Animal planet

Het idee om vrijdag de 19e naar de Chinese wijk (Semawis) te gaan werd één grote flop. Het regende namelijk. Dit betekent dat Indo’s een taxi naar huis nemen en dan vooral binnen blijven. Volgens mijn host-sister dus ook niks te doen in Semawis. Om toch nog iets te maken van de vrijdagavond zijn we gaan eten in Simpang Lima (een grote 5 splitsing in het hart van Semarang). Als toetje hebben we een drankje gedaan in Iridium (toevallig het café van Caro’s baas), wat vast één van mijn new places to hang out wordt.

Zaterdag met de 3 Duitse dames Caro, Jacky en Antje Lawang Sewu bekeken. Dit is Javaans voor ‘thousand doors’. Het is gebouwd als administratiekantoor van de Nederlands-Indische Spoorwegmaatschappij in het begin van de 20e eeuw. Onze voorvaderen en de Japanners hebben er hun sporen achtergelaten. Er schijnen hier namelijk nogal veel geesten van gevangenen en gesneuvelde soldaten rond te zwerven… Echter, na het beklimmen van een veel te gevaarlijke trapladder, kon ik ze zelfs direct onder het dak niet vinden. Dit tripje was niet zo speciaal, maar zeker voor herhaling vatbaar met een paar Indonesische vrouwen in de avonduren.
Ook zaterdag regende het weer keihard, waardoor we nogal beperkt waren in onze mogelijkheden. Uiteindelijk zijn Caro en ik toch nog in China Town terecht gekomen. Dit blijkt inderdaad uitgestorven als het regent ;)
Na 2 Chinese tempels te hebben bezocht en een geurstokje te hebben gebrand in de lokaal bekende Tay Kak Sie tempel, hadden we wel genoeg van alle altaren. Vervolgens zijn we gaan eten op een soort overdekte markt waar warung aan warung ligt. Respect voor Carolin; ze wist de prijs van 25.000Rp pp terug te dingen naar een mooie 28.000Rp in totaal. Op de terugweg door de wijk was er al meer leven op straat, dit aangezien de wolken waren vertrokken. Veel lekkernijen, maar ook veel ingewanden vulden de straten. Aangekomen op de plaats waar we de ankot terug naar het stadscentrum wilden pakken, zat een groepje rechten studenten met gitaar. Van het één komt het ander…we werden uitgenodigd mee te zingen, waarop een lift naar stadscentrum volgde en we de avond collecterend voor één of ander feest afsloten. Als laatste werden we ook nog thuis afgezet, wat wil een mens nog meer.

Zondag hebben we weer een tripje met de Europeanen gemaakt. Eén van de meiden heeft zondags een privéchauffeur ter beschikking, ideaal! Dit keer een trip naar Curug Semawur; een supergrote waterval met modderwater! En als je zo dicht mogelijk bij wil komen, dus ook modderregen. Regent het eens een dag niet, laten ze zich vrijwillig kletsnat regenen door een waterval. Soaking wet without swimming, het is maar wat je leuk vindt. Als afsluiter hebben we nog een huge picknick gehouden, om vervolgens met gevulde fruitbuikjes weer huiswaarts te keren.
M.u.v. het momentje waarop zondagavond de stroom uitviel, was het een heerlijk weekend!

Maandag werd mijn vertrek naar Mlonggo verder geregeld met de Prof. Later ben ik met mijn ‘host-family’ naar een aantal optredens in de mall geweest en hebben we samen gegeten :).

Dinsdag was het eindelijk zo ver: het vertrek naar Mlonggo. Gelukkig kon ik meeliften met het hoofd van de kliniek. Heel beleefd heb ik het grootste deel van rit (3 uur) geslapen. Bij aankomst stond er meteen een aangename verrassing op me te wachten: een grote kakkerlak op de wc-pot! Van water leek het beestje zich weinig aan te trekken en doodslaan mag nou eenmaal niet, want dan worden de eitjes verspreid (de mening van de Partij voor de Dieren is in deze van ondergeschikt belang). De dokter heeft het beestje vervolgens aan zijn einde geholpen en de eitjes alsnog lekker door mijn huisje verspreid…thanks. Hier bleef het natuurlijk niet bij…we zitten hier in de bush-bush, dus het is net animal planet. De rest van de beestenboel bestaat uit megaspinnen, muggen en uiteraard mieren. Dengue (knokkelkoorts) is hier aan de orde van de dag en de incidentie van malaria beleefde onlangs zijn piek in dit gebied. De klamboe achtergelaten door de Nijmegenaren is dan ook meer dan welkom. In de avonduren maak je daarnaast kennis met de gekko met de microfoon, dat beest kan geluid produceren! Volgens de Indonesiërs is dit een ander soort gekko dan mijn vriendelijke huisgenootjes. Deze heeft minimaal de breedte van een onderarm, eet vlees en woont op het dak…daar mag hij dus ook lekker blijven…

Het onderzoek kwam, zoals misschien te verwachten, langzaam op gang… De artsen hadden nou niet héél veel zin om mee te werken en de mensen praten hier Javaans, dus geen Indonesisch, laat staan Engels. Wat me wel op dag één van het onderzoek (woensdag) duidelijk werd, is dat in deze dorpsgezinnen vaak alleen mannen werken en het maandinkomen meestal <300.000Rp (€25.00) per maand is. Heel anders dus dan het stadsleven…
De groep co’s die in Mlonggo zit, telt 20 studenten van de universiteit van Semarang. Ondanks dat ze hier maar een korte periode zitten, nogal serieus zijn en van middagslaapjes houden, zijn ze mijn gezelligste gezelschap voor ontbijt (start 6.15 uur), lunch en diner. Op woensdag zijn we met zijn allen nog kort naar Kartini beach in Jepara geweest en hebben een bootje genomen naar Pulau Panjang, erg leuk!!

