Fasting and climbing

Zoals beloofd eerst een update over hoe mij het vasten is vergaan. Samengevat: super!
Hoewel iedereen hier geshockt is als ik vertel dat ik vast (ook hier heb ik al een reputatie als goede eter opgebouwd), ben ik de 5 dagen zonder veel moeite doorgekomen. Niet eten kost weinig moeite, drinken is het lastigst. De gouden tip: houd je vooral heel rustig. De dagen worden dan ook gevuld met slapen, studeren en verder alleen het broodnodige (zonder brood dan). Gezien de beste temperatuur in mijn van airco voorziene slaapkamer is en ik hier geen internet en dus weinig afleiding heb, werkte dit vasten voor mij erg productief.

Op mijn eerste vast-dag (maandag 15 juli) werd ik mentaal gesteund door Zakia. Zakia is wel moslim en dus ervaren vastster, erg fijn om zo iemand als back-up te hebben voor momenten van zwakte. Om kwart voor 6 zijn we samen het vasten gaan breken bij mijn favoriete warung hier in de straat. Na een dag niet eten, zit je al snel propvol. Toch besloten we er een flinke avondwandeling tegenaan te gooien naar de nieuw geopende Holland Bakery. Gezien de prijzen niet geschikt bleken voor Hollanders, zijn we verder gelopen naar een andere bakery. Hier kochten we een op het oog lekkere cake. We hebben in totaal 1.5 schijfje opgegeten en de rest aan een bedelende mevrouw op straat gegeven. Zij dankte ons vriendelijk en bracht hem meteen naar haar kinderen. Komt hij toch nog goed terecht. Bij weer een volgende bakkerij kwam de echte-echte Hollander in Zakia naar boven en hebben we alle mogelijke samples geproefd alvorens een afgeprijsd cakeje te kopen, lekker toetje.

Dinsdag hetzelfde verhaal. Kwart over 4 ontbijten, slapen, studeren, slapen en klaar maken om het vasten te breken. Hier wordt het vasten niet gebroken met een dadel, maar met ‘kolak pisang’ een mierzoet drankje met een lichte gembersmaak en kokosnoot en stukjes banaan erin. Na deze calorie bom achterover geslagen te hebben, ben ik naar Zakia gelopen en zijn we samen naar Paragon mall gewandeld. Hier hebben we gegeten met Carolin. De avond hebben we samen met een aantal co’s afgesloten in Basilia.

Woensdag, hetzelfde. ’s Avonds haalde de roddelco’s (Arif, Desy, Azhari, etc.) me op om samen het vasten te breken. Na 2 restaurants te hebben aangedaan, zijn we bij Copa Kopi nog iets gaan drinken. Uiteraard in het gezelschap van Zakia. Vervolgens werd er vroeg naar huis vertrokken.

Donderdagavond ben ik met de mannen (Fathah, Arif en Azhari) soep en sushi gaan eten. Perfecte combinatie. Echt iets voor mannen.

Vrijdag was mijn laatste vastdag. Na kort wat administratie te hebben gedaan, kwam Zakia me ophalen met haar nieuwe brommertje. Allen, een vriend van haar uit de Filipijnen, verbleef in een hotel waar wij gratis (het bekende woordje) gebruik van mochten maken. Na een paar uurtjes relaxen aan het water, haalden we eten op de straat. Dit werd aan het zwembad opgegeten. Dat is toch wel een voordeel hier in Indonesië, je mag overal picknicken. Vervolgens nam iedereen een warme douche (je kunt maar beter van de gelegenheid gebruik maken) en werd mijn mini idul fitri (suikerfeest) gevierd met toetje in het inmiddels bekende Gumaya hotel. Na een nieuwe lading calorieën werd er besloten naar de karaokebar te gaan, Allen wilde immers een feestje en de clubs zijn tijdens de Ramadan niet toegankelijk…Het feestje kwam er: de kleine karaokekamer werd omgetoverd tot een miniclub met life-muziek, dansvloer/tafel/stoel/bank. Een te (?) gekke avond!
Na thuiskomst kreeg ik een zielig telefoontje van Caro, die door haar huisgenoten was buitengesloten. We hebben er dus ook nog maar een slaapfeestje van gemaakt.

