It’s all about the hashing

Langzamerhand is het weer tijd voor een nieuwe update. We zijn gebleven bij dinsdag 7 mei.
Deze dinsdag liep ik Machrus tegen het lijf in de Puskesmas. Een jonge verpleegkundige, die Engels spreekt! Lucky me! Reden voor dit geluk zijn misschien alle Rizky’s in de omgeving (dit betekent ‘geluk’) en alle gekko’s in en om mijn huisje (deze brengen geluk). Ja, na 6 weken Indonesië word je al bijna bijgelovig. De dag was verder alles behalve bijzonder, dus op naar woensdag.

Woensdag was maar een kort dagje in de Puskesmas. Gezien ik het plan had vroeg naar Semarang te vertrekken om nog voor de avond in het lab te zijn, zou de travel agency extra vroeg komen. Uiteraard waren ze meer dan een uur te laat en was ik uiteindelijk om 4 uur in het lab. Nou, eigenlijk voor de deur van een gesloten lab. Daar sta je dan met je neusswabs en een feestdag voor de boeg…
Voor mijn vertrek uit Mlonggo moest ik trouwens nog afscheid nemen van de co’s. Ik ga ze nog missen :(.

Op donderdag de 9e mei stond een familietripje naar Solo gepland. Oma wilde op haar oude dag graag nog één keer terug naar haar geboortedorp in de buurt van Solo en hier familie bezoeken. De wagen werd volgeladen met papa, mama, Ica, oma, oma’s zus, diens man en niet te vergeten: héél veel eten voor onderweg. Je zou er de oorlog mee kunnen overleven. In alle vroegte (6.45uur) ging onze maximaal 3 uur durende trip van start. De eerste stop was bij Dr. Happy’s huis, want ik moest mijn swabs natuurlijk nog kwijt. Problem solved! Na 2 uur lang volgepropt te zijn met allerlei zoete broodjes, stopten we bij een restaurant. Hoe had ik dit ook kunnen vergeten, geen nasi betekent niet gegeten, dus we moesten nog ontbijten. Met een nog ronder buikje werd de trip voortgezet en rond een uur of 1 ’s middags (tellen jullie ook nog steeds maximaal 3 uur?), kwamen we aan in het gewenste dorpje. Na een kleine speurtocht, bleek de man die we zochten verhuisd te zijn. Niet naar een ander huis in hetzelfde dorp of een dorp in de buurt, nee, naar nergens minder dan…..Semarang! Om de pijn te verzachten gingen we op zoek naar een ander resterend familielid in het dorp. Helaas bleek deze vrouw op familiebezoek in Jakarta. De goede oude tijd zonder telefoonverkeer, can you imagine? Op de terugweg werd er laat geluncht in Solo en brachten we een bliksembezoekje aan een amusementspark. Terug in Semarang heeft oma alsnog kort haar familielid bezocht :).

Een zeer productieve ochtend was de vrijdagochtend: een afspraak met Prof. Tri, met Dr. Happy en mijn hele statistiekdatabase bijgewerkt! De afspraak met Dr. Happy was trouwens niet helemaal van harte. Mijn 100 swabs waren inmiddels bijna (96) op, waardoor ik zonder onderzoeksmateriaal kwam te zitten. Aangezien een deel van de andere blanken dit weekend naar Kalimunjawa (zo’n typisch paradijselijk oord) ging, vond ik het totaal niet erg om zonder materiaal te zitten en een weekje Mlonggo te moeten overslaan! Máár, net als je hoopt dat het iets lang duurt, zijn de swabs binnen één dag geregeld..bummer… Dat mocht de pret niet drukken. ’s Middags zijn Ica en ik namelijk gezellig gaan shoppen en naar pasar Johar geweest. Hier heb ik mijn onderhandelskills goed kunnen oefenen en dit keer met succes. In de avond zijn we naar Simpang Lima geweest, waar we op een verlichte tandem rondjes hebben gereden. Dit doen normaal alleen kinderen, maar moet je als toerist natuurlijk ook gedaan hebben. De avond werd afgesloten met een tweetal uurtjes karaoke. Het gouden duet werd gezongen door Bayu (host brother) en ondergetekende, hetgeen duidelijk maakt dat de karaokescore niet de beste zangkwaliteiten weergeeft.

