids met zich meebrengt. Na weer een goede les, zijn we ’s avonds bij Woro gaan eten. Ibu (= moeder) vond het prachtig dat haar dochter twee blanken mee naar huis bracht en wij hebben kunnen genieten van the best meal so far!

Maandag is onze week op de longafdeling van start gegaan. Het meest shockerende was hierbij het zonder enige bescherming binnenlopen van de kamer van een tuberculosepatiënt. TB wordt namelijk overgedragen via luchtdeeltjes die middels hoesten, niezen en proesten de lucht in worden geblazen. Laat onze patiënt hier nou net een schoolvoorbeeld van zijn… Toen wij er eenmaal achter waren dat dit een TB-patiënt betrof, hebben we de kamer dan ook vriendelijk verlaten. De residents en coassistenten leken er echter geen enkele moeite mee te hebben, naar hun eigen zeggen zijn ze toch ‘immuun’. Aangezien er in het ziekenhuis geen tuberculosemaskers blijken te zijn, hebben we de rest van de week maar 3 normale mondmaskers over elkaar gedragen. Tja, je moet roeien met de riemen die je hebt.

Dinsdag hebben we in het Aryaduta deelgenomen aan een yogales. Voor wie denkt dat dit zweverige ontspanning is, you’re wrong. Het was een uur lang topsport in de meest onmogelijke posities. Ter illustratie: ga op je tenen staan (zo hoog mogelijk), strek je benen, hou je rug recht, buig hierbij voorover en raak nu met je handen de grond aan. Dit noemen ze de rustpositie. Topsport dus.

Woensdag vonden we het wel weer tijd voor een Europese maaltijd: pasta! Zonder bijna-gasexplosies of een tsunamie dit keer, werd het eten precies op tijd geserveerd. Onze gasten, waarvan er twee toch echt Duits waren, kenden de klok minder goed en toen ze na het Indonesisch half uurtje arriveerden, was het eten koud. En de gasfles leeg…Na een speurtocht door de donkere steegjes van Palembang hebben Suhendro en ik toch nog een gasfles weten te bemachtigen en konden we genieten van de lekkere (warme) pasta :).

Er zijn deze week een dertigtal behulpzame coassistenten gestart bij de kindergeneeskunde. Donderdagochtend hebben we voor deze enthousiaste groep twee spetterende case-presentations gegeven over bronchopneumonie en tuberculose, waarna onze taak voor deze week eigenlijk volbracht was. ’s Middags heb ik mijn tijd besteed aan het maken van het portfolio: zelfreflectie, I love it…
Later in de middag hebben we de pastacalorieën er weer vanaf getraind in de sportschool om ze er vervolgens m.b.v. een lekker sateetje (vers van de straat) weer bij te eten.

Vrijdag zijn we nogal doelloos naar het ziekenhuis vertrokken. Met de presentaties al in the pocket, hebben we helemaal niks meer te doen. IJverig als we zijn, zijn we maar aan onze eindpresentatie gaan werken. Als onderwerp hebben we voor TB gekozen. Helaas kon onze supervisor (die specialist op het gebied van TB hoort te zijn) niet inspringen op onze vragen over de pathofysiologie. Hoe moeilijk kan het dan nog zijn om dokter te worden?
Na het ziekenhuis zijn we maar even gaan shoppen.
[ Iemand nog speciale souvenirwensen? Persoonlijk zou ik niks van de ‘kraom’ die we tot nu toe zijn tegengekomen in huis nemen, dus alle tips zijn welkom.]
Vanuit de mall zijn we doorgereden (per openbaar vervoer uiteraard) naar de English library. Met enkele mensen van de bieb zijn we later gaan eten. Het eten was pittig, héél pittig. Te pittig zelfs voor sommige locals. Met een paar brandende, lipstickrode negerinnenlippen hebben we ons bordje wel netjes leeggegeten *trots*.

Zaterdagochtend besloten we een nieuwe dag in paradise (lees: ziekenhuis) aan onze leergierige neuzen voorbij te laten gaan en hebben we de ankot genomen naar de passar (lokale markt). Als geboren zakenvrouwen zijn we natuurlijk flink afgezet, maar we hebben een leuke ochtend gehad!
‘s Middags zijn we met Yiska gaan lunchen en hebben we besloten ’s avonds mee te gaan naar kerk. De kerkervaring: EEN MIS DUURT HIER >2 UUR! De Nederlandse communiemissen zijn er niks bij. Het gedeelte waarin de kerkgangers vol emotie stonden te zingen, was nog goed te doen. Het gebed van 1.5h dat daarop volgde (in het bahasa Indonesia), was minder goed te behappen. Maar ach, weer een ervaring rijker. Na deze verrijkende ervaring zijn we met een groep vrienden nog een lekker drankje wezen doen bij Gunz cafe. Ook hebben we eindelijk de echte pisang goreng (gebakken banaan) geprobeerd, mmm!

Morgen; zondag, staan een nieuwe les in het weeshuis en een tweede voetbalwedstrijd op het programma. Ons streven is uiteraard om weer in de krant te komen ;)
In de volgende blog valt te lezen in hoeverre we van dit plan afgeweken zijn.

Tot slot nog enkele ranzige feitjes. Als je nog moet eten, better skip this part:
- Mijn buurvrouw heeft inmiddels flink geïnvesteerd in haar relatie met het kleinste kamertje in huis…even afwachten wanneer noro (of één van zijn neefjes) besluit mij lastig te vallen.
- We zijn er ondertussen achter dat als je TE pittig eet, je dit meerdere keren voelt branden…Acceptabele reden dus om je bord een keer niet leeg te eten.
- Veel mannen hebben hier één overdreven lange nagel. Naar het schijnt wordt deze gebruikt als toiletpapier tijdens de wc-bezoekjes.
Smakelijk eten…

Voor iedereen een super Pinksterweekend en de Pinkpop-gangers: heel veel plezier!

Welterusten!
Liefs, Olga

ps. foto's via:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.368485266533972.83030.100001175047193&type=3&l=8132d0f659