Zaterdagmiddag 20 juli ging de volgende mooie uitdaging van start: het beklimmen van Mt. Merapi, een actieve vulkaan in centraal Java met een hoogte van 2911m. Net na de middag vertrokken we met ons clubje blanken in een angkot richting Merapi. Het was lekker knus, perfecte voorbereiding voor een urenlange wandeling. Net voor de avond kwamen we aan in Merapi basecamp op een hoogte van ±1000m. Hier werden kaartspelletjes gespeeld, gegeten en werd een poging tot slapen ondernomen. Voor deze gelegenheden zou een warme jas geen overbodige luxe zijn… De medeklimmers konden gelukkig wel nog wat slaap vatten, alvorens we om middernacht begonnen met de klim. De eerste paar honderd meter is verharde weg, waar het bergopwaarts gaat met zo’n 25%, bam, die voel je! Vervolgens begint de urenlange tocht door de duisternis. We hadden het geluk dat het volle maan was, waardoor je af en toe wat licht hebt. De route van de klim, is de route van het water bij regenval. Het eerste deel bestaat uit smalle zandpaden. Na enige tijd gaat dit over in stenen. Concentratie is dus nodig bij elke voetplaatsing. Helaas moest ik regelmatig pauzeren, wat niet bevorderlijk is voor de spieren, maar wel zo gezellig om de groep bij elkaar te houden. Al zingende de weg naar boven zoekend, heb ik ontzettend genoten van de klim! Na de eerste piek, komt er een relax stukje wandelen, gevolgd door de tweede piek, waar een herdenkingsmonument ligt. Merapi is namelijk nog altijd actief en kost af en toe mensenlevens. In 2010 heeft hij zijn laatste uitbarsting gehad… Op deze plek moesten we Carolin, Sandra, Brett en de gids helaas achterlaten. Na het monument is het even niet meer leuk: de klim van de daadwerkelijke vulkaan start dan. Dit houdt in dat de ondergrond bestaat uit as. Voeten zakken tot boven de enkels weg en twee stappen voorwaarts is automatisch één stap terug. De Coopertest is er niks bij. Na een vermoeiend stuk ploeteren, ligt het echte klim deel voor je voeten. Klimmen met handen en voeten met vallende stenen/rotsblokken tussendoor. Uiteraard gebeurt dit alles zonder beveiliging. Als mam dit leest, zit ze gegarandeerd met een geschrokken gezicht achter de computer, maar maak je geen zorgen; ik kan het nog navertellen! Rond 5 uur bereikten we de top! Aangezien de zon nog niet op was, hebben we even lava kunnen spotten, wat een bijzonder verschijnsel. Vervolgens heb ik een uur lang zitten bevriezen. Leuk joh, op de top wachten op zonsopkomst in je zomerkleren ;) Na zonsopkomst vond ik het al snel weer tijd naar beneden te klimmen. Toen ik het klauterdeel er weer bijna op had zitten, kwam ik de achterblijvers tegen. Ze hadden niet opgegeven, alleen even een laaange pauze nodig gehad (en ik was trots op ze :D). Iets bijzonders als de top van een vulkaan bekijken, is natuurlijk leuker met vrienden, dus besloot ik nog maar een keer mee naar boven te klimmen. Deze dag is een echte training. Zonder de vriesverschijnselen en met vrienden, is het inderdaad leuker daarboven.
Het drietal had gekozen voor een alternatieve route en deze werd dan ook vulkaan-afwaarts genomen. De weg terug naar het monument kostte ons maar liefst anderhalf uur. Hierbij werd er geklommen, gegleden en werden een hoop stenen verplaatst. Caro’s verplaatsing leidde tot een mooie blauwe steenafdruk op mijn kont, charming. Op de route terug, splitsten we in 3 kleinere groepen, waardoor iedereen ongeveer zijn eigen tempo kon lopen. Het laatste uur zat zingen er niet meer in, mijn benen trilden, knieën deden pijn en in balans blijven werd steeds moeilijker. Kort na 12 ’s middags kwam ik met 2 Tsjechische dames weer beneden. Het was lang en niet altijd even makkelijk, but we did it!
Rond half 4 werden we door Caro’s chauffeur opgehaald. Ook de terugreis werd knus met 9 personen op 6 stoelen. Na bij Caro te hebben gedoucht en me in haar frisse kleren te hebben gehesen, zijn we met z’n tweetjes gaan sambal-eten. Na het eten vonden de weergoden het toch nog even nodig ons te trakteren op een flinke regenbui. Ach ja, beter dan op de vulkaan.

Maandag bereikte ons het shockende nieuws, dat de Merapi dezelfde ochtend een aantal kleine uitbarstingen had gehad. Deze waren begonnen op zondagmiddag om 4 uur…we waren dus maar net weg. Lucky us.
Gezien Angelique deze week weer naar het Maastrichtse vertrekt, zijn we (Ica, Maya, Caro, Erul en ik) ’s avonds samen met haar gaan eten bij Kampung Laut. Dit is een floating restaurant in het havengebied, supermooi en erg lekkere verse vis! Met een minder succesvol ijsje werd de avond afgesloten en afscheid genomen van Angelique. Doe maar een extra drankje op het Vrijthof namens mij ;).

Dinsdag heb ik mijn tas gepakt (zie woensdag) aan mijn sterkte-zwakte analyse gewerkt en ben ik ’s avonds met Fathah seafood gaan eten in een food stall, alweer erg lekker!
Woensdag 24 juli (vandaag), is een bijzondere dag. Vanochtend moest ik om 6.45 uur weer in het ziekenhuis zijn voor de brief voor mijn visumverlenging. De brief en met het bijbehorende vrouwtje kwamen echter niet opdagen… Vervolgens ben ik naar het vliegveld vertrokken! Na een eerste vlucht, bevind ik me nu in Jakarta op het vliegveld. Over een paar uurtjes vlieg ik verder naar Palembang voor een reünie.
Op dezelfde dag dat mijn Indonesië-avontuur in 2012 eindigde, vlieg ik nu terug naar de stad waar het toen allemaal begon. Een mooi toeval.

En ik heb er zin in! :)

Jullie horen snel weer van me!

Een dikke knuffel,
Olga

Ps. Foto’s:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.509205292461968.1073741826.100001175047193