Hiking

Laten we beginnen met een wist-je-datje.
Wist je dat: het Indonesische woord ‘pindah’ letterlijk ‘bewegen’ betekent?
Ik snap dus totaal niet meer waarom wij dit volk pinda’s noemen, aangezien 99% een hekel heeft aan bewegen en ze ook daadwerkelijk zo sloom zijn, dat een slak ze voorbij zou rennen.
Zo, dit wilde je natuurlijk altijd al weten.

Zoals aangekondigd, heb ik eind vorige week nog meer gewandeld. Wederom vaak in de regen, die de temperatuur aangenaam maakt, maar toch jammer is als je asap bruin wil worden. Tijdens het wandelen kwam ik tot de ontdekking, dat ons huis precies omringd wordt door ziekenhuis en kerkhof. Als je erg thuisgebonden/huismus bent, is dit dus de perfecte woonwijk. Zelfs je final destination is nooit ver van huis!
Donderdagavond hebben Ica, Maya en ik pannenkoeken gebakken. De dames brachten het er goed vanaf. Één keer raden wat er niet mocht ontbreken op de pannenkoek? Juist, sambal…dat past toch overal bij?!

Vrijdag werd om te beginnen mijn afspraak in het ziekenhuis gecanceld, het blijft Indonesië. ’s Middags heb ik de eerste echt les Indonesisch met Metta gehad. Een enorm gezellige, bezige bij, die niet schroomt me huiswerkopdrachten te geven. In de avond zijn Bayu (broertje van), Ica en ik opnieuw gaan eten bij On on pub. Naast Aziaten bestaat het publiek hier voornamelijk uit blanke oude mannen. Uiteraard vergezeld door jonge Aziatische dames. Tot nu toe is deze pub het toch nog net niet voor mij.

Op zaterdag de eerste fysieke uitdaging op het programma: het beklimmen van Mount Ungaran.

[Aardrijkskundeles:
Mt. Ungaran (2050m asl) is een stratovulkaan (opgebouwd uit lagen lava) met drie pieken: Gendol, Bald en Ungaran. De locatie van deze slapende vulkaan is ten zuiden van Semarang. Door een zeer krachtige explosie (lang geleden) is deze vulkaan 2/3 van zijn hoogte verloren. Het overgebleven deel is de huidige Mount Ungaran. De hellingen van deze vulkaan bieden grond aan een rijke flora en fauna. Zo is er enerzijds jungle en zijn er anderzijds koffie- en theeplantages te vinden.]

Met een gemixte Europese groep zijn we zaterdagmiddag van start gegaan. Helaas iets verlaat, want Duitse dames blijken toch niet altijd even pünktlich als gehoopt. Na een knusse trip van 1.5 uur in de angkot, kwamen we aan in Sidomukti. Hier ligt een zwembad gevuld door een natuurlijke waterbron. Een kwartiertje later hadden we het wel gezien in het koude water en na te zijn opgedroogd, hebben we onze tocht voortgezet. Dit keer toch echt lopend. Al snel kwam ik erachter dat mijn uitrusting misschien niet helemaal toereikend was (Olga gaat op de helling van een berg slapen en neemt alleen een extra topje en een lakenzak mee). Daarentegen had één van de andere dames dezelfde hoeveelheid bagage mee als ik voor 7 maanden, waardoor het looptempo iets te laag lag en we al snel in het donker over te smalle jungle padjes mochten. Een dikke twee uur later zijn we toch enkel wat modder en blauwe plekken rijker in het dorpje Promasan aangekomen. Hier stond een heerlijke maaltijd op ons te wachten :). Onze slaapplek voor de nacht was tevens woonkamer, kippenstal, dorpscafe en keuken, waar op hout gestookt werd. Stel je bij de slaapplek trouwens niet teveel voor, deze bestond uit een houten verhoging van een ±8m2 voor 9 personen. Hard en opnieuw knus. Uiteraard had ik dit tevoren al verwacht, vandaar mijn beperkte bagage… (ik heb in elk geval geen kou geleden). Nog bijzonderder waren de sanitaire voorzieningen. Een natuurlijke waterbron en daarmee douche en toilet lag enkele honderden meters buiten het dorp. Prima, maar in het donker zonder licht geen optie. De ‘douche’ juist buiten de deur was een hokje van ongeveer 1.10m hoog en werd gebruikt als douche, tandenpoetshok en toilet! Er was niet eens een gat in de grond, dus de aangename mix van aroma’s stijgt hier echt tot een hoogtepunt.

