Lang leve de koning / keizer!

Vorige week was een gezellig weekje onderzoek doen samen met Rizky. Niet dat we heel veel mensen hebben kunnen includeren, maar we hebben veel zitten kletsen en een paar interessante patiënten gezien. Zo waren er enkele lekker verse herpes patiënten en een 13-jarige jongen met over zijn hele lichaam scabiës. Ik krijg alweer jeuk bij de gedachte.

Op dinsdag heb ik uiteraard regelmatig gedacht aan hoe jullie elke straat oranje hebben doen kleuren en elke stad, dorp en gehucht op de kop hebben gezet. Bij het terugzien van de beelden bereikte het kippenvel zelfs even Indonesië. We hebben een koning!
’s Avonds ben ik met de co’s naar Jepara geweest om de verjaardag van twee van de meiden te vieren. Om te voorkomen dat ik teveel naar het Europese voedsel ga verlangen, heb ik de pizza maar overgeslagen.

Op woensdag was er even een schrikmomentje! Van de 25 samples/patiënten uit de eerste week blijken er 7 MRSA positief! Heel mooi voor het artikel natuurlijk, maar minder mooi voor mijn sample size die i.p.v. 70 (gebaseerd op eerder onderzoek) nu ongeveer 322 wordt… Dat worden nog veel weken in de rimboe.

En dan woensdagavond…tja, het kwam iets sneller dan verwacht: samenwonen. Mijn liefste heet Caesar (dat was de introductie voor mij, voor anderen heet hij gewoon Rio). Deze keizer / dit menneke is toch zeker 1.60m, zijn bovenarmen zijn 3x zo breed als die van de gemiddelde Indo en hij draagt minimaal een cup B. Zijn geweldig gevormde lichaam en kunstzinnige tattoos showt hij maar al te graag en dus is de handdoek zijn standaard outfit. Hoe samenwonen er voor mij verder uitziet: twee keer per dag worden er eieren gekookt voor het proteïnedieet van meneer, alle vers gewassen kleren krijgen meteen een asbakluchtje mee en de mieren komen in grote colonnes binnen marcheren, want ze vinden de lumpiaresten (dat past natuurlijk perfect in het dieet) op de grond heerlijk. Uiteraard is het toilet niet langer schoon. Ow en zoals in mijn vorige blog terug te lezen, deze man is een rocker. Dus ik mag meegenieten als hij de schorre nachtegaal uithangt. Ook de seks en drugs mogen natuurlijk niet ontbreken. Al heet stiekem binnensluipen om 12 uur ’s nachts met rode ogen, lallend en met een maatje XXS aan je zij tegenwoordig “huiswerk maken”.
Soms is deze keizer echter maar een zachtgekookt eitje. Na 4 dagen had hij al heimwee. Hij mist zijn stad (Jakarta), zijn papa, mama en zusje en hij is heel blij als ik thuis ben.
Zoals je al merkt, hebben we het heel gezellig samen en ik ga hem dus ook heel erg missen als hij over 3 weken weer naar ZIJN Jakarta vertrekt…

Donderdag zou ik in het ziekenhuis in Semarang doorbrengen voor de eerste beoordelingen en de resultaten van week één. Uit de zinsbouw valt vast al op te merken, dat hier niet veel (lees: niets) van gekomen is. Na enkele uren wachten in het ziekenhuis, bleek de ene arts het te druk te hebben en de Prof. zelfs niet eens in de stad te zijn. Kijk, daarom maak je nou afspraken…
Laat in de middag ben ik nog maar even gaan wandelen om het idee te krijgen iets gedaan te hebben en ’s avonds met Maya en Ica gaan eten. Dat was donderdag.