Zaterdag stond in het teken van de hashing! Natuurlijk, de hashing?! Dit een een vorm van cross country running met een onbekend parcours. Je begint te rennen in de aangegeven richting en de voorste lopers moeten bij de volgende aanwijzing, een merkteken op de grond, de nieuwe richting uit weten te vogelen. Nadat de voorste lopers hierin zijn geslaagd, zal de route gemarkeerd worden voor ‘het peleton’. Na een kilometer of 3, kwamen we in het bos op een punt waar de routes splitsten: 1x de middellange route en 1x de lange route. Met mijn geweldige trainingsstatus en topconditie had ik me heilig voorgenomen deze eerste keer voor de kortere route (ook al 5.4km) te gaan. Echter, ik was zo slim om in de kopgroep mee te lopen en al deze lopers kozen natuurlijk voor de lange route, hetgeen zou betekenen dat ik zelf het mysterie van de kortere route op moest lossen. Dus, toch maar de lange route. Het was een prachtige route door bos, oude rubberplantages, rijstvelden en verscholen dorpjes. Ik liep met een vrouw Sandra, die verdomde hard liep en het kostte me behoorlijk wat moeite haar bij te houden. Op een gegeven moment wilden mijn benen me geen heuvel op meer dragen en moest ik bij elk hobbeltje gaan lopen. Tot het moment kwam, dat ik zelfs helemaal moest gaan lopen. Ik was doodop. Voor de mensen die me iets minder goed kennen: Olga heeft een hekel aan opgeven, dus dit lopen beviel me maar niks. Gelukkig bleken het de laatste paar honderd meter voor het einde te zijn en kon ik toch nog een beetje trots zijn bijna 11km te hebben hardgelopen in een tropisch land. Toen me na de finish werd verteld dat mijn guide Australisch kampioene triatlon was (weliswaar in de categorie ergens 40+), voelde ik me wel een beetje dom…welke idioot probeert daar nou ook mee mee te lopen?! Goed, tot zover de loop. De hashing kent namelijk een tweede onderdeel. Dit deel is voor de meeste deelnemers nog veel belangrijker, namelijk; bier drinken. Vanuit een grote cirkel worden mensen naar een klein tafeltje in het midden geroepen. Op dit tafeltje staan mokken met bier. Na een kort liedje wordt de mok ge-at. Enige geruststelling is dat de mokken niet vol zijn. Als jonge nieuwkomer ben je natuurlijk meteen de pineut… De titel “it’s all about the beer” zou dus eigenlijk beter bij dit verhaal passen, maar dat geeft ook meteen zo’n vreemd beeld.
Na een ontmodderende douche en een wasbeurt van de schoenen zijn Ica, Dila en ik gaan eten met de hashers in On-On (stamcafé/restaurant). Goede afsluiter van een lekkere, maar uitputtende dag.

*Lezers met een gevoelige maag, wordt geadviseerd onderstaande alinea over te slaan*
Zaterdagnacht begon de ellende. Na weken alles te hebben gegeten en gedronken, moest ik eraan geloven: diarree. Sinds mijn kindertijd is het me bespaard gebleven, dus mijn lichaam haalt dit nu dik en dubbel in. Hell, wat kunnen die krampen pijn doen! Zondag heb ik dan ook niks anders gedaan dan geïnvesteerd in mijn relatie met bed en toilet. Een relatie met de laatste is trouwens nogal moeilijk op te bouwen, de muggen weten je hier namelijk overal te vinden. Zoals hierboven aangegeven, geef ik niet heel graag op, dus ik wilde per se naar Mlonggo op zondagavond. Dan maar met een paar remmers, ook de eerste in mijn leven. Op maandagochtend begon de nog grotere ellende; bloed poepen. Op dysenterie zat ik nou al helemaal niet te wachten…
*Fijn he, dat je gewaarschuwd was om dit vooral niet te lezen, maar je nieuwsgierigheid je toch prikkelde om verder te lezen en je dadelijk alle smeuïge details kent, die je echt niet wilde weten. Een gewaarschuwd mens telt voor twee ;)*
Als een dronkenman ben ik naar de Puskesmas gewandeld, waar ik al gauw weer naar buiten waggelde met voldoende medicatie, een maagbeschermer (met de geur en smaak van mijn favoriete vrucht durian) en een ander smerig goedje. Na een geforceerd ontbijtje, heb ik het enkele uren vol weten te houden en toch enkele neusswabs af kunnen nemen. De rest van de dag werden wederom opgevuld met bed&toilet. Lunch en diner werden verzorgd door Dr. Nurkukuh (hij woont hier op het terrein) en zijn nichtje Rachma; echt super lief! Maandag –op dinsdagnacht was een hel en de dinsdag zag dan ook ongeveer hetzelfde uit als de dag tevoren. ’s Avonds heeft Rachma me nog mee te eten genomen naar Jepara :).

Woensdag was een goede dag! Redelijk geslapen en bijna alle eten binnen weten te houden. Zo ken ik mijn lijf weer. In de Puskesmas wordt het trouwens steeds gezelliger. Nu al het personeel een beetje ontdooit, blijken er toch meer een woordje Engels te spreken dan ze in eerste instantie doen vermoeden. Na de ochtend te hebben gewerkt, ben ik vroeg in de middag vertrokken naar Semarang.
’s Avonds haalden een paar ex-Mlonggo coassistenten me op voor eten in Paragon Mall en daarna heb ik nog even gezellig gekletst met de Maastrichtse meiden.

Donderdag 16 mei bestond uit afspraken in het ziekenhuis en zoeken naar internet. Internet vinden blijkt helaas nogal lastig. Niet dat er nergens wifi is, maar mijn nieuwe laptop en mijn kennis van computers blijken nou eenmaal een slechte combinatie ;).

Het eerste pakketje van pap en mam, oftewel het testpakketje, is na ongeveer 3 weken reizen aangekomen. Dus heb je altijd al graag iets naar Indonesië willen sturen of dit is je nieuwe voornemen, stuur het dan vooral naar onderstaand adres:

Jalan Bergota kamar mayat 564 RT 03 / RW 06
Semarang,
Jawa tengah, Indonesia

Bedankt voor al jullie lieve reacties en beterschapswensen!
Bij mijn volgende verhaal ben ik weer kiplekker!

Dikke knuffel,
Olga