Na enkele uren van kwalitatief sterke slaap, werden we om half 6 wakker om de zonsopkomst al gemist te hebben…oeps. Kwart voor 7 waren we alweer aan de wandel. De weergoden waren ons goed gezind en mijn hoofd, nek en schouders waren dus al snel vuurrood. Wie wilde er graag as soon as possible bruin worden? Om 9 uur hebben we vervolgens de top van Mt. Ungaran bereikt. Beetje jammer dat het zo mistig was, dat van de omgeving niks te zien was. Na een vlotte afdaling met nog een korte stop in het dorp, kwamen we rond 5 uur ’s middags weer in Semarang aan. Hier heeft de KFC in een half uur tijd een jaaromzet aan salades verkocht . Eenmaal thuis heb ik alle stinklucht zo snel mogelijk weg proberen te werken voor Eelco terugkwam van zijn vakantie. Eelco is één van de Nijmeegse studenten, die hier een coschap hebben gelopen. Hij heeft niet geklaagd over brandhout en zweetlucht, dus missie geslaagd, denk ik. Samen met Maya en Ica zijn we vervolgens gaan eten en daarna heb ik als een rood roosje geslapen!

Maandagochtend vroeg dan toch nog de afspraak in het ziekenhuis. Gelukkig werd het werk dat tot nu toe gedaan is goedgekeurd. ’s Avonds hebben de dames ervoor gezorgd dat mijn traumatische Cap Cay ervaring weer vervangen werd door een goede, gelukkig maar. Na het eten hebben we Eelco afgezet bij het busstation, voor hem is er een einde gekomen aan het Indonesië avontuur. Daarna zijn we meteen doorgereden naar de schouwburg voor een (gratis) concert van niemand minder dan Eva de Roovere! Slaap lekker ding…fantastisch toch!

Dinsdag en woensdag heb ik nog Indonesisch les gehad en verder gebeurde er eigenlijk niet zoveel bijzonders. Diner woensdag heb ik genuttigd met Angelique. Zij is afgestudeerd geneeskundestudent uit Maastricht en heeft hier nu een scholarship om 10 maanden Indonesische taal en cultuur te studeren. Na het lekkere eten hebben Ica en haar vrienden me nog even als instructeur neurologisch onderzoek gebruikt als voorbereiding op hun praktijktoets van donderdag. Komt zo’n stage op een neurologie-afdeling in het revalidatiecentrum toch goed van pas!
Op donderdag stond voor Angelique een les op een junior high school op het programma. Zij vroeg mij om mee te gaan en zo gezegd, zo gedaan. Thema van de les was toeristisch Nederland. Op de school heb ik me dan ook nog nuttig mogen maken door iets over Anne Frank te vertellen (dat krijg je als je met je grote mond vertelt, dat je enkele maanden geleden in het Anne Frank huis/museum bent geweest) en heb ik een minipresentatie over Sinterklaas en carnaval gegeven. Ik vond het erg leuk en aangezien de kids rustig bleven zonder in slaap te vallen: een geslaagde les ;). Het hoofd van de school was zo blij met onze komst (niet wetend dat ik er pas voor de eerste keer bij was), dat hij wel 20 keer thank you heeft gezegd. Als iemand nog een bijbaantje in Indonesië nodig heeft…?!

Vandaag (vrijdag) ben ik in de ochtend uiteraard gaan wandelen. Hierbij heb ik de eerste traditionele markt bezocht. Gezellige oude mensjes, die heel graag willen dat je een foto van ze maakt.
In het begin van de middag had ik een afspraak in het ziekenhuis, want….
HET MATERIAAL IS BINNEN!!!!! Dit betekent dat ik op korte termijn kan starten met het onderzoek!
Vanavond ga ik met Ica en misschien wat vrienden naar de Chinese wijk. Morgen samen met Caro (een Duitse studente) een citytour en zondag naar een waterval!
En dan zit de week er alweer op :)

Super trouwens, dat jullie allemaal mijn blog lezen en dat sommigen van jullie zelfs reacties plaatsen. Erg leuk om af en toe iets van het thuisfront te horen, so keep them coming!

Naast dat terrasje van vorige keer, bbq ook even voor me mee a.u.b. ;)

Liefs uit Indonesië.

Ps. Bij deze de link naar de eerste foto’s:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.509205292461968.1073741826.100001175047193&type=1&l=0505b224ad