Vrijdag om 8 uur ’s ochtends dan toch de uitgestelde afspraak met de Prof. Gezien ze echter naar Jakarta moest en te laat kwam, werd het een zeer zinvol evaluatiegesprek van welgeteld een kwartier. Ook de andere afspraken met Dr. Happy werden gecanceld, waardoor het weer een nuttige dag werd. Tegen de avond ging ik de straat op richting Semarangs carnavalsoptocht. Het zou me namelijk slecht staan als ik dit zou missen ;). Bij de wandeltocht over het kerkhof kreeg ik gezelschap van een jonge gast op een brommer. Hoewel we elkaar absoluut niet verstonden (op het woord “bule” na), bleef hij tegen me praten… 10 minuten verder kreeg ik in de gaten waar meneer mee bezig was. Laten we erop houden dat hij van zijn tocht genoten heeft. Indonesische mannen kunnen toch erg raar zijn… De optocht was trouwens erg mooi en kleurrijk! De jurken die gedragen werden, hebben uren werk gekost. Omdat ik hier nog niet genoeg opval, moest er ook nog een interview met de lokale tv-zender volgen. Maar goed dat ik geen tv kijk.
Na afloop van de optocht ben ik met Antje, Jacky en hun host-brother naar On-On Pub geweest. Langzaam leer je er meer mensen kennen en begin ik deze plaats toch te waarderen. Vandaag maakten we onder andere kennis met Friedolin. Duitser kan haast niet, toch? Antje kwam spontaan met het plan naar club Liquid te gaan en een half uur later gingen de voetjes van de vloer… Alle veel-te-sterkte drank had nogal impact en op zaterdag beleefde ik dan ook mijn eerste hangover aller tijde. Of je het een kater mag noemen zonder hoofdpijn en alle eten en drinken binnenhoudend, weet deze ervaringsdeskundige niet, maar ik voelde me in elk geval brak.
Zaterdagavond ben ik met mijn host-familie naar hun oom in het ziekenhuis geweest. Wat een verschil tussen een privékliniek en een overheidsziekenhuis! Met geld koop je dus ruimte, privacy, hygiëne en misschien ook wel betere zorg. Later zijn Ica, Maya en ik weer naar On-On geweest, waar opnieuw een bule-bijeenkomst (bule = blanke) plaatsvond.

Op zondagochtend zijn Fatah ( één van de co’s) en ik in alle vroegte gaan rennen. Half 7 is geen tijd voor een blanke, maar de atletiekbaan liep vol met Indo’s! Weliswaar werd er door de meeste alleen geslenterd, maar iets bewegen is beter dan niks. Na een kleine 2.5km zat het er alweer op en zijn we gaan ontbijten op Simpang Lima. Hier is op zondag tot 8 uur ‘s ochtends namelijk car free day.
’s Middags zijn Rizky en ik nog gaan zwemmen in Metro zwemstadion (met schoon water!!!). Hier heb ik de eerste goed zwemmende local gespot. Al mag dit ook wel als je dagelijks twee keer traint.
In de avond stond natuurlijk de terugkeer naar paradise, also known as Mlonggo, op het programma. Gelukkig kon ik weer meeliften met de co’s . De rit kun je trouwens vergelijken met 2 uur achtbaanplezier, er is namelijk meer gat dan weg. Onze chauffeuse (racing machine Rizky 2) heeft ons echter veilig afgeleverd. Uiteraard kom je dan weer ‘thuis’ met de nodige ongenode gasten in huis…Animal planet.

Vandaag stond ik er alleen voor in de Puskesmas. De co’s ronden deze week af (snik) en hadden een stressvol ochtendprogramma met presentaties. Ik heb toch 11 patiënten Indonesisch sprekend kunnen includeren, trots! Het woordenboek op zak zullen we daarbij buiten beschouwing laten ;)

Deze week staat verder in het teken van onderzoek doen, donderdag een feestdag en vrijdag ‘afspraken’ in het ziekenhuis. Hierover later meer!

Tot een volgend verhaal!

Liefs,
Olga

Ps. het posten van deze blog heeft de nodige zweetdruppeltjes gekost. Sinds een week krijg ik namelijk geen verbinding meer met internet. Nu wordt het kantoor van de dokter slechts door één deur gescheiden van mijn kamer. De secretaresse gaf vorige week aan “als je iets nodig hebt, moet je het pakken”. Laat nou toevallig vandaag de deur niet op slot zitten. Wat doet Olga: loopt het kantoor binnen, haalt de internetkabel uit de computer en sluit deze als test aan op haar laptop. Allemaal leuk en aardig, totdat je de kabel niet meer uit je laptop krijgt…oeps. Één van mijn collega’s heeft me weten te redden en ik hoop dat ook na het posten, de kabel weer gewoon terug naar kantoor wil.

Pps. Foto’s via onderstaande link:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.509205292461968.1073741826.100001175047193&type=1&l=0505b224ad