Op donderdag werd Rizky (één van de Indonesische co’s) aan me gekoppeld. De arme meid mag de rest van haar verblijf hier vragenlijsten met de patiënten invullen en neusswabs bij de patiënten afnemen, sorry! Uiteraard ben ik heel blij met wat gezelschap en een vertaler :).
Aangezien het busbedrijf me donderdag niet wilde ophalen uit Mlonggo (misschien geeft dit weer wat voor een afgelegen gehucht het is?), werd het verplicht blijven tot vrijdagochtend. Heel bewust sloeg ik het ontbijt over (8x witte rijst op een rij is toch wel voldoende). De kokkin was echter dusdanig teleurgesteld, dat de 9e portie nog voor vertrek een feit werd. Mmm…
Vrijdag rond het middaguur bereikten de eerste 25 samples hun bestemming; het laboratorium in Semarang. Gezien in het eerder beschreven lab de stroom regelmatig uitvalt, waardoor de houdbaarheid van mijn materiaal niet gegarandeerd kon worden, is besloten het onderzoeksmateriaal te verplaatsen naar het ziekenhuislaboratorium. Laat in de middag, nadat alle medewerkers verdwenen waren, mocht ik met Dr. Happy een kijkje gaan nemen in dit beveiligde complex. Het ziet er gelukkig een stuk geavanceerder, betrouwbaarder en daarmee ook geruststellender uit dan het andere lab.

Het weekend bestond uit totaal gewijzigde plannen. Vrijdag stond in het teken van clubbing (HET BESTAAT!!!) met de Duitse meiden. Doordat er 2 plots niet mochten gaan van hun host-mama, werd het feestje om 23.30 uur afgeblazen. Met Carolin en 3 Indo’s hebben we nog een drankje gedaan in On On en vervolgens een citydrive tot half 4. Bijna net zo leuk natuurlijk…
Zaterdagochtend zou ik kennis maken met de analist; degene die mijn onderzoeksmateriaal onder de microscoop moet bekijken en beoordelen. Ook dit werd gecanceld. Dan maar iets eerder beginnen aan de door Metta uitgezette treasure hunt. Het doel van deze tocht was het oefenen van richtingen en vragen stellen aan vreemden. De route bestond onder andere uit de grootste Chinese tempel van de stad (Sam Poo Kong), het treinstation, Gereja Blenduk (één van de oudste kerken), een postkantoor en pasar Johar (de grootste traditionele markt). Na 3.5 uur wandelen en een korte pauze in bus en ankot, bereikte ik mijn einddoel; een café met een fris drankje! De schat, Metta, was naar goed Indonesisch gebruik natuurlijk nog niet aanwezig.
’s Avonds ben ik met Ica, haar moeder en tante gaan eten in Paragon Mall. Dit is de mooiste en meest exclusieve shoppingmall, welke helaas ook erg populair is. Na welgeteld een-uur-en-een-kwartier rondrijden in de parkeergarage, vonden we een parkeerplaats! Vreugde en honger alom!

Op zondag stond een tochtje naar de nine temples - ook ik weet nog niet wat het is, dus meer info volgt later - met de blondies gepland. De chauffeur bleek op het laatste moment toch niet beschikbaar, waardoor ook deze trip werd afgeblazen. Goed alternatief werd mijn eerste training hier! Ik ben gaan zwemmen met H.. *zoekt de naam op in haar telefoon* Huntal, een vriend van Metta in het Jatidiri zwemstadion. Dit is in hetzelfde complex, waar enkele weken eerder de volleybalwedstrijden werden gespeeld. Een korte beschrijving:
1. Het water was dusdanig groen, dat ik mijn eigen handen nog net kon zien bij het insteken. Mocht ik morgen de hele dag op het toilet spenderen, dan is het gegarandeerd van het lekkere water en komen er vast enkele zwarte haren mee.
2. De meeste Indonesische mannen zullen nooit goede zwemmers worden, maar als ze dat zo graag willen, wil ik ze best een paar weken extra trainingstijd geven alvorens opnieuw hun ego te krenken door ze te laten verliezen van een slecht getrainde Nederlandse vrouw.
3. Ook al wordt vooraf gezegd dat je indoor gaat zwemmen en dit een internationaal geaccepteerd woord is, wat ook hier als ‘indoor’ geïnterpreteerd wordt, neem toch je zonnebrandcrème mee. Na slechts een 1.5km zwemmen, is mijn badpak afgetekend op een kreeftenrode huid en draag ik een mooi wit zwembrilletje.

Verder heb ik in Semarang vandaag een nieuwe huisgenoot gekregen. Caesar, een coassistent uit Jakarta en daarnaast een rokende rocker. Wordt vast gezellig ;)
Vanavond ben ik met de co’s mee kunnen rijden naar Mlonggo, dus ik bevind me momenteel weer in animal planet. De gekko met de microfoon woont nog steeds op het dak en roept me al naar bed. Over 6 uurtjes gaat het feest hier weer beginnen, dus lieve mensen:

Selamat tidur! (slaap lekker)

Ps. link naar de foto’s:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.509205292461968.1073741826.100001175047193&type=1&l=0505b224ad